Arya’s verhaallijn is een eigenaardige. Sinds seizoen twee trok ze grotendeels alleen haar pad door Westeros en Essos, vaak andere personages op een haar na missend. Al voordat ze van de rest van de verhaallijnen gescheiden werd, stond het belangrijkste thema van haar boog vast: identiteit. In seizoen één werd van haar verlangd dat ze een voorbeeld zou nemen aan haar zus Sansa: leer weven, gedraag je als een hofdame en trouw een nobele uit een andere familie. Maar ze voelde er niets voor om zich te passen in het patriarchale plaatje dat de wereld haar voorschotelde, en ze verruilde de naald voor Needle. Tijdens haar eerste zwaardvechtlessen zagen wegood old Ned meewarig naar haar staren; ze zou nooit tegelijk Arya Stark en zichzelf kunnen zijn.
Nadat Neds hoofd gescheiden werd van zijn romp, werd Arya gedwongen onder verschillende schuilnamen aan de Lannisters te ontsnappen. Een keerpunt kwam na gefaalde ontmoetingen met Robb, Catelyn en later Sansa: in Westeros was ze alles verloren, dus vertrok ze per boot naar het onbekende. Maar dat ze niet voor altijd weg zou blijven was snel duidelijk. Haar boog in Braavos bouwde langzaam – erg langzaam – op naar haar realisatie dat ze nooit No One zou kunnen worden. Het was duidelijk vanaf het moment dat ze haar zwaard weigerde weg te gooien, en werd deze aflevering bewaarheid.
Wat is er dan eigenlijk veranderd sinds het einde van seizoen vier? De haat en wraaklust die ze toen bezat is nog altijd aanwezig, en uit de confrontatie met de Waif vorige week kunnen we afleiden dat ook haar training niet bijster veel heeft opgeleverd. Braavos lijkt hierdoor een lus in de verhaallijn, waarbij het einde weer verdergaat waar de lus begon. Niet per definitie een slechte manier van vertellen; Arya haar ware identiteit weer laten omarmen is per slot van rekening ook progressie. Het probleem is echter dat de invulling lang niet zo altijd boeiend was als bijvoorbeeld Luke’s training op Dagobah inThe Empire Strikes Back, een vergelijkbaar uitstapje. The House of Black and White was gevuld met morbide symboliek en een spookachtige sfeer, maar depayoffbleef uit. Het was opsmuk. Fraaie opsmuk, maar niettemin opsmuk.
No One is een aflevering die gelijk op het internet werd neergesabeld, net zo resoluut als de aflevering de hoop van vele fans deed verdwijnen. Sinds de castinggeruchten voor dit seizoen op gang kwamen, werden fora gevuld met opgewonden boekenlezers die hun favoriete stukjes uit de reeks (of theorieën over haar vervolg) graag naar het scherm vertaald zagen worden. Euron werd geïntroduceerd, Benjen keerde terug, en vorige week bleek ook The Hound niet zo dood als de serie deed vermoeden. Hiermee vergeleken wasNo One een aflevering van anticlimaxen: Arya’s avonturen in Braavos bleken rechttoe rechtaan, de geherintroduceerde Blackfish werd buiten beeld neergesabeld, de confrontatie tussen The Hound en The Mountain lijkt door de afschaffing vantrials by combat niet op de verwachte manier plaats te zullen vinden, en Beric Dondarrion is nog altijd de leider van de Brotherhood Without Banners.
Echter, wat fans graag willen zien staat vaak niet gelijk aan een goede vertelling. Waar men vaak op hoopt, zijn specifieke momenten. Momenten die misschien in het boek (of hun fantasie) werken, maar niet op het scherm. De HBO-versie vanA Song of Ice and Fire is inmiddels een tamelijk ander beestje geworden dan het bronmateriaal. Zo zijn veel magische elementen geschrapt of weggeduwd, deels om het brede publiek van de serie vast te houden. Het te pas en te onpas invoegen van de fantasy-nonsens waarmee de boekenreeks doordrenkt is, zoals magische hoorns, toekomst voorspellende narren en ijsspinnen, zou het verhaal onnodig verwarrend maken. Bovendien zou dit het nauwkeurig opgebouwde gewicht van menselijke beslissingen trivialiseren.
Over het algemeen wisten Benioff en Weiss goed wanneer iets wél of niet op het scherm zou werken. Veel van de machinaties binnen de Meereenese politiek werden achterwege gelaten, en voor het scherm interessante paren – zoals Arya en Tywin in seizoen twee, en Jaime en Bronn in seizoen vijf en zes – werden toegevoegd. Misstappen als Dorne zijn gemakkelijk te vergeven wanneer we unieke scènes als de slag om Hardhomecadeau krijgen. Het introduceren van Lady Stoneheart – een door veel boekenlezers geliefd personage waar Benioff en Weiss al jaren van claimen dat zij uit de show geschrapt is – zou op dit moment waarschijnlijk weinig meer waarde hebben danfan service.
De herintroductie van oude bekenden zou ook onder deze noemer gerekend kunnen worden. Maar als de terugkeer een functie heeft, kan hij in de juiste handen vruchtbaar uitpakken. Dit laatste geldt gelukkig voor de scènes van Edmure en de Blackfish inNo One, die als de beste van de aflevering gelden. De twee Tully’s bevinden zich aan tegengestelde zijden van een complexe patstelling: Jaime wil zonder geweld Riverrun aan de Freys geven, de Blackfish wil de veste tot de dood beschermen. Een oplossing zonder bloedvergiet lijkt moeilijk.
Uiteindelijk worden er slecht enkele druppels gemorst, afkomstig van de Blackfish. Nadat Brienne’s poging Brynden te overtuigen mislukt, komt het aan op Jaime’s overtuigingskracht jegens Edmure. Wat volgt is zonder twijfel het hoogtepunt vanNo One. Dit is deels te danken aan het scherpe acteerwerk van Nikolaj Coster-Waldau en Tobias Menzies, die vlekkeloos een mix van haat en wederzijds begrip neerzetten. In het gesprek probeert Jaime zichzelf te overtuigen dat de persoon die hij al jarenlang beschermt – beginnend met het uit de toren duwen van Bran - het beschermen waard is. Maar hoe vaker hij herhaalt dat hij alles voor Cersei doet, hoe meer barstjes er in zijn masker verschijnen. Edmure staat op zijn beurt ook voor een moeilijke keuze. Óf hij geeft zijn huis weg aan de Freys, óf hij sluit zich aan bij oom Brynden en laat het op een gevecht aankomen - waarschijnlijk met hetzelfde resultaat, afgezien van een vele malen groter aantal menselijke slachtoffers.
Interessant is dat de show hier weer pacifisme en diplomatie de doorslag laat geven. De fans in dit deel van het seizoen bedienen was gemakkelijk geweest: laat de Noordelijke huizen zich massaal aansluiten bij Jon en Sansa en laat de Tully’s dapper hun kasteel verdedigen tegen de Lannisters en Freys. Maar is dit hoe de wereld werkt? Of is dit waar fanfiction.net massaal van aan het kwijlen raakt? Edmure ziet dat de beste oplossing voor hemzelf en zijn volk is om opzij te stappen voor diegenen die hem in het spel der tronen te slim af waren. De leeuw koos ervoor zijn vijand onder het genot van brood en zout koelbloedig om het leven te brengen, de morele schade incasserend. Hen de winst overhandigen is verre van eerlijk, maar als het alternatief een nog veel groter bloedvergiet is, is Edmure’s keuze waarschijnlijk de juiste.
No One is een rare eend in de bijt. Waar eerder dit seizoen voor het makkelijk scoren werd gekozen, worden hier andere keuzes gemaakt. Zo is deze aflevering opvallend geweldsschuw – iets waarGame of Thrones over het algemeen niet om bekend staat. De dood van Lady Crane, The Waif en Brynden Tully vinden allemaaloff screen plaats, terwijl de twee laatste momenten vrijwel intrinsiek cathartisch zouden zijn. De keuze om de confrontatie tussen Arya en The Waif uit ons zicht uit af te laten spelen werkt goed, vooral vanwege de uitgestelde onthulling van de winnaar. Ook Bryndens eervolle heengaan was op het scherm nooit zo goed uitgekomen als in onze eigen fantasie. Maar datNo One afwijkende keuzes maakt, betekent niet dat ze allemaal geslaagd zijn. De Braavos-boog had twee weken geleden al afgerond kunnen zijn, en de herhalende pogingen tot humor tussen Tyrion, Grey Worm en Missandei voelen als verspilling van kostbare minuten. Het is bovendien een aflevering die – ironisch genoeg – moeilijk zijn eigen identiteit weet te vinden. Hopelijk blijktNo One uiteindelijk de opzet voor een serie aan betekenisvolle conclusies in aflevering negen en tien.
Losse gedachten
- Ik kan niet de enige zijn die herinnerd werd aan de T-1000 uit Terminator 2 bij het zien van The Waifs uitdrukkingsloze achtervolging van Arya, Kubrick stare incluis.
- Mooie keuze om Arya niet één van de gezichten mee te laten nemen. De essentie van haar personage is dat ze nu juist geen andere identiteiten meer aan zal nemen.
- Cersei’s ineenstorting lijkt dichterbij dan ooit. Nu Tommen haar finaal heeft laten vallen op advies van de High Sparrow, ben ik heel benieuwd wat de overtreffende trap van ‘I choose violence’ is.
- Het is vreemd dat Qyburn nog steeds in staat is Cersei te ondersteunen. Kevan, Mace en Pycelle lijken allemaal onder de High Sparrow gezwicht; waarom wordt de Master of Whispers geen halt toe geroepen?
- Vergeleken met de lange tijd die er gestoken werd in het opbouwen van Tyrions plan, gaat het falen wel erg snel. En waarom mislukt het eigenlijk? Kwamen de meesters er thuis achter dat ze toch niet zo blij waren met de gemaakte afspraken, of hebben ze überhaupt nooit gereageerd op het voorstel van Tyrion? Het ziet er in ieder geval naar uit dat Winterfell niet het enige strijdtoneel zal zijn in de laatste afleveringen.
- Het lijkt erop dat we volgende week een aflevering gaan krijgen die zich met name concentreert op de militaire confrontatie tussen Ramsay en Jon. De kans is groot dat Battle of the Bastards na Blackwater en The Watchers on the Wall (respectievelijk veertig en twintig afleveringen geleden) de derde aflevering is die zich tot een enkele locatie beperkt.
- Ik hoop overigens niet dat - na Tywins aankomst tijdens de Battle of the Blackwater en Stannis’ redding tijdens de Battle of Caste Black – Littlefinger in de derde akte met het leger van de Vale de dag zal redden. Wat meer intrige zou geen kwaad kunnen.
