Resident Evil - recensie

Een film gebaseerd op een succesvolle game-reeks. Wat kan er fout gaan?

De Umbrella Corporation heeft, diep onder de grond van Raccoon City, een streng geheim laboratorium gebouwd, genaamd de "Hive". In dit laboratorium wordt hard gewerkt aan het zogenaamde T-virus. Dit virus heeft de eigenschap dat het dood weefsel weer tot leven kan wekken. Zoals het hoort bij dergelijke laboratoria in dit soort films, gaat dat gruwelijk mis en komt het virus vrij.

De Hive is echter ook voorzien van een hightech defensie mechanisme, met de naam "Red Queen". Deze supercomputer ruikt meteen onraad en sluit de gehele Hive hermetisch af. Daarnaast laat de Red Queen ook een zenuwgas los bij de ingang naar de Hive, waardoor degenen die normaal gesproken deze toegang bewaken, gaan leiden aan geheugenverlies. Alice is een van die bewaaksters en ze wordt dan ook wakker in de douche, waar ze bewusteloos is geraakt. Terwijl Alice haar weg aan het vinden is in het voor haar vreemde huis, vallen er gewapende mensen binnen. Alice wordt meegenomen de Hive in, waar deze groep naartoe is gestuurd om uit te zoeken hoe het toch komt dat de Red Queen alles hermetisch heeft gesloten. Het doel is om de Red Queen te herstarten en daarmee de Hive weer vrij te geven.

De game
Resident Evil is gebaseerd op de game, en heeft daardoor dus de vrijheid om onderdelen uit het spel te gebruiken. Helaas weet Paul W.S. Anderson hier maar slecht gebruik van te maken. Slechts met hele kleine vlagen zal de liefhebber van de game-reeks hier een moment van herkenning hebben. Vergelijk deze film niet met de game-reeks, want dan kom je van een koude kermis thuis.

De games
Het aantal games dat inmiddels van Resident Evil is uitgekomen, is legio. Het begon al in 1996 toen Resident Evil uitkwam voor de Playstation One (de verre voorouder van de huidige Playstation 3), de PC en de Sega Saturn. Het succes van de games lijkt nog steeds niet uitgewerkt, want zelfs dit jaar is er nog een nieuwe Resident Evil-game uitgebracht voor de Nintendo 3DS.

Zombielicious
Het gehalte aan zombies dat we in Resident Evil voorgeschoteld krijgen, is ruim voldoende. Het duurt even voor de eerste zombie te zien is, maar vanaf dan is er aan onze vraatzuchtige vrienden geen gebrek. Wat echter wel vreemd is, is dat de slachtoffers die gebeten worden door deze creaturen er soms een eeuwigheid over doen om daadwerkelijk een zombie te worden. Het gaat in dit geval dus om de slome variant zombies. Daar zijn altijd voor en tegenstanders van. Persoonlijk zie ik liever de wat snellere zombie, waar in mijn ogen wat meer dreiging van uit gaat. Zoals Robert Englund zegt in Zombie Strippers : "These things don't move so fast".

Acteerwerk
Milla Jovovich is als Alice de ster van de film. Ze speelt haar zo doods als de meeste zombies: totaal emotieloos en eigenlijk ook wat saai. Ze is een ontzettende badass, maar is zich daar eigenlijk niet zo van bewust. Daar tegenover hebben we Michelle Rodrigues, die haar personage juist overdreven actief maakt. Ze is een badass bitch, en dat zullen we weten ook. Er zitten ook mannen in deze film, maar memorabele rollen spelen ze niet. Het acteerwerk is sowieso niet van een hoog niveau, de vraag is allee hoe hard dat nodig is voor deze film.

Conclusie
Resident Evil is een film die zoveel meer had kunnen zijn dan het nu is geworden. De koppeling aan de game-reeks kan het beste meteen vergeten worden, want als je die in je hoofd houdt, ga je je vooral ergeren aan het feit dat het zo verschrikkelijk los omgaat met het bronmateriaal. Het lijkt inmiddels haast wel een gegeven te zijn, dat een game verfilming gruwelijk de mist in gaat. Wanneer je Resident Evil los trekt van dit bronmateriaal, blijft er geen fantastische film over, maar staat er een leeg omhulsel met in ieder geval nog een aantal spectaculaire actiescènes.