Game of Thrones S6E5: The Door

Game of Thrones bereikt een emotioneel hoogtepunt in een week vol verhalen.

Soms is het makkelijk te vergeten dat we als toeschouwer een heel ander perspectief hebben op de gebeurtenissen dan de gewone Westerosi burger. Terwijl we kijken naar discussies tussen Lannisters, Tyrells en Baratheons, is het onmogelijk te doorgronden wat men op straat denkt dat zich binnen de kastelen en paleizen afspeelt.Oathbreaker liet twee weken terug al zien dat er een groot verschil is tussen verhaal en realiteit toen Bran erachter kwam dat Neds overwinning bij de Tower of Joy niet zo heldhaftig was als hij vaak rond het haardvuur te horen kreeg. InThe Door wordt duidelijk dat ook bij het plebs een ander beeld van ‘The Ned’ is achtergebleven. Het toneelstuk dat Arya aanschouwt in Braavos laat zien dat hij niet wordt herinnerd als de nobele, eervolle man die wij in seizoen één leerden kennen, maar eerder als een licht barbaarse lomperik, die onhandig een staatsgreep probeerde te plegen. Tyrion, die Sansa tijdens hun uithuwelijking altijd beschermde, wordt daarnaast neergezet als een perverse freak. Ver van de waarheid of niet, het verhaal dat op straat verteld wordt is van belang.

Dat Tyrion hiervan op de hoogte is wordt snel duidelijk. Als een ware spindoctor probeert hij het narratief in Meereen in het voordeel van Dany om te vormen. Samen met Varys heeft hij hiervoor de hulp ingeroepen van de hoge priesteres van de Rode Tempel, Kinvara. Met behulp van haar priesters kan ze het verhaal dat Tyrion nodig heeft verspreiden onder het volk: Dany is niet alleen degene die de slaven van hun ketens ontdeed, maar ook de persoon die na de revolutie voor stabiliteit zorgt. Tyrions deal met de slavendrijvers lijkt voorlopig te werken (het uitblijven van moorden is een redelijk betrouwbare indicatie), maar het moet daarnaast lijken alsof dit te danken is aan de Moeder der Draken. Om orde te herstellen in de stad is het nodig om een enkel gezicht te koppelen aan de goede ontwikkelingen. De stad heeft een heldenverhaal nodig, en niet de politieke compromissen die écht aan de vrede ten grondslag liggen.

Kinvara zelf blijkt ook niet vies van het inzetten van verhaaltjes. Al verklarende dat Daenerys de zogenaamde uitverkoren ‘Prince That Was Promised’ is, weet ze dondersgoed dat collega Melisandre niet lang geleden Stannis nog naar voren schoof als deze mythische held. Het verschil: Dany weet daadwerkelijke overwinningen te boeken, terwijl Stannis tot tweemaal toe een grote slag verloor. Nu Dany en haar draken genoeg momentum hebben, is de tempel er snel bij om op haar succes mee te liften. Ook de geestelijk leidster kiest zorgvuldig het verhaal dat haar het best uitkomt. Religie is net zo politiek als, nou… politiek.

Grote woorden worden eveneens ingezet op de Iron Islands. Wanneer we daar arriveren is zojuist het meest democratische proces begonnen dat – de verkiezingen binnen de Night’s Watch daargelaten – Westeros kent. Waar op andere plekken de prins automatisch de koning opvolgt, mag hier eenieder opstaan om zijn of haar claim te maken. Toch lijkt de meest logische kandidaat Theon, de teruggekeerde erfgenaam van wijlen Balon. De Theon die in seizoen twee vol van zichzelf terugkeerde naar Pyke om voor Robb de hulp van de Ironborn in te schakelen was direct in dit machtsvacuüm gesprongen, maar de gebroken man die nu eigenaar is van Theons lichaam ziet dat zijn zus de juiste kandidaat is. Zijn verhaal: we hebben een sterke leider nodig, iemand die de schouders kan zetten onder de scherven die Balons twee mislukte rebellies hebben achtergelaten.

Maar er is een tegenstrijdig verhaal, het verhaal van de buitenstaander. Wat Yara aanbiedt zagen de Ironborn al vele malen mislukken, hun vertrouwen in het etablissement vernietigend. Wat ze nodig hebben is een Bernie, een Trump, of een Euron. De piraat windt er geen doekjes om: hij was verantwoordelijk voor het heengaan van Balon, en het was hoog tijd ook. Hij gooit grote beloftes de wereld in, beloftes van verre landen, van draken en glorieuze overwinningen. “Bring me a thousand ships, and I will give you this world.” Grote beloften, maar dat is precies waar een terneergeslagen samenleving als de Ironborn vatbaar voor is. En een wereldreiziger als hij zal het wel weten, toch?

De belangrijkste verhalenverteller is echter nog steeds de Three-Eyed Raven. Ingezet alsplot deviceom de nodige backstory uit de weg te werken, neemt hij Bran ditmaal verder terug dan ooit. Ze arriveren in een tijd ver voor Starks, Lannisters of Tyrells; een tijd waarin de kolonialistische mens in conflict was met de originele bewoners van Westeros: de Children of the Forest. Bij een enorme weirwoodboom doorboort een groepje van deze groene rakkers het hart van een vastgebonden mens, waarna diens ogen langzaam lichtblauw kleuren: de eerste White Walker is geboren. Hoewel dit klinkt als een hoopfantasy mumbo jumbo, is het behoorlijk relevant voor het aankomende conflict. Het laat zien dat de White Walkers niet een vijand van buiten zijn, maar een Frankensteiniaans experiment, een laatste redmiddel dat finaal uit de klauwen liep.

Op een echte confrontatie hoeft Bran niet lang te wachten. Wanneer hij ongevraagd gebruikmaakt van het Weirwood-netwerk staat het ijzingwekkende leger binnen de kortste keren voor de deur. Hier krijgen we één van de meest emotionele scènes voorgeschoteld die de show tot nu toe heeft voortgebracht. De aanval kost allereerst al de levens van Brans wolf Summer, de Three-Eyed Raven en Leaf, die zich ieder opofferen voor Bran, maar tijdens het hartverscheurende crescendo komen we er ook nog eens achter waarom Hodor nooit verder kwam dan zijn vijfletterige naam. Terwijl Bran de jongere Wyllis bezoekt in een visioen, echoot Meera’s roep om hulp door de golven van de tijd. Bran neemt de controle over Hodors lichaam over en forceert hem zich op te offeren zodat de rest weg kan komen. Ondertussen ondergaat Wyllis een spastische aanval, zijn eigen dood decennia later doormakend. Wellicht heeft Hodor al die tijd geweten dat hij zo de dood zou vinden, en komt er nu eindelijk een einde aan het verhaal waarvan hij het slot al kende.

The Door is een episode die alleen kan werken in een serie die al zo lang onderweg is alsGame of Thrones. Vrijwel iedere scène vertrouwt op de lange tijd die we met de kernpersonages door hebben gebracht. We weten hoeveel het betekent voor Theon als hij zijn kans ‘een echte Greyjoy’ te worden opgeeft, we weten hoe moeilijk het moet zijn voor Jorah om vrijwillig Daenerys achter zich te laten en we weten dat het zeer uitzonderlijk is dat Littlefinger en Varys verbaal overtroffen worden. De aflevering neemt grote streden, die mogelijk zijn door de emotionele bagage die de kijker al heeft. Waar in vorige seizoenen in aflevering vijf vak nog naarstig werd opgebouwd, houdt men nu het tempo hoog, zonder in te leveren aan karakterontwikkeling. Voor een aflevering zo gevuld met verhalen – van mythe en klucht, tot legende en herinnering – staat buiten kijf dat het verhaal vanThe Room in ieder geval goed wordt verteld.

Losse gedachten:

Toen het thema dat Ramin Djawadi voor de aanval op Hardhome schreef begon te spelen, was het gelijk duidelijk dat er iets goed mis was. Een prachtige track om onmiddellijk een gevoel van urgentie te creëren.

Zoals Arya nu Neds executie in de klucht vanuit het publiek bekeek, aanschouwde ze de daadwerkelijke gebeurtenis vijf jaar geleden.

Als Faceless Man zou Arya geen slachtoffers mogen maken waar ze zelf bekend mee is. Maar doordat de actrice die ze zal moeten gaan vermoorden in het toneelstuk Cersei speelt, kan ze toch nog een beetje aan haar lijstje werken.

Saillant detail in de twee visioenen van de Weirwoodboom: voor de schepping van de White Walkers werd zelfs het verre noorden nog niet geteisterd door de ijzige winter die het landschap daar nu van een witte laag voorziet. Zouden de Children dan ook per ongeluk een enorme klimaatverandering hebben veroorzaakt?

Nu we Hodors cruciale beroerte hebben gezien, is het duidelijk waarom Hodor in seizoen vier zo van slag wat toen Bran hem voor korte tijd wargde. Hij kende het gevoel en had er geen fijne herinneringen aan.

“I feel the winds of winter are sailing across the land,” zegt ‘Cersei’ tijdens het toneelstuk. Een venijnige knipoog naar lezers die inmiddels al vijf jaar wachten op The Winds of Winter.