De opening mag dan wel Nederlands zijn geweest, het merendeel van de films op het IFFR laat gelukkig nog steeds een wijde blik op de wereld zien.
De volgende drie films komen allemaal niet-westerse maar uiteenlopende delen van de wereld:La Playa D.C.uit Colombia,Tall as the Baobab Treeuit Senegal enThe Patience Stoneuit Afghanistan. Alledrie de films zeggen duidelijk iets over de staat van het land, zonder daarbij als politieke propaganda te fungeren. De kracht van het beeld en het verhaal, dat moet in de cinema per slot overtuigen, niet een opgelegde morele boodschap. Al slaagt de ene film daar beter in dan de ander.
Als eerste La Playa D.C., een film over de Afro-Columbiaanse subcultuur in Bogota. Meteen valt op dat in deze groep de haardracht erg belangrijk is. Kappers staan in hoog aanzien en als je ziet wat voor kunststukjes ze kunnen uithalen, is dat goed te begrijpen. Met tondeuse of scheermes worden hele patronen in het haar uitgeschoren. Hoofdpersoon Tomas heeft ook knip- en scheerambities, alleen worden deze geblokkeerd door drugs en geldproblemen van zijn broers. Dat drugs en knippen elkaar niet in de weg hoeft te staan, bewijst trouwens een dealende kapper. Maar de film is vooral een portret van een stad waar armoede en rijkdom continu met elkaar clashen en waar drugs nog steeds dominant aanwezig zijn. Dit alles met een realistische blik gezien door de ogen van een vriendengroep. Goed acteerwerk van met name de hoofdpersoon en het mooi vatten van de grauwheid van de stad maken dat de film overtuigt zonder zaken te romantiseren.
Tall as the Baobab Treeis een film over een dorpsgemeenschap in Senegal, gemaakt door de jonge Amerikaanse filmmaker Jeremy Teicher. Voordat hij hieraan begon, maakte hij als 22-jarige filmstudent al een documentaire over deze mensen. De band die hij met het dorp en het land kreeg, zie je terug in zijn film. Het verhaal dat de film vertelt, raakt aan alle kanten aan de veranderingen die er in snel tempo plaatsvinden. Steeds meer kinderen gaan er naar school en studeren verder. Ook het je uitspreken tegen uithuwelijken is niet langer meer taboe. Deze elementen komen op een genuanceerde manier naar voren, met de dorpsbewoners als acteurs. Dit pakt niet altijd even goed uit, maar geeft het wel een authentiek gevoel. Ook bij het spannende einde zwicht Teicher niet voor een Hollywood ending, maar blijft met beide benen in de Afrikaanse klei staan.
The Patience Stonespeelt zich af in een Afghaans dorp waar nog hevig gevochten wordt. In een huis dat regelmatig door bommen wordt getroffen, verzorgt een vrouw verzorgt haar verlamde man. Hij kan niet praten of bewegen, en krijgt via een slangetje vocht binnen. De vrouw kan niet anders dan alle ellende van zich af te praten en begint hele monologen tegen hem af te steken. Alles wat ze in alle jaren heeft verzwegen voor hem, kan ze nu aan hem kwijt, zonder bang te zijn voor zijn reactie. De titel is dan ook een verwijzing naar een Perzische legende over een geduldsteen waar je alles aan kan vertellen. De Iraanse actrice Golshifteh Farahani zet op geloofwaardige manier de rol van de vrouw weer die na jarenlange beklemming in haar huwelijk nu eindelijk alles eruit kan gooien. Nadeel hiervan is dat het soms overkomt als een wat geconstrueerde voice-over, waardoor je je als kijker wat buitengesloten blijft voelen. Het onverwachte einde brengt je dan weer terug bij de harde realiteit.
