One Night Stand is een initiatief van NPS, Vara en de VPRO. Een project om nieuwe regietalenten een platform te geven om zichzelf te profileren. Dit jaar heeft hiervan de 4e editie plaatsgevonden. In een serie korte recensies zullen we hier op MovieSense aandacht besteden aan de producties. In deze recensie behandelen we De Tangoman .
Marianne ziet nog even af van zelfmoord als ze een wit geklede man uit het water ziet klauteren.
De film De Tangoman heeft een sterke, donkere opening. Een hand zweeft langs de hoofden van een rij poppen en sluit met de vingers hun ogen. In de kamer waar ze zijn opgesteld zit een vrouw, haar gezicht zwart door de zwakke belichting. Remy van Heugten weet bijzonder goed een heel surrealistische sfeer op het beeld te zetten. Vooral in combinatie met de onpasselijk klinkende muziek en de koude fabrieksgeluiden lijkt het alsof de industrielandschappen die we daarna zien heel het land hebben opgeslokt. Er is alleen nog maar werk in de fabriek waar rozen worden gestekt en de vrouwen lopen naar binnen, allen gekleed in dezelfde grijze gewaden. Alleen de rozen geven nog kleur.
Logisch dat Marianne (Eva Damen) besluit om uit de wereld te springen. Maar als ze eenmaal bovenop de brug staat en vastberaden is via de snellere weg beneden te geraken, ziet ze een man in een wit pak (Dieter Bach) uit het water onder haar klauteren. Ze besluit haar leven nog even te laten voor wat het is om haar nieuwsgierigheid tevreden te stellen. Eenmaal beneden spreekt ze de man aan, maar merkt dat haar avance niet wordt begrepen; de man zwijgt en Marianne is genoodzaakt lichaamstaal te gebruiken om de man duidelijk te maken dat hij mee naar haar huis mag om op te warmen.
Conventionele thriller
De romance die bloeit tussen de man en Marianne en zijn uiteindelijke identiteit maakt een scheiding tussen de surrealistische wereld waarin ze zich bevinden en hun leventje thuis. Aan de ene kant is er die prachtige niet te plaatsen wereld. De wijzers van de klok ontbreken op het werk, de vrouwen worden door hun werkgever uitsluitend met hun nummer aangesproken en als de politie ten tonele komt lijkt de wereld van Marianne zich in een soort van staatsgreep te bevinden.
De romance die bloeit tussen de man en Marianne en zijn uiteindelijke identiteit maakt een scheiding tussen de surrealistische wereld waarin ze zich bevinden en hun leventje thuis. Aan de ene kant is er die prachtige niet te plaatsen wereld. De wijzers van de klok ontbreken op het werk, de vrouwen worden door hun werkgever uitsluitend met hun nummer aangesproken en als de politie ten tonele komt lijkt de wereld van Marianne zich in een soort van staatsgreep te bevinden.
Aan de andere kant is er dus de opbloeiende liefde tussen de man en Marianne. Het gezicht van hun liefde is misschien wel het enige wat connecties heeft met de duistere wereld buiten de deuren van Mariannes huis. Voor de rest wordt er tijdens de scènes binnenshuis te weinig gebruik gemaakt van surreële symboliek. Jammer dat de rol van de poppen teveel uitblijft. En de angst had een tandje hoger kunnen wezen als er meer gebruik gemaakt werd van de schaarse lichtval in het huis zoals in de opening van de film. Dat de ontwikkeling van de liefde tussen de twee nogal conventioneel in beeld wordt gebracht, zet het verschil tussen de twee werelden in het felle zonlicht. De Tangoman wordt hierdoor een film met een identiteitscrisis en weet vervolgens niet of het nu een conventionele thriller of een duister surrealistische prent is.
Weinig verrassend
Ook in de cameravoering is afgezien van het openingsshot weinig meer te vinden van het surrealisme. Hier en daar worden we nog wel verrast door deprimerende shots van bijvoorbeeld een dode rat, maar het draagt te weinig bij aan de redding van het verhaal. Best een flinke teleurstelling, gezien het feit dat, als je uitsluitend naar het surrealistische element kijkt en naar de bijzonder vreemde ongemakkelijke muziek luistert die je door de hele film kippenvel bezorgt, je weet dat als Remy van Heugten een ander scenario in handen had gekregen, hij met zijn beeldspraak heel wat meer had kunnen bereiken.
Ook in de cameravoering is afgezien van het openingsshot weinig meer te vinden van het surrealisme. Hier en daar worden we nog wel verrast door deprimerende shots van bijvoorbeeld een dode rat, maar het draagt te weinig bij aan de redding van het verhaal. Best een flinke teleurstelling, gezien het feit dat, als je uitsluitend naar het surrealistische element kijkt en naar de bijzonder vreemde ongemakkelijke muziek luistert die je door de hele film kippenvel bezorgt, je weet dat als Remy van Heugten een ander scenario in handen had gekregen, hij met zijn beeldspraak heel wat meer had kunnen bereiken.
Conclusie
Talent is zeker zichtbaar, en met name in de persoon van Remy van Heugten. Hij weet verdraaid goed een andere surrealistische wereld neer te zetten die angst en dreiging ademt, maar dit talent komt niet goed tot z'n recht in het scenario van Nikol Poppe. Nu hebben we een film die niet zeker weet of het nu een conventionele of een surrealistische thriller wil zijn. De onevenwichtigheid hierin maakt van de samenwerking tussen van Heugten en Poppe helaas geen succes.
Talent is zeker zichtbaar, en met name in de persoon van Remy van Heugten. Hij weet verdraaid goed een andere surrealistische wereld neer te zetten die angst en dreiging ademt, maar dit talent komt niet goed tot z'n recht in het scenario van Nikol Poppe. Nu hebben we een film die niet zeker weet of het nu een conventionele of een surrealistische thriller wil zijn. De onevenwichtigheid hierin maakt van de samenwerking tussen van Heugten en Poppe helaas geen succes.
De Tangoman is 18 december te zien op Nederland 2.
| Titel: | De Tangoman |  |
| Genre: | Thriller, Drama | |
| Regie: | Remy van Heugten | |
| Cast: | Eva Damen, Dieter Bach, e.a. | |
| Première: | NFF, 18 december op Nederland 2 | |
| Trailer: | - |
