Game of Thrones S4E9: The Watchers on the Wall - recap

“When it’s time, I’m going to light the biggest fire the North has ever seen.”

Spoiler waarschuwing: in dit artikel worden plotdetails uit Game of Thrones tot en met de betreffende aflevering besproken.

De negende aflevering van eenGame of Thrones seizoen stond de afgelopen jaren gelijk aan de episode waarin de climax van het seizoen te vinden was. Denk hierbij aan de onthoofding van Eddard, de Battle for Blackwater en vorig jaar de Red Wedding. VoorThe Watchers on the Wall hebben David Benioff en D.B. Weiss weer een beroep gedaan op regisseur Neil Marshall. Reden hiervoor is zijn ervaring met grootse gevechten door aan het roer te staan van de filmCenturion en de afleveringBlackwater twee seizoenen terug. Net als in die aflevering speeltThe Watchers zich geheel af op een enkele locatie. Een logische keuze, zo blijkt. Als de gebeurtenissen over enkele weken waren uitgesmeerd had het als een los geheel gevoeld. Nu krijgen we een spectaculaire televisiefilm die een wat karig aantal plotpunten bevat, maar dat goedmaakt met een juiste portie sfeer.

Stilte voor de storm

Voordat de strijd rond Castle Black losbarst, krijgen we een klein kwartiertje rust. Enkele gesprekken die Sam heeft met Jon, Aemon en Gilly zetten een persoonlijker toon op voor het volgende gevecht. Maar de onderwerpen weten weinig te resoneren in de rest van de aflevering. Sam moet niet alleen vechten om zijn afgelegde eed na te komen, hij moet ook Gilly beschermen. Want een uitvlucht nemen is onmogelijk. Aan de noordzijde van de muur wacht Mance Rayder met honderdduizend Wildlings, en uit het zuiden komt Tormunds gezelschap steeds dichterbij. Voor Jon is de situatie omgekeerd. Overwinnen staat niet gelijk aan, maar haaks op zijn liefde achterna gaan. Wanneer de pijl Ygritte in het hart treft, zien we dan ook een glimlach vermengen met zijn verdriet, terwijl hij haar verzekert dat ze terug naar de grot zullen gaan. “Love is the death of duty” herhaalde Maester Aemon eerder die aflevering nog. De poging dit te verweven in de gebeurtenissen komt alleen wat zoetsappig over. Het gebrek aan intens drama komt wellicht ook doordat zich bij de muur niet de grootste acteertalenten bevinden. Vergeleken met acteurs als Peter Dinklage, Lena Headey en Charles Dance vallen de leden van The Watch een beetje tegen. Toch zorgde Kit Harington voor genoeg intensiteit als rijzende leider en kreeg Owen Teale als Alliser Thorne eindelijk eens wat meer om mee te werken.

Overzicht

Er kan wat deze aflevering betreft echter met niet genoeg lof gesproken worden over de regie. Want hoewel de dialogen ditmaal een beetje teleurstelden, is Marshall er goed in geslaagd toch een verhaal te vinden in een reeks gebeurtenissen die gemakkelijk tot verwarring had kunnen leiden. Het indrukwekkende camerawerk inWatchers on the Wall zorgt er allereerst voor dat de schaal en verhoudingen van de gebeurtenissen helder blijven. Computergegeneerde shots zwevend over de muur en het kasteel laten duidelijk zien waar iedereen zich bevindt en waar het gevaar vandaan komt. Een grandioos 360-graden kraanshot laat even later de totale chaos op de binnenplaats zien, zich soepel bewegend van karakter na karakter. Het is knap hoe alles duidelijk in perspectief blijft. Simultaan spelen zich dingen af achter de muur, in de tunnel, op de binnenplaats, bij de lift, boven de poort, in de voedselopslag en uiteraard bovenop het massieve ijsbouwsel; maar de camera raakt nooit het overzicht kwijt.

Nog belangrijker is dat het gebrek aan plot door de regie wordt opgevangen door het scheppen van sfeer. Men heeft namelijk goed gekeken naar de bron achter het idee van The Wall. Voor dit massieve bouwwerk liet Martin zich namelijk inspireren door de historische Hadrian’s Wall in Groot-Brittanië. Deze 177 kilometer lange muur werd gebouwd in opdracht van de Romeinse keizer Hadrianus ter bescherming tegen de stammen die ten noorden van de grens woonden. Toen Martin de overblijfselen van de muur bezocht, stelde hij zich voor hoe het was om daar als Romeinse soldaat te zijn, starend naar de horizon, geen benul hebbend wat er van de andere zijde zou kunnen komen. Dit gevoel het onbekende in de ogen te staren wordt inGame of Thrones opgeroepen door de nadruk op de enorme dimensies van de muur. Als de muur zo groot is, wat zou er dan wel niet aan de andere kant huizen dat tegengehouden moet worden? Dit werd mooi benadrukt door shots van de duistere diepten. Afgezien van het enorme door Mance aangestoken vuur, is er verder niet veel meer te zien dan krioelende zwarte kevers tegen de witte sneeuw. Zelfs een mammoet lijkt weinig voor te stellen van zo’n hoogte. Maar de overhead shots laten ook zien dat voor ieder lid van de Night’s Watch duizend Wildlings wacht. De shots die hieraan gespiegeld worden zijn niet minder onheilspellend. Van onder aan de muur zien we langzaam de kleine vlammen ontsteken boven aan de enorme wand van ijs. Als kleine openende ogen voelen we de druk van de zogenaamde ‘Watchers on the Wall’.

Al eerder schreefGame of Thrones met de aanval op King’s Landing televisiegeschiedenis door een grote veldslag met dergelijk succes naar het kleine scherm te vertalen. InThe Watchers doet men dit nog eens dunnetjes over. Hoewel de inleidende sequenties van de aflevering weinig indruk weten te maken, is het uiteindelijke resultaat toch weer een denderend uurtje televisie. Dit is grotendeels te danken aan de sterke regie en cinematografie die de hachelijkheid van de situatie treffend weet over te brengen. Jons reis is dit seizoen echter nog niet afgelopen. De Night’s Watch heeft de Wildlings voor een nacht terug weten te dringen, maar tientallen duizenden wachten bij de bosrand op een volgende kans. Jon beseft dat zijn enige kans rust in een poging leider Mance van het leven te beroven. Wanneer hij Castle Black achter zich laat om deze missie te starten, wordt de poort kort voor hem open gedaan, om daarna gelijk weer te sluiten. Er wacht hem een lange wandeling. ‘Lord Snow’ trotseert de sneeuw.
FADE TO WHITE

Losse gedachten: