MovieSense vroeg redacteur Maarten Baars om zijn film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
Ik ben een trouw horrorfan, vooral als het gaat om zombiefil Toch zijn de meeste zombiefilms troep en staat er naast deze film ook geen horror in mijn top 10. Horror biedt dan geweldig vermaak, het beroert je nooit zoals films in andere genres dat kunnen. is echter anders. Ja, hij is eng en gewelddadig, maar het laat ook een diepere laag zien die gaat over de duistere kant van de mens. Je wordt gedwongen je af te vragen wie uiteindelijk werkelijk het grootste gevaar oplevert; zombie of mens. Danny Boyle laat dat via op meesterlijke wijze zien. Dit is nu horror met inhoud.
Duisterder dan het donkerste steegje in een grote stad. Alsof het hele verhaal zich afspeelt tussen koude ijzeren pilaren in een fabriek, probeert een stel hun baby te verzorgen. Maar het kind heeft meer iets weg heeft van een buitenaards wezen dan van een klein mens. David Lynch weet met zijn beeldspraak verder nog veel meer verbazing op te wekken waardoor je in eerste instantie maar moeilijk kan bevatten waar de film nu over gaat. Maar zelfs als je de eigenlijk simpele boodschap niet kunt achterhalen, blijf een festijn van duistere poëzie waarmee je na een of twee keer kijken nog niet klaar bent.
Elke keer krijg ik het weer koud als ik zie. Door de meesterlijke vertolkingen van elke acteur en de keuze van Spielberg om in zwart/wit te filmen zie je de acteurs als de mensen wie ze spelen. Spielberg deinst voor weinig terug en laat zien hoe de Joden koelbloedig door de Nazi's werden afgeslacht en afgeranseld. Het is derhalve onmogelijk onberoerd te blijven na het zien van deze gruwelijke werkelijkheid. Zonder twijfel de beste film over het lot van de Joodse bevolking tijdens de tweede wereldoorlog.
Heel klein maar supermooi pareltje uit Zuid-Korea. Opgepikt tijdens het Filmfestival Rotterdam waar de film door de bezoekers flink werd uitgelachen. Ik wist beter: is pure cinema. Met een digitale camera volgt regisseur Ki-Yong Park de man en de vrouw die een nacht in een motel willen doorbrengen, terwijl beiden gewoon getrouwd zijn. Ontmoeting, eten, seks, eten, eten en afscheid. Door het naturelle spel, ontbreken van enig plot en de handheld camera is het alsof wij een onzichtbaar personage vormen en zonder gezien te worden naar de man en vrouw kijken. Er wordt weinig gezegd, maar de blikken van de twee spreken boekdelen.
Selma probeert door hard in een fabriek te werken de operatie van haar zoon te bekostigen. Ze is zelf blind en als haar zoon de operatie niet krijgt, wacht hem hetzelfde lot. In deze harde tijden houdt ze het hoofd boven water door haar musical-passie. Dat wordt haar nogal bemoeilijkt als ze onterecht wordt beschuldigd van diefstal en haar geld dreigt te verliezen. De film is een musical met geweldige muziek die de heftige emoties bij de ontknoping ondraaglijk weet te maken. Wat is dat toch mooi als een moeder werkelijk alles over heeft voor haar kind. De enige film waarbij ik echt hardop heb moeten huilen.
Wat was ik verrast door deze tekenfilm. In eerste instantie verwachtte ik een kinderfilm, maar de film gaat niet alleen over een meisje dat op zoek gaat naar haar ouders die na een vreetfestijn in varkens zijn veranderd. Hayao Miyazaki heeft zóveel fantasie dat er talloze prachtige metaforen in de film zijn verwerkt. In combinatie met de prachtige animatie wordt een droomwereld die visueel om van te smullen is. Het is één grote poëtische droom.
De tweede van Juan Pablo Rebella en Pablo Stoll heeft dezelfde droge humor die hun eerste film had, maar verweeft iets meer drama erin. Hierdoor wordt de komedie heel herkenbaar en echt, waardoor nog meer het hart weet te raken. De chemie tussen de eenzame broers en de secretaresse die zich voordoet als vrouw van de eigenaar van de sokkenfabriek is zeer grappig, terwijl de uiteindelijk uitwerking ervan stof tot nadenken biedt. Die humor-drama combinatie is hier meesterlijk toegepast. De zelfmoord van Rebella was dus een groot verlies in de cinema, maar Stoll ging toch verder met zijn nieuwe film .
Wanneer steeds meer mensen blind worden, ontstaat er geweld en misbruik. Een wereld waarin een groep mensen, geleid door een vrouw die immuun lijkt voor het virus, zich staande moet proberen te houden door hun humaniteit te behouden. Hierdoor wordt de vriendschap zeer hecht en leren ze elkaar te zien als wie ze zijn. De film gaat niet over het niet meer zien, maar juist over het 'zien' van hoe mooi iemand van binnen kan zijn. Op die manier worden de ogen van de personages geopend, maar tegelijkertijd - en dat is wat deze film zo bijzonder maakt - hoe die ontstane vriendschap ook weer dreigt te vergaan.
Als de Engelsen voor het eerst aan wal komen op het land wat nu Amerika heet, wordt Kapitein Smith verliefd op Pocahontas, een van de lokale bewoners. De prachtige beelden van de natuur en de diepzinnige voice overs van de karakters, vormen een poëtisch essay over hoe gelijk we zijn in al onze (religieuze) verschillen en hoe erg het is elkaar te oordelen op grond van die verschillen. Het is geen film die de verhaallijn gladjes volgt, maar juist daarom krijgen alle kleine details zoveel aandacht en is deze film groots, meeslepend en biedt zeer veel stof tot nadenken.
Met zoveel verschillende personages in zoveel verschillende leeftijden is een film over eigenlijk ieders leven. Liefde, schuld, pijn, verdriet en geluk. Waarmee iedereen wel te maken heeft, brengt Paul Thomas Anderson als geen ander zo menselijk en lyrisch in beeld, met als hoogtepunt wanneer de acteurs ineens meezingen als de soundtrack van Aimee Mann afspeelt. Hierdoor wordt je als kijker letterlijk naast de karakters gezet en gaat het ook over je eigen leven. heeft hierdoor een plaats diep in mijn hart gekregen als gebruiksaanwijzing van het leven.
