Top 10 Found Footage films

MovieScene zoekt in de hooiberg van Found Footage films naar de 10 beste spelden.

Found Footage wordt vaak afgekraakt.The Blair Witch Project was leuk, maar het concept is volgens vele filmliefhebbers wat achterhaald. En inderdaad is het samenstellen van zo'n lijst een zoektocht naar 10 spelden in een hooiberg met alle troep die in het genre verschijnt. De drempel om zo'n film te maken is natuurlijk ook laag, waardoor veel mensen het zich kunnen veroorloven zo'n film te maken, met veel belabberde resultaten tot gevolg. Maar zoals altijd weer blijkt: wie goed zoekt vindt veel moois.

Jongeren die aan het moorden slaan. ZoalsElephantvan Gus van Sant door afwezigheid van motief een krachtig statement wist neer te zetten, zo leeg is de diepere boodschap bijMeadowoodsvan Scott Phillips. Zijn film is slechts om te shockeren. De diepgaande gesprekjes tussen de filmer en zijn vrienden (de uiteindelijke daders) voegen daar ook niets aan toe. Maar deze found footage film over jongeren die vanwege hun uitzichtloze situatie maar besluiten een willekeurig iemand in de bossen te begraven heeft door die korte gesprekken wel echte personages. Daarbij is het acteerwerk voor zo'n goedkope en onbekende film erg goed en kan de moordscène in de ontknoping zich op claustrofobisch niveau makkelijk meten met films alsBuried.

Het vergt wat goedgelovigheid van de kijker, want deze film doet net alsof het Roswell incident stiekem wél waar is. InUnawarewordt namelijk beweerd dat er 3 uur aan rauw filmmateriaal is verknipt tot anderhalf uur aan onthullende informatie rondom het beruchte incident dat plaatshad in 1947. Joe en Lisa zien we een onverwachts bezoek brengen aan de opa en oma van Joe. De oudjes zijn helaas een paar dagen weg, maar het jonge koppel besluit met de reservesleutel in het huis te wachten tot het oude koppel terugkeert. Helaas kan Joe zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen om de oude schuur open te maken waar opa Joe's hele jeugd al iets in probeert te verbergen.Unawareis niet origineel en Lisa vergelijkt de locatie in de film zelf al metThe Blair Witch, maar ga je mee met het gegeven van buitenaardse wezens, dan staan je enkele enorme hartverzakkingen te wachten. De scares worden heel subtiel opgevoerd en juist doordat de makers niet teveel proberen iets nieuws neer te zetten werkt deze kleine film verrassend goed.

Waar alle found footage films last van hebben, is het feit waarom de filmer maar blijft filmen.Evidenceis dat in het kwadraat. Ook begint de film zo onorigineel dat je zin hebt om maar direct te stoppen met het kijken naar wéér een groep jongeren die hun laatste uren in een afgelegen bos beleven. Doe dit niet! Waar de meeste found footage films zichzelf veel te serieus nemen, wordtEvidenceuiteindelijk heerlijke over-de-top horror. Het begint allemaal vrij normaal en eigenlijk ook toch vrij eng door de prachtig gemaakte stemgeluiden die door het donkere bos galmen. Uiteindelijk vliegt de film geweldig uit de bocht en doet het helemaal niet meer zijn best om geloofwaardig over te komen. Geen gekunstel om de kijker te foppen, maar gewoon knotsgekke smerige horror.

Eigenlijk had Oren Peli zichzelf bovenaan deze lijst kunnen zetten. Het verslag van een jonge man waarvan zijn vriendin beweert gestalkt te worden door een geest is doodeng. Het gestamp van iets op de trap roept de kinderlijke angst in je naar boven, omdat het je doet denken aan monsters die naar boven stommelden toen je door je ouders in je bed was gelegd. De beelden voelen ook heel authentiek aan waardoor je - ondanks dat je weet dat het gespeeld is - toch een perfect gevoel van echtheid beleeft. En de grootste reden datParanormal Activity werkt? Subtiliteit. Het zijn allemaal geen enorme dingen die zich voor de camera afspelen. Totdat de laatste minuten ingaan en je eigenlijk alles ziet en alle antwoorden krijgt van wat er gebeurt. Oren Peli wil uiteindelijk teveel. De slapeloze nachten blijven na het zien van deze film gelukkig wel, maar de teleurstelling neem je mee je bed in. Als Oren Peli bij de ontknoping meer buiten beeld had gelaten wasParanormal Activityzonder twijfel een van de beste found footage films ooit.

Judith krijgt van haar vader een videocamera waarmee haar eigen moord uiteindelijk zal worden vastgelegd. Als kijker krijgen we inderdaad mee dat deze film het bewijs vormt voor de moord, alsof we deel uitmaken van een jury in een rechtzaak. Wat we zien is een schrijnend portret van een doodgewoon gezin in financiële problemen en hoe die problemen zich uiteindelijk kunnen ontpoppen in het onvoorstelbare. Deze film van Dom Rotheroe is qua found footage ook met vakmanschap gemaakt. Tijdens een stranduitje laat Judith per ongeluk de camera aanstaan, zodat er in eerste instantie anderhalf uur lang betekenisloze strandbeelden zijn verzameld. De uiteindelijke gebeurtenissen zijn er overheen opgenomen zodat we zo nu en dan flarden zien van het stranduitje van de familie. Hier weet Dom Rotheroe geweldig mee om te gaan en de ontknoping snoeihard in je gezicht te smijten. Fantastisch geacteerd, heftig en het bewijs dat found footage geen horror hoeft te zijn.

Nog zo'n 'fucked up' familie. Deze film werkt het beste als je niet al teveel informatie erover vooraf hebt gekregen. Er is een familie met zoon en dochter. En er is zeker iets mis, want zo gelukkig kijken die kinderen niet uit hun ogen. Schuld van de ouders? Christopher Denham, acteur in onder andereArgo, geeft ons hier een intelligente thriller door middel van gevonden beeldmateriaal van wat in eerste instantie een doodgewone homevideo lijkt. Dat Denham ervaring heeft als acteur in veel kwaliteitsfilms merk je in hoe hij het verhaal uiteindelijk uitspeelt. Hij zet de ouders tegenover elkaar en laat bepaalde elementen terugkomen bij de ontknoping om zo een verhoogd sadistisch gevoel op te wekken. Een wat zieke film, maar wel met hoog vakmanschap binnen het genre.

Ángela Vidal en haar cameraman volgen tijdens een televisieshow een groep brandweermannen in actie. Er komt een oproep binnen en ze moeten een oude vrouw uit haar appartement bevrijden. Er blijkt veel meer loos te zijn. Hoe Jaume Balagueró en Paco Plaza zo'n kleinschalige zombiefilm zo groots apocalyptisch kunnen doen aanvoelen, ligt hem in de puike opbouw die van nietsvermoedende gezelligheid omslaat in totale paniek. Het acteerwerk is zeer naturel en zo heeftReceen enorm hoog realismegehalte. Het slot is tot overmaat van ramp ook zó vreselijk eng dat je na het zien van deze film geen donkere slaapkamer meer durft te betreden.

Andrew Detmer filmt met zijn camera hoe hij en zijn twee vrienden spelen met hun kinetische krachten die ze in een vreemd gat hebben opgelopen. Het evolueert bij Andrew echter tot duistere waanideeën die als gevolg daarvan een enorm gevaar ontketenen. Speelt regisseur Josh Trank in deze found footage een beetje vals of is hij juist enorm slim? Hij laat de camera namelijk bedienen door de kinetische krachten van Andrew Detmer en geeft zich op deze manier vrij spel in het creëren van mooie shots. Zo wordt Chronicle de toegankelijkste van de lijst. Toch blijft het als film geloofwaardig en is het in vergelijking al die andere superheldenfilms vooral psychologisch de meest realistische met een actievolle en heftige ontknoping. Doch, vooral door de herkenbaarheid van hoe je eigen kinderdromen in het 'eggie' zouden zijn behoort deze found footage tot een van de beste.

De eerste trailers vanTrollhunterlieten gelijk al trollen zien zo groot als bergen. Belachelijk voor found footage, want hoe kan zoiets nu in vredesnaam geheim blijven? Een groep filmstudenten onderzoeken enkele mysterieus gedode beren en ontmoeten daarbij de excentrieke Hans die beweert dat het door trollen komt. Gelukkig nemen de makers vanTrollhunterdit gegeven ook niet helemaal serieus en vullen hun film met de nodige humor. Toch is de film ook spannend, want de CGI effecten en de geluiden van de trollen zijn fenomenaal geconstrueerd. Met deze perfecte combinatie van humor en horror wordtTrollhuntervan AndréØvredal echt een waar genot om naar te kijken. Leuk, spannend, grappig, indrukwekkend en dus vermaak van de bovenste plank.

Eigenlijk staat deze film niet op nummer één vanwege de film zelf. Alhoewel de film je de stuipen op het lijf jaagt juist door alles buiten beeld te laten, is vooral de campagne die de makers hiervoor voerden superieur. Ze kneedden het geloof van de toekomstige kijker vooraf, zodat deze zich tot en met het bezoek in de bioscoop zich zouden afvragen of de drie studenten tijdens hun zoektocht naar de Blair Witch inderdaad in de bossen om het leven zijn gekomen. Daarbij zochten regisseurs Daniel Myrick en Eduardo Sánchez onbekende acteurs op die konden improviseren. Het naturelle acteerwerk dat daaruit volgde en al die andere ingrediënten zorgden destijds voor de perfecte found footage film die mede door de campagne ongekend eng was.

Bijna zat de documentaire van Ariel Schulman en Henry Joost tussen bovenstaande gegadigden. Het is alleen nog maar de vraag of het found footage is, omdat de makers ervan nog steeds beweren dat alles wat er zich inCatfish voor de camera afspeelt echt is. Maar er is reden genoeg voor twijfel. Zo beginnen de makers al met filmen voordat Yaniv doorheeft dat er iets niet helemaal in de haak is met de Facebookrelatie die hij begint met een knappe vrouw. De toevalligheden stapelen zich aan het begin gewoon te vaak op. Neemt niet weg dat de film een enorm mooie weergave is van schaamte, liefde en social media. Wel of geen found footage, je bekijkt het wel op die manier weg door de spontane manier van filmen en laat in tegenstelling tot alle bovenstaande films een écht beklijvende indruk achter.