Deze week tast Game of Thrones in een diepe duisternis, om daar soms zachtaardigheid en op andere momenten wreedheid te vinden.
Het is geen toeval dat in dezelfde week dat The Sparrows hun eerste acties in gang zetten, Arya voor het eerst de binnenkant ziet van The House of Black and White. De makers wilden duidelijk de verschillende religies tegenover elkaar zetten, met name de rol die ‘dienen’ (‘Valar Dohaeris’ – all men must serve) hierbij inneemt. In het geval van The Sparrows zien we weer duidelijk het effect van de voorgaande oorlogen. Armoe heeft zich door de hoofdstad verspreid, maar diegenen die The Faith of the Seven leiden, leven in overvloed. Terwijl het krijgen van een paar schoenen een rijkdom is in de sloppen, laat de hoge priester in het etablissement van Petyr Baelish door zevenprostituees een rollenspel opvoeren. De gevoerde oorlogen hebben de kroon met een enorme schuld achtergelaten, maar het echte lijden vindt plaats in de straten en op het platteland. Daar lopen de allerarmsten op blote voeten en in juten zakken. De toevoeging van de reactionaire beweging van de Sparrows voelt hierdoor als een natuurlijke evolutie in de ontstane situatie. Het wordt helemaal interessant om te zien hoe dit religieuze conflict zich zal vermengen in de bestaande politiek van King’s Landing.
Rustpunt
In Braavos treft Arya een andere vorm van sobere religiositeit aan. Waar ze verwachtte opgeleid te worden tot een huurmoordenaar die in een ogenblik zijn gezicht kan laten veranderen, blijkt achter de zwarte en witte deuren een schemerige tempel schuil te gaan. Een tempel vol beelden van alle religies die de wereld van Game of Thrones rijk is, verenigd in die ene constante: de dood. Tot haar grote frustratie wordt Arya daar dagenlang aan het werk gesteld met een bezem in de hand. Ondertussen aanschouwt ze de gebeurtenissen in de voor haar onbekende omgeving. Zonder een woord te spreken komen mensen er om te bidden, te drinken en uiteindelijk te sterven. Er ligt een prettige rust in deze scènes, in een aflevering die over het algemeen wat gehaast voelt.
Genade
In een scène maakt Arya samen met een ander meisje het lichaam schoon van een onlangs overleden man. De interactie getuigt van een onverwacht tedere humaniteit. Waar Arya tot noch toe de dood alleen tegenkwam in de wrede moord op haar vader, moeder en broer, of in de vorm van zoete wraak jegens diegenen die haar en haar familie zoveel pijn hebben gedaan, ziet ze het hier voor het eerst als genade. Jaqen spreekt herhaaldelijk over de dood als ‘the gift of mercy’ en de enige god die er daadwerkelijk is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat The House of Black and White functioneert als een soort versneld hospice. Arya zocht een plek die haar voor zou bereiden op het uiten van haar opgebouwde woede, maar wat ze vindt is een plek vol rust en compassie. De anonieme hulp die door de ‘no ones’ wordt gegeven in de tempel staat in sterk contrast met de persoonlijke wrok die Arya koestert tegenover de namen op haar lijstje. Ze geeft dan ook maar gedeeltelijk toe aan dit nihilisme wanneer ze haar identiteit met haar bezittingen in het water gooit. Alleen het haar door Jon gegeven zwaard bewaart ze achter een rots, voor het moment dat ‘no one’ ‘Arya Stark’ zal gaan missen.
Winterfell
Waar wraak naar de achtergrond geduwd wordt in Essos, komt het juist op de voorgrond in Westeros. Littlefinger heeft daar Sansa tot haar verbazing uitgehuwelijkt aan Ramsay Bolton. Met een Bolton trouwen zou wel het laatste zijn waar ze op gehoopt had, totdat Petyr haar vertelt dat dit een kans is om haar familie te wreken. Wat of hoe ze dit voor elkaar zal moeten krijgen, is vooralsnog onduidelijk. Bovendien is de kans dat Littlefinger nog weer andere intenties heeft ook zeer aanwezig. Kort hierna snijden we richting Brienne en Podrick, die de Arryn-karavaan richting Moat Cailin zien rijden. We krijgen hier na lange tijd wat te weten over hun achtergrond, waarbij de moord op Renly wederom ter sprake komt. Dat haar queeste Sansa in veiligheid te brengen haar naar het noorden brengt, komt haar dus goed uit. Het object van haar wraak – Stannis – bevindt zich daar ook en het zal niet lang duren voordat ook hij richting Winterfell vertrekt.
Het knikje
De nieuwe Lord Commander komt ook oog in oog te staan met een mogelijkheid tot represaille. Nu hij het voor het zeggen heeft over de toekomst van hen die hem lang behandelden als een bastaard, moet hij hier een keuze in maken. Wijselijk kiest hij ervoor geen misbruik te maken van zijn nieuwgevonden macht, en zowel Alliser Thorne als Janos Slynt een bestuurlijke plaats te geven. De show gebruikt hun reacties hierop om Jon verder op de proef te stellen. Waar Thorne opgelucht is door de absentie van wraakgevoelens, ziet Slynt het wat minder zitten om naar een onderbezet kasteel te worden gebonjourd. Als hij Jon vertelt dat hij zijn order in zijn ‘bastard’s arse’ moet stoppen, duurt het niet lang voordat zijn hoofd over de grond rolt. Neds woorden – “the man who passes the sentence should swing the sword” – echoën door deze scène, met een nauwelijks zichtbare goedkeurende knik van Stannis als gevolg. Zowel Slynt als Thorne hebben in het verleden weinig respect voor Jon getoond, maar Jon laat deze persoonlijke problemen niet de grens bepalen. Alliser diende op ieder moment de wacht, waar Janos duidelijk alleen op eigen gewin uit is. Het feit dat laatstgenoemde uiteindelijk op het hakblok terecht komt, weerspiegelt Jons keuze om nog niet op het aanbod van Stannis om hem te legitimeren in te gaan: hij geeft zijn grootste wens op voor het blijven op een plek waar hij nodig is.
De Leeuwin en de Roos
De stap naar King’s Landing is op deze momenten een grote. In de brandende zon wordt hier een strijd gevoerd die puur en alleen gaat om eigen gewin, of wellicht eigen overleving. Het is inmiddels duidelijk dat de stad dit seizoen het toneel zal zijn voor eenconfrontatie tussen Cersei en Margaery. Hun botsingen bestaan grotendeels uit subtiele variaties in woordkeuze, bijvoorbeeld in de vinnige vraag van koningin Tyrell of ze Cersei vanaf nu als ‘queen mother’ of ‘dowager queen’ aan moet spreken. Beiden proberen elkaar af te troeven via de jonge koning Tommen, maar Margaery’s strategie om te doen alsof ze Cersei een warm hart toedraagt werkt vooralsnog beter. Elke licht negatieve opmerking van Cersei’s kant zal hierdoor door Tommen worden geïnterpreteerd als boosaardig. Als ze zelf later ook via deze insteek een poging waagt, blijkt dat Margaery haar steeds een stapje voor is. Veel van de conflicten in Westeros worden zonder zwaarden uitgevochten, maar de wijze waarop het voorzichtige wegen van woorden hier nodig is, zagen we nog niet eerder.
High Sparrow
Vorige week schreef ik al datGame of Thrones relatief veel vaart had in de tweede aflevering. Nu de derde achter de rug is, valt te betwisten of er wellicht niet teveel snelheid wordt gemaakt. Het voelt alsof meerdere arcs in deze aflevering worden opgelost. Neem bijvoorbeeld Petyr. In een enkele aflevering onthult hij zijn plannen aan Sansa, overtuigt hij haar mee te spelen, ontmoet hij de Boltons, om vervolgens weer betrokken te worden in de plannen van Cersei. Hoewel het tempo binnen de scènes niet sterk veranderd is, voelt het deze week een beetje of we naar een ‘highlight reel’ van enkele weken kijken. Waarschijnlijk zal er vanaf nu wat meer ademruimte komen nu verhaallijnen op het punt staan samen te komen. Met name in het noorden zal het een interessante mix van vreemden worden: Roose, Ramsay, Theon, Petyr, Brienne, Podrick en Stannis zijn allemaal in of op weg naar Winterfell. En als we ergens vanuit kunnen gaan in Game of Thrones is dat weinig zo’n confrontatie zonder kleerscheuren uit zullen komen.
Losse gedachten:
- Eén van de extra’s kreeg deze week één van de meest hoopvolle zinnen. Wanneer Sansa naar haar kamer is gebracht draait de bediende zich nog kort om en zegt: “Welcome home Lady Stark. The North remembers.”
- Trouwens, nu Sansa haar vermomming als Alayne achter zich heeft gelaten, is het toch niet meer nodig om haar haar zwart te verven?
- Ik ga het geharrewar tussen Tyrion en Varys missen, ondanks dat deze scènes plotmatig weinig toevoegden. Beiden krijgen vaak de beste regels en het was leuk om deze breinen tegen elkaar te zien botsen.
- Pycelle schoot wel verdacht intens en snel de hoge priester te hulp wat betreft het bekend worden van zijn seksuele escapades…
- Wederom een leuk thematisch bruggetje van Ramin Djawadi: toen Jon met zijn zwaard Janos naderde om hem te onthoofden, werd dezelfde melodie in de muziek gemixt die te horen was tijdens Theons onthoofding van Rodrik Cassel en Robbs executie van Rickard Karstark. Het licht vooral de verschillen en overeenkomsten uit. Alle drie zijn een poging macht uit te stralen door te tonen dat ze tot meer in staat zijn dan werd verwacht. Bij Theon kwam het echter dicht bij terreur, bij Robb was het een politiek onverstandige move en bij Jon was het een mogelijkheid om in de voetsporen van zijn eervolle vader te treden zonder zijn naam aan te nemen.
- Zowel Margaery als Sansa zijn inmiddels voor de derde keer uitgehuwelijkt. Voor eerstgenoemde lijkt dit voorlopig goed te gaan, maar ik denk dat niemand verwacht dat Ramsay en Sansa elkaar erg gelukkig zullen maken.
- Theon had de gehele aflevering geen zinnen, maar zijn lichaamstaal vertaalde precies wat hij dacht. Leuk detail was de herinnering die de hangende gevilde lichamen bij hem opwekten aan het moment dat hij de zonen van de molenaar ophing in Winterfell als vervanging van Bran en Rickon.
- Deze week in Qyburn’s Laboratory : exploderende ratten en een schreeuwende berg van een man onder een laken.
- Als laatste nog een zeer eervolle vermelding voor het debuut van de zeer overtuigende Jonathan Pryce in deze aflevering. Hij is zeker één van de grootste namen in de show en het wordt smullen om ook hem in de maalstorm van de politiek in King’s Landing te zien worden gezogen.
