Atlantis - eerste indruk

Terwijl de wereld nog maar net bekomen is van de schokkende gebeurtenissen in het derde seizoen vanGame of Thronesen zich opmaakt voor het vierde, begeeft ook de BBC zich wederom op het terrein der fantasie met haar nieuwe spektakelserieAtlantis.

De serie is bedoeld als opvolger van de populaire BBC-serieMerlin, die vorig jaar tot een einde kwam. Hetzelfde team dat verantwoordelijk was voor die voorganger stak de koppen weer bij elkaar om het kunstje te herhalen in een nieuwe setting, en levert daarmee een vergelijkbare dosis actie en romantiek af. In dit geval wordt het epische verleden echter op een nogal verwarrende manier gekoppeld aan het heden. De eerste aflevering, getiteldThe Earth Bull,opent in onze eigen tijd als we zien hoe de jonge Jason (Jack Donnelly) in een duikboot op zoek gaat naar zijn vermiste vader. Vervolgens wordt hij geconfronteerd met een verblindend licht en plots bevindt hij zich naakt op een onbekend strand, in een andere tijd, op een andere plaats. Een imposante stad doemt voor hem op en als hij op onderzoek uitgaat, blijkt hij zich in het legendarische Atlantis te bevinden. Het plot had schijnbaar enorme haast hem daar te krijgen, want de tot nu toe beschreven gebeurtenissen besloegen amper vijf minuten zendtijd. Een haastig plot is echter niet het enige mankement van de eerste aflevering van deze dure serie.

Tijd om stil te staan bij het vraagstuk omtrent zijn verplaatsing door tijd en ruimte krijgt Jason niet, aangezien hij zich in een ommezien in de nesten werkt. Na een aanvaring met een tweekoppige draak – een niet al te overtuigend, lukraak visueel effect – en de stadswacht belandt onze protagonist in het huis van de jonge geleerde Pythagoras (een sympathieke Robert Emms:Broken, Kick-Ass 2) en zijn huisgenoot, de nukkige zuipschuit Hercules (Mark Addy, die hier een minder regale variatie van zijn personage uitGame of Thronesspeelt), met wie hij al snel vriendschap sluit. Jason blijkt op een nogal onfortuinlijk moment in de stad gearriveerd te zijn, want het is tijd voor het jaarlijks offer aan de monsterlijke Minotaurus en dus worden er door koning Minos (een vileine Alexander Siddig:24,Star Trek: Deep Space Nine), via loting zeven inwoners van de stad geselecteerd om als zodanig te dienen. Uiteraard krijgt Jason het, samen met zijn nieuwe kameraden, voor elkaar tot de uitverkorenen te behoren. Gelukkig biedt de koningsdochter Ariadne, die direct een oogje op de knappe jongeman heeft, hem hulp om hun vege lijf te redden. In het Labyrint waar het creatuur vertoeft, maakt hij vervolgens op wel heel makkelijke wijze korte metten met het beest: een daad die hem, en ons, alleen maar meer vragen oplevert als het stervende wezen in een man verandert die met zijn laatste adem stelt Jasons vader gekend te hebben. En dan is er nog het Orakel, dat ook meer weet van zijn connectie met de toekomst, maar daar bar weinig concrete informatie over loslaat, zoals het een orakel natuurlijk betaamt.

Formule

Ondanks al het mysterie, de sensatie van een mythologische stad op geheimzinnige wijze vervlochten met het heden, aangevuld met een keur aan actie met allerlei monsters, is deze eerste kennismaking metAtlantiser niet eentje die uitnodigt om de serie te blijven volgen. Ondanks de epische invalshoek komt het geheel vrij knullig over. Hoewel de serie doeltreffend gebruik maakt van het fraaie landschap van Marokko, waar ze geschoten werd, oogt het roemruchte Atlantis zelf niet bijster spectaculair. De stad ziet er te duidelijk uit als een schone, ongedetailleerde filmset, terwijl haar inwoners wel erg hedendaags Engels spreken (überhaupt merkwaardig voor het klassiek-Mediterraans gebied). Het plot is vrij warrig en voorzien van krukkige dialogen en voorspelbare oneliners, die het merendeel van de cast niet aanmoedigt tot sterprestaties. Van alle acteurs houden alleen Siddig en Addy zich goed staande, waarbij de laatste helaas hoofdzakelijk wordt ingezet voor de komische noot. Bijster boeiende televisie isThe Earth Bullhelaas niet. Misschien zijn we gewoon te verwend als kijkers: door alle uitstekende Amerikaanse series van de laatste jaren willen we een simplistisch hap-slik-weg programma als dit wellicht niet meer voor lief nemen. Feit blijft echter datAtlantiswel erg blijft steken in een beproefd formaat voorzien van ouderwetse archetypes: het is één en al formulewerk, allemaal niets nieuws onder de zon.

Legende

The Legend Begins, zo luidt de tagline van de eerste aflevering. Als je zo kijkt naar het samenraapsel van mythologische figuren en legendes dat inThe Earth Bull bijeen geschraapt wordt, lijkt de Atlantislegende zelf het ondergeschoven kindje. Het speelt zich weliswaar af in de verloren stad, maar deze dient slechts als decor voor de avonturen van Jason en zijn nieuwe vrienden die naar het zich laat aanzien in elke aflevering slaags raken met een nieuw monster uit weer een andere mythe. Dit keer was het de Minotaurus. De teaser van de volgende aflevering, die episode 1 afsluit, verraadt al dat volgende week Medusa haar opwachting maakt. Over Atlantis zelf leren we echter bar weinig. Waar ligt het bijvoorbeeld? Het mengsel van mythologische en historische personages maakt de situatie er niet overzichtelijker op. Koning Minos regeerde volgens de overlevering over Kreta, waar zich ook het Labyrint bevond, maar blijft een fictieve figuur. De wiskundige Pythagoras was dat daarentegen niet en leefde in de zesde eeuw voor Christus. Door dit soort personages samen op een hoopje te gooien lijken de schrijvers een eigen legende te scheppen die voelt als een ongemakkelijke potpourri van alles wat maar met het Griekse verleden te maken heeft. Uiteraard is het fantasie en staat het verhaal nog in de kinderschoenen, maar het was fijn geweest als de schrijvers iets meer coherentie aan hun verhaal hadden toegevoegd in plaats van diverse elementen van feit en fictie te kannibaliseren voor eigen doeleinden.

Gebaseerd op de eerste aflevering lijktAtlantiseen matig onderhoudende avonturenserie te zijn die Jason en diens nieuwe kornuiten elke week een ander monster voorschotelt. Het overkoepelende plot rondom zijn vader en diens plaats in het gat tussen heden en verleden komt in de pilot niet intrigerend genoeg uit de verf om ons uit te overtuigen van de noodzaak te willen weten hoe het afloopt.The Earth Bull kent een overhaast en rommelig plot, met overduidelijke digitale effecten, fletse dialogen, voorspelbare humor en bordkartonnen personages. Als de serie zich niet snel ontwikkelt naar een minder kinderachtig niveau dat het publiek een geraffineerder plot, meeslepender actie en interessantere personages gunt, is het zeer waarschijnlijk dat deze legende net zo snel weer eindigt als hij begonnen is. Zorgvuldig uitgewerkte fantasy-series moeten we blijkbaar momenteel niet in Engeland zoeken.