De moeilijke keuze tussen kortdurende euforie of een stabiel leven.
Neuroloog Catherine Black (Kelly Reilly) weet als geen andere hoe het mes aan twee kanten snijdt. Black is gediagnosticeerd met manische depressie. Haar ingenieuze bevindingen op het gebied van mentale aandoeningen ontstaan juist als ze haar medicatie niet neemt. Een bijgevolg is dat ze tijdens zo'n manische bui oncontroleerbaar wordt. In de openingsscene vertelt ze aan haar psychiater hoe een werkbezoek naar San Francisco ontaarde in een kortstondige affaire met een limousinechauffeur. Want de rossige Black is al een jaar samen met chef de cuisine Will (David Ajala). Black zit met een dilemma. Als ze haar pillen niet neemt, dan kan ze de wereld veroveren. Als ze haar pillen wel neemt, dan verwordt ze tot de norm. En dat laatste wil ze niet, ze wil exceptioneel zijn, net zoals Ernest Hemingway en Vincent van Gogh.
Manisch
Black Box draait vooral om die paradox. Scenarioschrijver Amy Holden Jones, bekend van de vele Beethoven sequels, heeft een buitengewoon onaangenaam personage gecreëerd. Maar was dat wel de bedoeling? Jones heeft niet door dat haar bipolaire protagonist vooral leidt aan een flinke scheut narcisme. Dit komt tot uiting tijdens een manische scène waarin Black al hangend aan een lantaarnpaal het passerend publiek meedeelt dat god haar vast interessanter vindt dan de rest van de menigte. Het blijft moeilijk om onderscheid te maken tussen een psychische stoornis en zelfingenomenheid in het algemeen. Daarnaast zit de serie vol met stereotyperingen. Het enige dat volstrekt uit de lucht komt vallen is haar relatie met een zwarte man (Ajala). Het komt betrekkelijk weinig voor dat een Amerikaanse televisieserie of film zo'n interraciale verhouding toont.
Het brein
Televisiezender ABC heeft net als concurrent CBS een verjongings- en vernieuwingsprogramma lopen. Black Box is hier een van de uitkomsten van. Het initiële idee is dan ook best spannend. Zeker gezien het gegeven dat neurologie salonfähig is geworden. Dick Swaab's boek over het brein werd in vele huishoudens gelezen. Toch blijft het moeilijk om de begrippen van een complex academisch werkveld te vertalen voor een groot publiek. Gelukkig kiest scenarist Jones voor grotesk drama. Dat is cynisch bedoeld, want haar pogingen om empathie te creëren naar Black toe stranden snel. Actrice Reilly lijkt de term dramaserie te verwarren met film noir uit het interbellum. Ze wil zo graag de femme fatale zijn, en maakt zichzelf daarmee groter dan het leven.
Vierkante karakters
Black Box is mede dankzij die grootheidswaanzin niet prettig om naar te kijken. Het is storend dat neurologisch onderzoek zo oppervlakkig wordt weergegeven. En ondanks de poging tot nuance wordt de aandoening van manische depressie wel heel eenvoudig weggezet als een ziekte die met een druk op de knop kan worden verholpen. De vierkante karakters dragen daar ook aan bij. Als Black de nieuwe hoofdchirurg Ian Bickman (Ditch Davey) ontmoet, dan vertelt ze later aan een collega dat hij een seksueel beest is. En ach, dat is iets wat je als kijker wel verwacht. Davey is een brede knappe man, die alleen vanwege zijn seksuele uitstraling mag komen opdagen. Een typisch geval van kwetsbare intellectuele vrouw (Reilly) versus de breedgeschouderde lompe man (Davey).
Conclusie
Het is gissen wat het eerste seizoen van Black Box zal brengen. Tegelijkertijd lijkt het onbegonnen werk om de paden die scenarist Jones is ingegaan, nog te wijzigen. Black Box is een grote misser. Jones kan beter weer iets als de straight-to-dvd film Beethoven gaan maken.
