Game of Thrones S5E9: The Dance of Dragons - recap

Een week van vuur na een week van ijs.

InHardhome bleken de Stark-woorden – ‘Winter is Coming’ – eindelijk bewaarheid geworden. Over de kliffen kwam een kille lawine gerold die alles wat leefde meenam in een grote dodelijke golf. Een golf die niet alleen een dikke laag sneeuw met zich meebracht, maar ook het bloed van de gegadigden deed stollen. Deze week starten we met vuur, het tegenovergestelde element uit de titel van de boekenserieA Song of Ice and Fire. In het ondergesneeuwde kamp van Stannis laaien ineens op verschillende plekken vlammen op, veroorzaakt door het twintigkoppige team van Ramsay. Als gevolg verdwijnt een aanzienlijk deel van de voedselvoorraad in rook en as. Nu de sneeuw Stannis tegenhoudt verder te gaan en het vuur hem het onmogelijk maakt te blijven, ziet hij geen andere mogelijkheid dan de meest moeilijke beslissing te nemen. Compleet overtuigd door de trucjes van Melisandre gelooft hij dat het enige dat zijn missie – en daarmee heel Westeros – kan redden het voeren van zijn dochter aan het vuur is.

Al sinds Melisandre inMockingbird aan Selyse vertelde dat Shireen een rol te vervullen had in het noorden was haar lot onzeker, maar dat Stannis dit lot zou bepalen was moeilijk voor te stellen. Ja, hij is al lange tijd onder de indruk dat hij een profetische rol zal moeten spelen, en ja, uit de huidige situatie leek het advies van Melisandre opvolgen de enige oplossing, maar het is moeilijk te negeren dat Stannis dit seizoen neer is gezet als een vader die daadwerkelijk om zijn kind geeft. Toen Shireen doodziek bleek te zijn verzette hij bergen om haar in leven te houden, maar nu hij door de sneeuw zijn tentharingen niet meer kan vinden is hij bereid haar in een ogenblik op te geven. Daarnaast is het een vrij dubieuze keuze voor een man die de troon wil bestijgen om zijn enige erfgenaam van het leven te ontdoen. Dat gezegd hebbende, de scènes op zich wisten goed te spelen met de spanning tussen onze kennis als kijker, en de kennis van de nietsvermoedende Shireen. Zowel het impliciete afscheid van de wantrouwige Davos als Shireens belofte alles te willen doen haar vader te helpen konden weinig meer tragische ironie bevatten dan nu het geval was.

Verzanding

Voor hen die hoopten dat de verhaallijn in Dorne eindelijk eens interessanter zou worden nu we meer van Doran te zien krijgen: er is hoop. Toegegeven, de scènes inThe Dance of Dragons wrijven tonaal nog steeds met de rest van de show. Neem bijvoorbeeld de impliciete dreiging die Trystane richting de zojuist door hem vrijgelaten Bronn uit: “I’ll set your man free, on one condition”. Even lijkt er een daadwerkelijke consequentie aan de gebeurtenissen van de afgelopen aflevering te hangen, maar even later blijkt dat het een excuus was voor een slapstick grap. “Perhaps some soup, instead?” grapt Doran er nog achterna. Even misplaatst is het moment waarop Ellaria haar wijn met een dodelijke blik richting Jaime op de grond giet wanneer er gedronken wordt op de alliantie tussen Martell en Lannister. Wellicht had dit beter gewerkt als we Sansa een aantal afleveringen niet vrijwel hetzelfde hadden zien doen in Winterfell. Gelukkig blijkt er licht aan het eind van de tunnel: Myrcella en Trystane zullen richting King’s Landing vertrekken, waar laatstgenoemde een plekje in de Small Council zal krijgen. Wellicht zal de rol van de Martells duidelijker worden als ze zich net als Oberyn in het milieu van de Lannisters en Tyrells begeven.

De IJzeren Bank

Waar Dorne hint naar de vermenging met andere verhaallijnen, gebeurt in Braavos iets vergelijkbaars. Na Arya meerdere afleveringen te hebben zien schrobben en boenen om vervolgens met een stok om de oren te krijgen wanneer ze niet goed genoeg loog, krijgt ze nu eindelijk weer bekende gezichten te zien: Mace Tyrell en Meryn Trant. Dit duo brengt samen met een aantal Lannister soldaten een bezoek aan de Iron Bank, hopend tot een overeenkomst te komen wat betreft de grote schuld van de kroon. Hoewel Arya de leider van het huis uit Highgarden nog niet eerder gezien zal hebben, is ze het gezicht van de man die haar ‘dansleraar’ Syrio Forel ombracht zeker niet vergeten. In haar eerste blik richting hem worden we herinnerd aan hoe gebroken ze is. Ze was getuige van haar vaders executie; arriveerde net op tijd om te horen dat het bloed van haar broer en moeder in aanraking kwam met koud staal; is in de vooronderstelling dat haar twee jongere broertjes beiden vermoord zijn en vermoedt dat haar enige levende familielid een marionet van de familie is die de rest van de Starks ombracht. Als ze voor het eerst het lid van de King’s Guard uit de boot ziet stappen, spreekt haar eerste blik dan ook boekdelen: hoe breng ik deze man om?

Als kijker belanden we in een schrijnende relatie met het personage. Aan de ene kant is het tragisch dat het brein van een kind zo beschadigd is dat moord haar eerste gedachte is, maar aan de andere kant zullen velen hopen dat het Arya eindelijk eens mee zal zitten. Om haar potentiële succes zoeter te maken, wordt Meryn Trants verachtelijkheid nog eens extra dik aangezet. In het proces hem te transformeren in een meer herkenbare villain slaan de showrunners echter dezelfde weg in als ze met Ramsay en een deel van de Night’s Watch deden. De enige manier om Arya’s onvermijdelijk confrontatie gewicht te geven, leek voor hen te zijn om terug te vallen op de inmiddels tot een troop geworden dreiging van seksueel geweld jegens jonge vrouwen. Wanneer Arya hem volgt wanneer hij een bordeel betreedt, komen we erachter dat hij een voorkeur heeft voor erg jong. Even is er de dreiging dat hij op de een of andere manier Arya voor zich zou krijgen, maar toch eindigt hij uiteindelijk met een duidelijk minderjarig meisje dat met angstige ogen door hem wordt meegesleept. De scène leert ons niets over Arya, niets over Trant en dient alleen om ons meer emotioneel te betrekken bij de daadwerkelijke uitkomst van deze plotlijn. Volgende week weten we of dit het waard was.

Op een gegeven moment inThe Dance of Dragons bezoekt Davos Shireen. Ze is halverwege een boek (met dezelfde titel als de aflevering) dat ze hoogstwaarschijnlijk mee heeft genomen uit de bibliotheek van Castle Black. Ze vertelt Davos dat een ridder in het boek een draak om de tuin probeert te leiden door zich achter een weerspiegelend schild te schuilen, hopend dat de draak denkt met een soortgenoot te maken te hebben. Na enige tijd zag het uit de kluiten gewassen reptiel echter niet langer een andere draak tegenover zich, maar een miezerig mensje, schuilend achter eenzwakke beschutting. Hij kon de schijn niet langer ophouden. Net als de ridder worden twee van de hoofdpersonages in dit laatste deel van het seizoen ontmanteld naar hun daadwerkelijke aard. Eén aan de zijde van ijs, de ander aan de zijde van vuur. Vorige week zagen we het eerste gebeuren: Jon liet zijn rolals lid van de Night’s Watch van zich af glijden om twee voorheen vijandige groepen samen te voegen. De aflevering eindigde met een daverende overwinning voor de kille sneeuw die uit het noorden kwam opzetten. Deze week was echter de week van vuur, waarbij Daenerys in een vurige finale de pretentie tot Meereen te behoren achter zich liet.

Breaker of Chains

Nu de serie zich steeds dichter gaat bewegen richting de elementaire strijd tussen vuur en ijs, voeren passie en emotie de boventoon. De strijd om Hardhome had weinig met de ideologische verschillen te maken tussen de twee vluchtende groepen, maar excelleerde vooral in het scheppen van een deprimerend hulpeloze situatie die alleen maar in een verpletterend verlies voor de door ons geliefde personages kon eindigen. Dany’s aftocht staat echter haaks op die van Jon. Waar Jons situatie er in een half uur hard op achteruit ging, is die van Daenerys op emotioneel vlak een overwinning. Ja, ook in Meereen vloeit er veel bloed, maar Dany’s keuze om dit alles achter zich te laten is er één van persoonlijke bevrijding. Al bijna twee seizoenen lang heeft ze - gedreven door abolitionistisch idealisme - geprobeerd een nieuwe orde te stichten in een omgeving waar lijfeigenschap een zeldzaamheid is, maar keer op keer werd ze tegen gewerkt door een elite die behoeftig was aan het behouden van de status quo. Veel vrienden werden het slachtoffer, waarbij het bloedbad tijdens de spelen in Daznak’s Pit een nieuw dieptepunt is. Ze lijkt alles geprobeerd te hebben, zelfs het tegemoetkomen aan de wensen van de op wraak beluste Sons of the Harpy. Het mocht allemaal niet baten, arm en rijk sterven zij aan zij in de arena. Wanneer ze ziet dat de op het geluid afgekomen draak haar te hulp schiet, breekt er iets. Ze lijkt te beseffen dat ze wellicht de bergen die ze verzette niet alleen overeind kan houden.

The Dance of Dragons

Haar aftocht uit Meereen is geen scène over het eindelijk leren temmen en overmeesteren van een draak; het is een scène waarin een meisje eindelijk weer haar ontnomen kinderlijkheid kan omarmen, gedesillusioneerd door de leugens en het bloed om haar heen. Had dit verhaal zich in ons universum afgespeeld, dan was dit het moment waarop Dany met tranen in haar ogen naar het houten schuurtje in de tuin rende, vastberaden haar fiets meeslepend. Met een klap had ze de tuindeur opengegooid en haar voeten ferm in de trappers gestoken. Een koele lentewind zou haar van opwinding gloeiende gezicht strelen, even alles achterlatend, even vrij. Even haar eigen ‘Breaker of Chains’.