Een fotograaf laveert tussen rust en drukte.
De nieuwe lichting Telefilms 2015 dient zich aan. Telefilms worden speciaal voor de publieke omroep gemaakt. De films behandelen actuele maatschappelijke thema’s. Jaarlijks worden er zes films opgeleverd.
Hugo Maes (Thomas Ryckewaert) werkt als fotograaf en Groenland is zijn muze. Daar verblijft hij meerdere keren per jaar. Hij lijkt een idealist, die de grote verontreiniging aldaar op de kaart wil zetten. Met zijn exposities in Amsterdam wil hij de mensheid wakker schudden. Toch doet zijn werk vooral denken aan obscure types als Robert J. Flaherty, die vanuit hun ongebreidelde nieuwsgierigheid exotische culturen in beeld brachten (Nanook Of The North). Vaak ten koste van die culturen zelf. Zo ver gaat Maes echter niet. Maar is hij wel een wereldverbeteraar?
Existentiële kwesties
Achter die vraag schuilt een andere vraag: wat is voor Maes de aantrekkingskracht in Groenland? Regisseur Thomas Kaan doet suggesties met beelden van witte landschappen en groene dalen die worden afgewisseld met de door de zon gerimpelde gelaten van de oorspronkelijke bewoners, de Inuit. Deze perfecte wereld lijkt te worden verpest door vervuiling op zee, en de intrede van de consumptiemaatschappij. De Inuit gaan net zo leven, zoals wij leven. Daar lijken ze niet voor te zijn gebouwd. Zo stipt Phillip Huff met zijn scenario allerlei existentiële kwesties aan. Waar voelt de mens zich thuis? Maes heeft Nederland nodig als uitlaatklep voor zijn werk, maar verblijft liever in Groenland, waar hij geen zorgen voor morgen heeft. Doelbewust draagt hij geen telefoon bij zich, totdat hij Iris (Gaite Jansen) ontmoet. Zij is alles wat hij veracht. Ze werkt op kantoor, en is geenszins een durfal. Ondanks die weinig interessante kwaliteiten wordt ze zijn geweten. Dankzij iris wordt Maes herinnert aan de kern van zijn bestaan. Maakt hij die foto’s van Inuit vanuit een bredere duurzamere boodschap? Of is zijn kunst een vorm van zelfbedruiping?
Achter die vraag schuilt een andere vraag: wat is voor Maes de aantrekkingskracht in Groenland? Regisseur Thomas Kaan doet suggesties met beelden van witte landschappen en groene dalen die worden afgewisseld met de door de zon gerimpelde gelaten van de oorspronkelijke bewoners, de Inuit. Deze perfecte wereld lijkt te worden verpest door vervuiling op zee, en de intrede van de consumptiemaatschappij. De Inuit gaan net zo leven, zoals wij leven. Daar lijken ze niet voor te zijn gebouwd. Zo stipt Phillip Huff met zijn scenario allerlei existentiële kwesties aan. Waar voelt de mens zich thuis? Maes heeft Nederland nodig als uitlaatklep voor zijn werk, maar verblijft liever in Groenland, waar hij geen zorgen voor morgen heeft. Doelbewust draagt hij geen telefoon bij zich, totdat hij Iris (Gaite Jansen) ontmoet. Zij is alles wat hij veracht. Ze werkt op kantoor, en is geenszins een durfal. Ondanks die weinig interessante kwaliteiten wordt ze zijn geweten. Dankzij iris wordt Maes herinnert aan de kern van zijn bestaan. Maakt hij die foto’s van Inuit vanuit een bredere duurzamere boodschap? Of is zijn kunst een vorm van zelfbedruiping?
Where The Wild Things Are
Zo wordt alles inGroenland tweeledig. De dualiteit wordt in de montage benadrukt. Exotisch Groenland wordt afgewisseld door een nachtclub in Amsterdam. Groen wordt afgewisseld met rood, alsof we met Maes in de doka staan. Amsterdam is heftig en dynamisch, Groenland is bedachtzaam en stil. Het geeft Maes reden om zijn geweten in de drukte af te kopen, om naar de rust af te reizen. Het is zijn werk waaraan hij zijn bestaan ontleend. Die notie werkt storend voor Iris, neemt ze er genoegen mee? Of verbreekt ze de relatie?
Zo wordt alles inGroenland tweeledig. De dualiteit wordt in de montage benadrukt. Exotisch Groenland wordt afgewisseld door een nachtclub in Amsterdam. Groen wordt afgewisseld met rood, alsof we met Maes in de doka staan. Amsterdam is heftig en dynamisch, Groenland is bedachtzaam en stil. Het geeft Maes reden om zijn geweten in de drukte af te kopen, om naar de rust af te reizen. Het is zijn werk waaraan hij zijn bestaan ontleend. Die notie werkt storend voor Iris, neemt ze er genoegen mee? Of verbreekt ze de relatie?
Het levert interessant drama op van twee mensen, die ondanks hun grote verschillen, op het eerste gezicht niet zonder elkaar kunnen. Desalniettemin mistGroenlandenige diepte. De grote vraagstukken die worden behandeld, zoals de verworvenheden van de Inuit en onze westerse levenswijze, worden slechts licht aangeraakt. Ook is de keuze voor de muziek enigszins bijzonder. Aan het einde worden beelden vanGroenlandvergezeld doorWake Upvan Arcade Fire, een nummer dat bij menigeen bekend is vanWhere The Wild Things Are. Het is makkelijk scoren.
Conclusie
Van de lichting telefilms van 2015 isGroenlandeen degelijke dramafilm die gezien kan worden als een aanbeveling. Een aanbeveling voor de uitgestrekte groene weiden in het arctisch gebied. Het is spijtig dat de zwaardere vraagstukken nauwelijks worden beantwoord.
Van de lichting telefilms van 2015 isGroenlandeen degelijke dramafilm die gezien kan worden als een aanbeveling. Een aanbeveling voor de uitgestrekte groene weiden in het arctisch gebied. Het is spijtig dat de zwaardere vraagstukken nauwelijks worden beantwoord.
Groenland wordt zaterdag 14 februari om 20:10 uitgezonden op NPO 3.
