Shaun of the Dead – recensie

Het onvervalste resultaat wanneer je het komische duo Edgar Wright ( Hot Fuzz , Scott Pilgrim vs. the World ) en Simon Pegg ( Hot Fuzz , How to Lose and Alienate People ) loslaat op klassieke zombiefilms als Night of the Living Dead en Dawn of the Dead .

Shaun Of The Dead draait om Shaun, een man die eigenlijk maar niet volwassen wil worden. Hij heeft geen eigen woning, werkt in een elektronicazaak en besteedt, samen met zijn beste vriend Ed (Nick Frost), het overgrote deel van zijn vrije tijd in de lokale pub. Kortom, Shaun heeft geen noemenswaardig leventje. Alsof dat nog niet genoeg is, maakt zijn vriendin Liz (Kate Ashfield) het om bovengenoemde redenen uit. Normaal gesproken zou dit een reden voor Shaun zijn om samen met Ed in de lokale pub zijn verdriet weg te drinken. Maar net op dat moment breekt er een virus uit die mensen in zombies doet veranderen. Voor Shaun de ideale mogelijkheid om zijn moeder en Liz te redden en in veiligheid te brengen, zodat hij haar op deze wijze kan laten zien dat hij daadwerkelijk een man is die uit het juiste hout is gesneden.

Dronkaard
De film weet heel goed het sullige karakter van de hoofdrolspelers weer te geven.Zo zappen ze telkens het nieuws of de radio weg, waardoor ze geen weet hebben van de zich uitbreidende chaos. Als kijker zie je slechts flarden van die chaos, maar genoeg om te weten dat er iets niet goed zit . Waar in andere zombiefilms de mensen massaal op de vlucht slaan of zich terugtrekken in bijvoorbeeld een winkelcentrum, gaan Shaun en Ed gewoon door met hun wijze van leven, waardoor er een aantal zeer komische momenten ontstaan. Zo zien ze een zombie aan voor een dronkaard en gaan vrolijk met hem een duet aan. Maar eigenlijk begint de pret pas echt wanneer ze het doorkrijgen. De wijze waarop ze de zombies benaderen, te lijf gaan of proberen te doden is hilarisch. Soms krijg je als kijker het gevoel dat je naar een real-life episode kijkt van de games Resident Evil of Dead Rising . Werkelijk alles weten Shaun en Ed te gebruiken als moordwapen, bijvoorbeeld in een scene met platen.

Komedie of horror
Wat de film zo sterk maakt, is dat hij begint als komedie, maar daar niet in blijft hangen. Horror wordt in het begin afgewisseld met komedie maar gaandeweg neemt horror de overhand, zonder dat de film in vaart afneemt. Je wordt als kijker meegenomen op een vlucht in een door zombies omgeven stad waarin men alles doet om te overleven. Maar waar overleven het hoofdthema in vrijwel iedere zombiefilm is, blijft het grote verschil met andere films dat Shaun of the Dead zichzelf nergens serieus neemt en hierdoor de grote zombiefilms evenaart.

Gore
Eén van de meest kenmerkende zombie ingrediënten is het gebruik van veel gore. Om te zeggen dat deze film hiervan overloopt is overdreven, maar een liefhebber van het genre zal na afloop niet klagen. Het lijkt alsof Wright met deze film een soort hommage aan de zombiehorror heeft willen afleveren. Dit vertaalt zich in de wijze waarop de zombies rondlopen. Terwijl de recente films de zombies sneller maakten, koos Wright voor de trage zombie zoals we die kennen uit de zombiefilms van George A. Romero. Ook maakt hij als eerbetoon gebruik van een quote uit de legendarische Night of the Living Dead . Daarnaast is er een gore-scene in de film die sterk doet denken aan een gelijkwaardige scene uit Day of the Dead (ook van Romero).

Conclusie
Zombiefilms bestaan al sinds 1932 ( White Zombie ) en tientallen zombiefilms later is het Shaun Of The Dead die het genre op een geheel andere wijze invulling geeft, namelijk met humor. Enkele zombiefilms die het probeerden ( Return Of The Living Dead II ) schoten tekort in één belangrijk aspect; ze namen zichzelf te serieus. Edgar Wright doet dat in zijn film niet. Het is juist hierom dat het een ontzettend leuke, hilarische en vaak ook bloederige film is geworden, die zowel de zombie- als niet zombiefans zal boeien.