MovieSense vroeg redacteur Peter Koelewijn om zijn film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
Ik durf niet te beweren dat onderstaande films de beste zijn die ik ooit heb gezien, maar ik zou mezelf niet in de spiegel durven aankijken als ik ze vergat in m’n film top 10 te plaatsen. Met andere woorden; ik ben een sucker voor nostalgie.
(1982) Kijk, daar begint het gedonder al. Is deze film beter dan de -trilogie, of specifieker ? Dat durf ik nooit hard te maken, maar het is een feit dat ik waarschijnlijk nooit had kunnen waarderen zonder . Door deze film ben ik van fantasy gaan houden. Vanwege de tijdloosheid van de poppen en animatronics kunnen kinderen nu nog gegrepen worden door het duistere sprookje. Het is een totaal andere kant van Muppet-maker Jim Henson, maar niet minder charmant of betoverend.
(1982) Pixar dit, Ghibli dat; kent niemand meer de films van Don Bluth? Oké, zijn latere animatiefilms waren abominabel en was een knieval, maar zijn eerste productie buiten Disney om wordt veel te vaak vergeten. heeft alles wat animatiefilms voor volwassenen zo aangrijpend maakt. Een setting die zowel duister als lichtvoetig kan zijn, besprenkeld met thema’s die je pas volledig begrijpt wanneer je volwassen bent en de film herbekijkt. De ethische grenzen van technologie, macht en zelfs magie, maar ook de dood, het rouwproces en de onschuld van onwetendheid passeren de revue van deze ondergewaardeerde klassieker.
(1986) De meesten herinneren zich de film vooral vanwege zijn indrukwekkende gore-effecten, die nog steeds tot de beste ooit behoren. De film weet het nogal campy origineel echter op alle fronten weg te blazen, met zeer goede acteerprestaties van de hoofdrolspelers. De kracht van een horror ligt niet alleen in hoe eng de effecten zijn, maar ook in hoezeer je meeleeft met de slachtoffers. Een van de weinige films waar trouwens de protagonist en antagonist op volledig geloofwaardige wijze van plek verwisselen. Het laatste kwartier van de film is een van de engste die ik ooit heb gezien.
(1999) Kevin Smith, je vind zijn films niks of je vind ze geweldig. Gelukkig behoor ik tot de tweede groep. is net zo kolderiek als z’n andere films, waardoor de dramatische scènes niet helemaal goed uit de verf komen. Tegelijkertijd is het een van de weinige films die gelovigen en atheïsten kunnen kijken en lachend weg kunnen lopen. Het biedt stof tot nadenken voor beide partijen, dat zie je niet vaak zonder dat het een preek wordt. En trouwens, de film is hilarisch. Wie wil er nou niet Alan Rickman een bloedvlek zien wegpoetsen met het gewaad van God?
(2000) Wat als superhelden of supermensen echt bestaan in onze wereld? Niemand heeft dit concept nog zo goed verfilmd als M. Night Shyamalan. Dezelfde beklemmende sfeer met op het einde een meesterlijke twist, is ook te vinden in . Wat deze film echter beter maakt is dat niet de luxe heeft om spoken te tonen voor schrikeffecten. De sfeer is voldoende. Dat, plus het meesterlijke plot en de geweldige acteerprestaties van Bruce Willis en Samuel L. Jackson. Het is jammer dat het vanaf hier bergafwaarts ging voor de regisseur.
(1975) Jonkie Steven Spielberg kreeg de opdracht om een film te regisseren gebaseerd op een populair maar niet bijster diepzinnig boek, waarin een kuststadje geterroriseerd werd door een haai. Praktisch onverfilmbaar met de technieken uit de jaren ’70, maar Spielberg maakte een horrorfilm met zo’n impact dat het imago van de mensenhaai nu nog littekens heeft. Tegenwoordig vind ik een machtig indrukwekkende film met een zinderend derde bedrijf waarin de haai voor het eerst in beeld komt. Vroeger heb ik menig nachtmerrie over het bakbeest gedroomd. Een van de redenen dat ik nooit m’n zwemdiploma B heb gehaald.
(1994) Ik zag pas na , die ik erg goed vond. Soms kan een overdaad aan positieve reacties je kijkplezier beïnvloeden of je zelfs het kijkplezier ontnemen. Met die angst in het achterhoofd keek ik voor het eerst. "Overweldig me maar!", dacht ik. En dat gebeurde. Deze film is al vaker in top 10’s op MovieSense langsgekomen dus ik houd het kort. Wat de film zo goed maakt is dat het geen plot nodig heeft, alleen een paar simpele motivaties en een koffer met een lampje erin. De personages doen de rest.
(2009) werd gelauwerd vanwege het spel tussen Batman en The Joker, personages met genoeg emotionele bagage om ontoerekeningsvatbaar te worden verklaard. heeft 6 van dit soort personages, en nog meer als je de bijrollen meetelt. Maar goed, spreekt het grote publiek natuurlijk meer aan dan een verfilming van een of andere comic uit het niche circuit. Niettemin is een praktisch perfecte vertolking van een briljante grafische novelle, met een van de meest cynische eindes ooit. Ik ben een van de weinigen die het filmeinde beter vind dan die van de comic.
(1982) Ridley Scott in creatieve overdrive. Niet eerder kregen bioscoopbezoekers zo’n grauwe visie van een toekomststad te zien, maar het design is slechts een enkel aspect dat deze film zo fascinerend maakt. De film voelt een beetje gedateerd aan maar de overkoepelende sfeer is tijdloos. Een verhaal dat in het begin nog helder is maar daarna steeds verder vertroebelt totdat je zelf twijfelt of de Nexus-6 replicants wel robots zijn. Rutger Hauer duwt Harrison Ford aan de kant en eist praktisch de hoofdrol op, met een speech op het eind die nu nog geciteerd wordt, ook al snapt niemand hem volledig.
(1998) Ik bespaar jullie termen zoals New Journalism en Gonzo Journalism, maar heeft veel betekend voor de journalistiek. Niemand hoort graag wat hij moet doen of denken, en de beste journalisten implementeren dan ook ideeën of visies over het nieuws door feiten op aantrekkelijke wijze samen te brengen, soms moeten ze daarvoor zelfs liegen om bij de waarheid te komen. Hunter S. Thompsons visies op de Amerikaanse droom, Vietnam en het Nixon-era, zijn perfect overgeheveld naar film, mede dankzij Johnny Depp. Een trippende film die me iedere keer weer verbaast, alsof ik hem nooit eerder heb gezien.
