Deze week komen oud en nieuw lijnrecht tegenover elkaar te staan in Westeros.
In een serie die zoveel verschillende verhaallijnen bevat alsGame of Thrones is het kiezen van een goede titel voor iedere aflevering geen gemakkelijke opgave. Om dit op te lossen koos men vaak voor abstractere namen die meestal wel naar een bepaalde gebeurtenis of personage verwezen, maar voornamelijk dienden om de thematische lijn te benadrukken. Denk bijvoorbeeld aan de weging van vrijheid en gevangenschap inBreaker of Chains, de aflevering waar in Sansa eindelijk ontsnapte aan de Lannisters en Dany het startschot gaf voor de bevrijding van de Mereenese slaven. Of seizoensafsluiterThe Children, waarin de jongere generaties op verschillende plekken en manieren het heft in eigen handen namen.
Volwassenheid
Seizoen vijf koos tot nu toe voor een meer letterlijke benadering.The House of Black and White, High Sparrow enSons of the Harpyverwezen allen direct naar respectievelijk een locatie, personage of beweging, met alleen het meer ambigueThe Wars to Come als uitzondering. De titel van deze week –Kill the Boy – verwijst letterlijk naar het advies wat Jon krijgt van Maester Aemon. Jon wil de Wildlings een plek geven aan de zuidelijke en veilige kant van de muur, en hoopt zijn twijfels aan Aemon voor te leggen. De oude Targaryen stopt hem wanneer hij dit probeert. Om een goede leider te zijn, zal hij moeten durven vertrouwen op zijn eigen gelijk: “Kill the boy, and let the man be born”. Naast deze letterlijke link, verwijst de titel ook naar de extra dik aangezette spanningen tussen oud en nieuw, voornamelijk in de vorm van een verdreven of verdwenen orde, en hetgeen hiervoor in de plaats is gekomen.
Smeulend
De voor de kijker meest schrijnende nieuwe orde heeft zich niet ver weg gevestigd. In de hallen van Winterfell geniet Ramsay Bolton van zijn nieuwgevonden Lord-status door zich dominerend op te stellen richting zijn huisslaaf, minnaar en aanstaande Stark-bruid. Maar de tekenen van Bolton-dominatie zijn een façade. Afgezien van de Boltons zelf zijn de kamers van het kasteel gevuld met leegte, anders dan toen het in seizoen 1 nog door de Starks bewoond werd. Toen waren de dinertafels gevuld met genoeg voedsel voor menig onderdaan, familie, of naburige edele die kwam vragen om hulp of advies. Zowel Sansa als Brienne krijgen langzaam door dat er ergens onder de as van het verschroeide Winterfell nog altijd Stark-loyaliteit smeult: “You still have friends in the north”. Vuur vernietigt, maar de kou preserveert.
Revolte
De conflicten bij The Wall en in Winterfell komen beiden voort uit de spanning tussen zij die een vroegere orde willen herstellen en zij die een nieuw tijdperk verwelkomen. Deze tegenstelling zagen we dit seizoen al eerder terugkomen in de opkomst van de fundamentalistische Sparrows en de schaduwachtige Sons of the Harpy. Het is interessant hoe de situatie in Meereen hierbij gespiegeld wordt aan die in Winterfell. Op beide plekken is door middel van een bloedige coup een nieuwe machthebbende aan de leiding gekomen, maar het perspectief van het publiek bevindt zich aan verschillende zijden van het conflict. In Slaver’s Bay volgen we de abolitionistische Dany, en worden we nu gevraagd om te hopen dat ze het verzet de kop in kan drukken. In Winterfell hebben we echter het perspectief meegekregen van de verstoten Starks. Nu er nog steeds warmte voor deze familienaam wordt gedragen, koesteren we hoop dat een revolte tegen de nieuwe orde tot de mogelijkheden behoort.
Gladiatoren en een bruiloft
Natuurlijk wordt onze identificatie ook beïnvloed door het feit dat de Boltons een stel wrede verraders zijn die links en rechts mensen levend villen, evenals dat de meesters van Meereen groot voorstander zijn van de mogelijkheid om in mensen te kunnen handelen, maar het is niettemin interessant hoe de twee verhalen gespiegeld worden. Voor Daenerys wordt de strijd tegen de Harpies wel steeds penibeler nu ze haar belangrijkste raadgever is kwijtgeraakt. Als retributie laat ze alle hoofden van de rijke families naar haar ondergrondse drakenkooi slepen, waarna ze hen er één aan haar kinderen voert. Van “injustice” beantwoorden met “justice” is weinig meer te bekennen; vermoedens zijn genoeg om een mogelijke opdrachtgever aan het vuur te voeden, in de hoop dat de rest zich in de toekomst zal bedenken. Des te opmerkelijker is het dat ze na een kort gesprek met Missandei opeens een totaal andere benadering omarmt. Nadat Dany zich door de dame van Naath heeft laten vertellen dat ze veel goede beslissingen heeft genomen door op het juiste moment het advies van anderen te negeren, besluit ze Hizdahr te trouwen en de arena’s te openen. Door vrijwel uit het niets in te gaan op de eisen van haar tegenstanders, wordt haar eerdere poging tot intimidatie geheel tenietgedaan. Het is een verse herinnering dat we met een tienerkoningin te maken hebben, die nog altijd weinig kaas van politiek gegeten heeft.
Valyria
In de laatste scènes vanKill the Boy treffen we nog het meest imposante voorbeeld van een verdwenen dynastie aan. Tyrion en Jorah passeren in hun kleine sloep namelijk de ruïnes van het oude Valyria, een rijk vergelijkbaar met dat van de romeinen dat op zijn hoogtepunt het grootste deel van Essos besloeg. Sinds de vurige ondergang zijn de overblijfselen echter gehuld in een dichte mist, waarin vluchtige schaduwen zich steeds net buiten het zicht schuilhuiden. De zogenaamde ‘Stone Men’ - wiens naam al meermalen werd genoemd dit seizoen - wachten hier op hun ellendige einde. Besmet met Greyscale zijn ze verscheept naar deze equivalent van een leprakolonie. Een triest beeld: verbitterde zieken verbannen naar de restanten van een eens groot rijk.
Kill the Boy
Wanneer Tyrion en Jorah de mist trotseren, is de ellendigheid van de omgeving te voelen. Bovenop een groot vervallen aquaduct schuilen enkele Stone Men als veredelde waterspuwers, om even later als een soort zombie-achtige monsters het duo te overvallen. Hierdoor eindigt de scène die eerst goed de tragiek van de situatie vatte, in een helaas wat simpelere fysieke dreiging. Interessanter zal zijn hoe Jorah met zijn besmetting om zal gaan wanneer hij in Meereen aankomt. Net als veel van de gebeurtenissen in deze aflevering – Jons keuze de Wildlings een plek te geven, Danys beslissing Hizdahr te trouwen – is dit een grote omslag die kleiner lijkt doordat we de repercussies nog niet in zicht hebben. De focus lag echter niet alleen op persoonlijke groei, maar ook op het verschil tussen oud en nieuw in de politieke situaties. Hier bleek dat ook daar nieuw niet altijd beter is.
Losse gedachten:
- In een klein hilarisch momentje werd Stannis’ persoonlijkheid nog eens fijn uitgemeten. Wanneer Bowen Marsh stelt dat als ze de gevangen Wildlings niet redden, er “less enemies for us” overblijven, verbetert Stannis hem mompelend: “fewer”. Als kers op de taart keek de grotendeels analfabetische Davos hem nog eens licht verward aan.
- Ben ik de enige die een spin-off sitcom van het Bolton huishouden zou zien zitten? Iemand zou moeten proberen om een lachband onder het diner van Roose, Ramsay, Sansa, Walda en Reek te monteren.
- De titel Kill the Boy kreeg tijdens deze scène verder een nog extra morbide lading na het zien van Ramsays reactie op Walda’s aankondiging dat ze in verwachting is van een jongetje. Stannis kan niet snel genoeg opschieten.
- Als Sansa een serieuze speler wil zijn in het spel der tronen moet ze echt wat minder goedgelovig worden. Als een vreemd iemand claimt je een verrassing te willen laten zien, vervolgens zelf niet meeloopt en je probeert te gerust te stellen met de woorden “it’s perfectly safe”, hoop ik dat er toch al enkele alarmbellen gaan rinkelen.
- Een laatste opmerking over de Boltons: de scène waarin Roose Ramsay vertelt over zijn origine, en hem met trots verteld: “You are my son”, was een directe verwijzing naar de scène van vorige week tussen Stannis en Shireen. Belangrijk verschil is dat Stannis zijn liefde liet blijken door maesters van over de hele wereld naar Dragonstone te slepen om haar beter te maken, terwijl Roose besloot om zijn bastaardzoon niet te verdrinken. Eén van de twee voelt toch wat oprechter…
- Ik kan ernaast zitten, maar volgens mij was dit de enige aflevering (afgezien de The Wall-gecentreerde episode) die geen enkele scène in King’s Landing bevatte.
- Joel Fry – de acteur die de rol van Hizhdahr zo Loraq vertolkt – levert wat mij betreft een ondergewaardeerde prestatie. De schijn van onschuld die hij als glibberige manipulator weet op te houden past perfect bij zijn karakter.
- Wie stuurt trouwens zulke gedetailleerde informatie vanuit Meereen naar Maester Aemon? Óf we hebben te maken met een verrader, óf Dany moet echt wat aan haar PR-team doen.
