Game of Thrones S6E3: Oathbreaker – recap

Game of Thrones verlaagt het toerental in een aflevering waarin men traditie de rug toekeert.

Al sinds den beginne is één van de belangrijkste spanningen inGame of Thrones de sluimerende dreiging van ‘The White Walkers’. In de allereerste scène van de serie maakten we al kennis met ‘The Others’, een groep oude wezens die zich langzaam richting het zuiden beweegt, het bestaan van al het leven daar bedreigend. Ondertussen ruziën de adellijke families door over goud en stukjes land, allemaal zaken die niets waard zullen zijn als er niet gauw opgetreden wordt. Het is moeilijk een meer treffende allegorie voorglobal warming te bedenken in een fantasy-setting.

Nu het alweer een viertal afleveringen geleden is dat we iets van deze dreiging gezien hebben, is het de taak aan de show om ook het publiek de urgentie te laten blijven voelen. Blijkbaar is de nood hoog genoeg dat een grijzende vent honderden jaren lang in een boom op een verlamde jongeman heeft gewacht om de tragedie te voorkomen. Nu Bran eenmaal in de leer is bij Max von Sydow, is de vraag wat het verschil is dat hij zal kunnen maken. “You must learn. Everything”, stelt de Raven, maar wel in een tempo waarin het de vertelling uitkomt. Voordat Bran zijn antwoorden krijgt, wordt hij weer uit zijn visioen getrokken.

Zij die bekend zijn met de meest voorname fan-theorie die de boekenserie heeft voortgebracht, zullen al snel het belang inzien van Brans flashback inOathbreaker, evenals de reden dat hij zijn vader en tante aanschouwde inThe Red Woman. Voor nu stelt men inGame of Thrones de conclusie nog even uit, maar dat er dingen zijn die we niet over Ned weten is duidelijk. Voor Bran was de confrontatie tussen zijn en Meera’s vader en de bewaking van de Tower of Joy al een moment van wakker schudden. Waar men vroeger bij het haardvuur heroïsche taferelen schetste, ziet hij dat zijn altijd eerbare vader het gevecht overleefde omdat zijn tegenstander een dolk in de hals moest incasseren.

Om wat context te schetsen: het hele tafereel speelt zich af tijdens de rebellie van Robert Baratheon tegen de kroon, met als belangrijkste aanleiding het ‘kidnappen’ van Robert’sbride-to-beLyanna Stark door kroonprins Rhaegar Targaryen. Dany’s broer is inmiddels gesneuveld tijdens een grote slag om de rivier The Trident, maar zijn persoonlijke garde was daar niet aanwezig. “I looked for you on The Trident”, werpt Ned Arthur Dayne toe. Dayne – de man die Ned ooit betitelde als de beste zwaardvechter ooit – zou als hoofd van de Kingsguard aan de zijde van de koninklijke familie moeten staan, maar blijkbaar was er iets voor Rhaegar belangrijker dan zijn persoonlijke veiligheid. Uit Neds mond leren we snel dat het om Lyanna gaat, waardoor de schreeuw die klinkt makkelijk te plaatsen is. De vraag waarom ze schreeuwt zal nog even onbeantwoord blijven.

Er gebeurt echter nog iets anders belangrijks in deze scène, iets dat voor Brans verhaallijn waarschijnlijk nog meer impact zal hebben dan wat hem te wachten staat in de toren. Het lijkt er namelijk op dat hij wellicht meer kan dan alleen het verleden aanschouwen. Sinds we een jonge Cersei aan het begin van seizoen vijf in een muffige tent haar toekomst zagen laten voorspellen, is de show meer aandacht gaan besteden aan wat zich lang geleden afspeelde. Brans nieuwvonden krachten bieden een handig plotmechanisme om verhalen uit het verleden aan het televisiepubliek voor te leggen, saaie uitleggerige dialogen vermijdend. Echter, inOathbreaker wordt gesuggereerd dat hier meer aan de hand is. Wanneer Bran in zijn visioen zijn vader naroept, blijft deze staan, om zich daarna kort om te draaien. Zien doet hij zijn toekomstige zoon niet, maar het lijkt erop dat hij hem wel gehoord heeft. “The past is already written, the ink is dry”, merkt de Raven op, maar de vraag is of dit wel waar is. Het gaat interessant worden om te zien wat er gebeurt als Bran zich à la Marty McFly daadwerkelijk in het verleden gaat mengen.

De kans dat spelen met tijd zonder consequenties zal zijn is echter klein in de wereld vanGame of Thrones. Steeds als karakters ervoor kiezen iets onnatuurlijks aan te roepen om hun problemen op te lossen, presenteert zich een schaduwzijde. Zo zorgde Stannis’ keuze om zijn dochter Shireen te offeren er vorig jaar nog snel voor dat zowel zijn vrouw als zijn manschappen hem verlieten. De duistere zijde van magie lijkt ook in dit seizoen een belangrijke rol te gaan spelen. Want reken maar dat de creatie van Cersei’s Franken-Gregor zich uiteindelijk tegen haar zal keren, en ook Jons verrijzing zaait onder sommigen wantrouwen. De vraag is of Bran, wanneer hij zich bemoeit met de tijdslijn om zijn ijzige vijand een klap toe te dienen, niet per ongeluk Hodors handicap veroorzaakt.

Haaks op deze verkenning van het onnatuurlijke staan inOathkeeper de nieuwe zetten in de vele machtsspelletjes. Waar in Dorne en de Iron Islands de verse politieke grond nog even wordt gelaten voor wat het is, doen er zich in de overige grote steden nieuwe ontwikkelingen voor. In Meereen komt Varys erachter dat de slavendrijvers uit Yunkai, Astapor en Volantis de drijvende kracht zijn achter de gemaskerde Sons of the Harpy en in King’s Landing mislukt Cersei’s poging om via Tommen de Sparrows een hak te zetten. Waar in deze steden vijandschappen hoger oplopen, smeedt de nieuwe Lord Bolton allianties in Winterfell. Naast de Karstarks sluiten ook de Umbers zich via hun grofgebekte leider aan bij het nieuwe Noordse regime, met een Stark-getint presentje als bewijs van loyaliteit.

Een derde type verhaal speelt zich af op zee. Ergens tussen de Wall en Oldtown bevinden Sam en Gilly zich in de kajuit van een door golven geteisterd vaartuig. Sam – nog altijd niet op de hoogte van wat er met Jon is gebeurd – probeert zijn weg naar The Citadel te vinden om naast Bran en Arya ook aan een training te beginnen, in zijn geval tot Maester. Gezien het seksisme waarmee dogmatische instanties als de Night’s Watch en de Maesters doordrenkt zijn, zal Gilly echter een onderkomen moeten vinden bij Sams familie. Tegelijkertijd maakt ook Dany een reis naar haar ‘huis’, in de vorm van Vaes Dothrak. In deze enige stad in de Dothraki Sea (ook zij maakt dus een zekere zeereis) worden de vrouwen van overleden Khals geacht de rest van hun levens uit te zitten. Het wordt echter snel duidelijk dat Daenerys niet van plan is toe te geven aan deze traditie.

Het zijn dit soort eeuwenoude wijsheden die het uiteindelijk moeten ontgelden inOathbreaker. Eden die lang geleden gefluisterd werden door gezichten van wie niemand de naam meer weet. Leugens vermomd als waarheden, in stand gehouden door gemakzucht of omdat het in het voordeel is van hen met de macht. Maar ondertussen maakt dit blinde conformisme slachtoffers die we niet kunnen of willen zien. Of dit nou huist in de regels van oude patriarchale genootschappen of tradities waar niemand vraagtekens bij stelt.

InOathbreaker worden de zaden gezaaid voor verzet tegen deze doctrines. Arya is eindelijk ‘No One’ geworden, maar leden van de gezichtsstelende assassijnenorde mogen geen slachtoffers maken die ze zelf kennen, dus het is wachten op het moment waarop ze met hen breekt om verder aan haar lijstje te werken. Dany mag dan deel hebben genomen aan het inwijdingsritueel van de Dosh Khaleen door in seizoen één een paardenhart te verorberen, ze is niet van plan weg te kwijnen als ‘de vrouw van’. En ja, Jon kiest er eerst nog voor zijn mantel om te slaan en het lot van de muiters te bezegelen, maar dit was niet uit loyaliteit aan de eed die hij zwoer aan de Night’s Watch, maar in navolging van één van zijn vaders wijsheden: “The man that passes the sentence should swing the sword.” Of Jons kortstondige sterven hem wel of niet van zijn eed verloste doet er eigenlijk niet toe, alleen zijn keuze om ‘nee’ te zeggen.

Losse gedachten: