Wat als je twee families hebt, en je moet hier tussen kiezen? Ex-hooligan Ricardo wordt op de proef gesteld als hij probeert zijn leven weer op de rit te krijgen.
One Night Stand is een filmproject dat nieuwe regisseurs en schrijvers de kans geeft een film van 50 minuten te realiseren met hulp van verschillende productiemaatschappijen. Dit jaar is het alweer de achtste keer dat talent van eigen bodem laten zien wat ze in huis heeft. One Night Stand is een samenwerking tussen het Mediafonds, het Nederlands Filmfonds, CoBo en de publieke omroep. Deze week recenseert MovieScene de film Roffa .
Ex-hooligan
De voormalige hooligan Ricardo (Loek Peters) is na een jarenlange gevangenisstraf weer een vrij man. Duidelijk is dat hij voor een zwaar geweldsdelict vast heeft gezeten, maar wat hij precies heeft gedaan, wordt nergens expliciet genoemd. Eenmaal buiten wordt hij opgewacht door zijn vrouw Patricia (Ilse Heus), zijn zoon Koji (Joost Koning) en zijn gehandicapte dochtertje Kelly (Annique van Helvoirt). Al snel wordt duidelijk dat Ricardo heel bewust heeft gekozen om op een andere manier in het leven te staan dan hij voorheen deed. De band die hij heeft met 'zijn club' Feyenoord wordt gereflecteerd door zijn lichaam, van top tot teen bedekt in tatoeages die op de een of andere manier te maken hebben met Ricardo's geliefde Rotterdam. Alleen op zijn arm pronkt in grote letters de naam van zijn vrouw. Deze tweestrijd is het middelpunt van de film. Want wat is sterker, de wil om een nieuw leven te beginnen, om goed te zijn voor je familie... Of is het toch niet mogelijk om een ex-hooligan te zijn en gaat de liefde voor de club dieper dan iemand ooit kon denken?
Oude gewoonte
Ricardo heeft het zichtbaar moeilijk met zijn terugkeer in de maatschappij. Niet snel nadat hij thuis is gekomen wordt hij benaderd door de vrienden uit zijn vorige leven, de mannen waarmee hij zijn liefde voor Feyenoord kon delen. De mannen waarmee hij Spartanen en Ajaxieden in elkaar sloeg. Als Sjef (Mads Wittermans) op de stoep staat, wordt Ricardo op de proef gesteld. Sjef stelt voor dat Ricardo ondanks zijn stadionverbod gewoon mee gaat naar de wedstrijd. Zijn zoon Koji heeft in Ricardo's afwezigheid een rol verworven in de vriendengroep en lijkt net als zijn vader sterk te worden aangetrokken door de clubliefde. De groep lijkt de rol van vaderfiguur op zich te hebben genomen en Koji neemt steeds meer afstand van Ricardo. Als Ricardo zijn agressie slecht onder controle weet te houden bij een stel Sparta-fans, zet hij iets in werking dat misschien wel dramatischer kan aflopen dan hij ooit had kunnen denken.
Nederlandse hooligans
De film van Bobby Boemans ( App, Claustrofobia ) en geschreven door Jelle Leeksma, geeft op een uitgeklede manier het bestaan van de Nederlandse hooligans weer. In tegenstelling tot veel Britse films, zoals The Football Factory, ligt de nadruk meer op het individu dan op de acties van de groep. Het fysieke geweld heeft veel minder een rol dan in de meeste films over dit onderwerp. Belangrijker is het inwendige gevecht van een man die wil doen wat goed is voor zijn familie, maar daardoor onvermijdelijk in aanraking komt met zijn andere 'familie', de Feyenoord-hooligans. Loek Peters vertolkt de rol van Ricardo overtuigend, waardoor de kijker wordt meegetrokken in de verwarrende situatie waarin hij zich bevindt. De grauwe en ongeromantiseerde manier waarop dit allemaal in beeld wordt gebracht, draagt voor een groot deel bij aan de interessante sfeer die er door de hele film hangt. Geweld wordt niet verheerlijkt, maar er wordt ook niet moralistisch over gedaan door de filmmakers. Soms moeten mensen gewoon dingen doen om te voorkomen dat er ergere dingen gebeuren.
Conclusie
Roffa is een mooi weergegeven, eerlijke film met een zeer goede Nederlandse cast. Het is jammer dat het verhaal in 50 minuten niet zijn volle potentie weet uit te buiten. Doordat de kijker zeer betrokken raakt bij het leven van Ricardo voelt de film op veel stukken te kort en te oppervlakkig. De drang om meer te weten over het leven van Ricardo is erg sterk en wellicht zou het verhaal nog beter tot zijn recht komen in een langere film. Ondanks dat de film een afgerond verhaal vertelt, voelt hij nog te open. Dat maakt de film overigens niet minder goed. Drama moet je pakken, en dat doet Roffa met succes.
