Game of Thrones S6E6: Blood of My Blood - recap

Het zesde seizoen heeft ons er al vaak aan herinnerd dat de wereld rondom onze geliefde karakters niet stilstaat. Buiten beeld heroverden de slavenmeesters Yunkai en Astapor en ook de Blackfish blijkt het een en ander aan het ondernemen te zijn. Waar eerder dit seizoen meerdere personages naar de narratieve prullenbak (Doran, Areo Hotah, Trystane, Osha, Three-Eyed Raven, Leaf) of wachtkamer (Ellaria, Sand Snakes) werden gebonjourd, betrektBlood of My Blood weer enkele oude bekenden bij het verhaal. Zo zien we Walder Frey en zijn enorme nageslacht voor het eerst sinds de nasleep van de Red Wedding. De oude man en zijn incestueuze familie betreden opnieuw het strijdtoneel, maar niet na een korte samenvatting van de gebeurtenissen in de Riverlands. Na de bloedige ceremonie in seizoen drie grepen de Freys de macht in het gebied met steun van de Lannisters. Edmure Tully – Catelyn Starks broer – werd vlak nadat hij in het huwelijksbootje trad gevangen genomen, terwijl zijn oom Brynden ‘The Blackfish’ Tully wist te vluchten. Nu heeft laatstgenoemde Riverrun – de zetel van huis Tully – weer weten te heroveren, tot ergernis van zowel huize Frey als Lannister. En dus, zo leren we later in de aflevering, mag Jaime de rommel gaan opruimen.

Dat Jaime zich hier mee zal gaan bemoeien was aan het begin van de aflevering moeilijk te voorspellen. De gevangenschap van de koningin en diens broer heeft op dat moment nognetiets meer prioriteit. Met het huwelijk van Joffrey en Margaery, en later Tommen en Margaery, leek het alsof de alliantie tussen de Lannisters en de Tyrells weinig tegenstand zou kunnen krijgen. Maar het gevaar kwam uit een onverwachte hoek. De oorlogen die de kroon voerde eisten niet alleen slachtoffers op het slagveld, maar zorgden ook voor grote armoede en onvrede op straat. De zoon van een schoenmaker sprong in het vacuüm, Cersei bewapende ze, en een rebellie was begonnen. Op de heilige grond van Baelors septe staan deze week de juten zakken dan ook tegenover glimmend metaal.

Sinds het heengaan van Tywin Lannister en de vlucht van Tyrion en Varys is de High Sparrow misschien wel de vernuftigste speler in King’s Landing. Toen hij enkele afleveringen terug met Tommen sprak, vroeg hij de jonge koning of hij tijdens hun gesprek even zou mogen zitten; zijn knieën zouden het niet meer houden. Hij stelde zich kwetsbaar op, zodat hij Tommen snel voor zich gewonnen had. Nu heeft hij, op het moment dat hij allesbehalve klein en bescheiden moet lijken, zich zo gepositioneerd dat hij op de mannen in ijzer neerkijkt. Als geen ander weet hij hoe belangrijk presentatie is. Zelfs het Lannistergoud van de Kingsguard-outfits werd omgesmolten om een zevenpuntige ster te tonen. Terwijl de adel zich keert tot geweld, speelt hij een spel met gebaar, woord en beeld.

Eenzelfde verschil in presentatie komen we tegen in de Reach, waar Gilly zich met moeite in dure kledij hijst om niet uit de toon te vallen in Horn Hill. Hoewel zij en Sam enthousiast worden ontvangen door moeder en zus, ziet vader Tarly weinig eervols in Sams aankomende opleiding tot maester. Bovendien heeft de beste man een bloedhekel aan Wildlings - al met al dus een briljant plan om hem te bezoeken. Sams verhaal is er altijd één geweest waar mannelijkheid centraal staat. Al vanaf dag één werd hij door Alliser Thorne behandeld als de zwakke nieuweling, en keer op keer probeerde hij zich te passen in de nauwe conceptie van ‘man zijn’ die in Westeros geldt, zij het als Night’s Watch-krijger of als vaderfiguur voor Gilly’s baby. Zijn rebellie tegen zijn tirannieke vader functioneert hierdoor als een passend einde van dit deel van zijn verhaal. Door zijn zwaard te stelen ontdoet Sam hem toepasselijk van zijn fallische trots.

Ver van de groene weides van de Reach plant Arya haar eigen rebellie. Dat Arya niet volledig zou transformeren in No One lag voor de hand, de vraag was alleen hoe lang het nog zou duren. Het antwoord is: niet lang meer. Haar opdracht voerde ze niet uit, Needle heeft ze weer terug en de Waif zit achter haar aan. Een boot richting Westeros lonkt, zeker nu Walder Frey weerin the picture is. Wel zet ik mijn vraagtekens bij het nut van het subplot rond The House of Black and White. Was het slechts om Arya de training te geven die Syrio Forel niet af kon maken? Of is ze als persoon ook daadwerkelijk veranderd? Naar een antwoord op die laatste vraag werd inBlood of My Blood wel vlug gehint. Wanneer Arya Lady Crane advies voor haar rol geeft, wordt ze gedwongen zich even in het hoofd van Cersei te begeven. Wanneer ze zich inleeft in haar woede na de vergiftiging van Joffrey lijkt ze zich te beseffen dat ze niet zoveel van elkaar verschillen. Beiden zinnen op wraak nadat familieleden van hen zijn afgenomen. Even ziet ze haar als een mens, en niet een naam op haar korter wordende lijstje. Of dit haar pad ook zal beïnvloeden moet nog blijken.

Bran wordt op zijn beurt geen moment rust gegund. De White Walkers lijken door Hodor de nodige vertraging opgelopen te hebben, maar een kleine groep wights weet het tweetal toch op te sporen. Gelukkig hebben de schrijvers nog genoeg bungelende plotlijnen over om dit soort problemen op te lossen, dus uit het niets doemt de lang verloren oom Benjen op om de dag te redden. Hoewel de onthulling redelijk effectief is, wordt hij overschaduwd door het voorafgaande visioen van Bran. Terwijl Meera hem voorttrekt racet hij door de geschiedenis van Westeros, van het ontstaan van de eerste White Walker tot de dood van zijn vader, moeder en Robb. Tussendoor vangen we ook een glimp op van beelden die zelfs voor ons als kijker nieuw zijn: de Mad King die op het toppunt van zijn manie de stad in vuur en vlam dreigt te zetten; Jaime die zijn zwaard in de rug van zijn koning steekt; en een voorraad Wildfire die in vlammen opgaat. We weten dat de eerste van deze twee zich tijdens Robert’s Rebellion voordeden, maar het derde beeld werd door Jaime’s verraad voorkomen. Kan Bran wellicht naast naar het verleden ook in de toekomst staren?

Blood of My Blood neemt een wat lager tempo aan dan het razendeThe Door. Een deel van de plotlijnen krijgt een duwtje in de rug – de machtsgreep van de High Sparrow, Jaime’s tocht naar Riverrun, Arya’s breuk met de Faceless Men – terwijl andere de nodige urgentie missen. Benjens terugkomst is zeker significant, maar de wijze waarop het gebeurt onthult weinig over hemzelf, Bran of de reis die ze zullen moeten ondernemen. Sams uitstapje bevat daarnaast wat fijne karaktermomentjes, maar levert hem wellicht niet veel meer op dan een nieuw stalen speeltje. Meest evident voor dit manco is nog wel de conclusie. In de laatste scène tovert Dany voor haar nieuwe khalasar Drogon tevoorschijn, waarna ze de verleiding niet kan weerstaan om haar speechmomentje te pakken. Hoewel de scène prima geregisseerd is, strandt hij door een gebrek aan opbouw sinds haar vurige wedergeboorte in een anticlimax. Alleen een hoogtepunt tonen werkt dramatisch nu eenmaal niet. Bovendien zou zelfs Sam het publiek meekrijgen als hij op een draak zat.

Losse opmerkingen