Gilmore Girls: A Year in the Life - recensie

Oy with the poodles already! De Gilmore Girls zijn terug. En dat voelt vertrouwd, maar ook een beetje onwennig.

Gilmore Girls, je houdt van ze of ze laten je compleet koud. Als je tot de tweede doelgroep behoort, zal deze Netflix-reïncarnatie van deze zeroes klassieker niet zo veel voor je doen. Behoor je tot de eerste groep, dan zat je waarschijnlijk op het moment dat de vier afleveringen te bekijken waren al op de bank met een kop koffie en een berg poptarts op je schoot.

Let op: deze recensie bevat spoilers over de originele serie Gilmore Girls.

Een korte recap voor de mensen die niet helemaal meer weten waar de originele serie ons precies had achtergelaten.Gilmore Girls: drie generaties koppige vrouwen die sneller praten dan de ondertiteling bij kan benen. Moeder en dochter Lorelai Gilmore (Lauren Graham) en Rory Gilmore (Alexis Bledel), woonachtig in een van de meest charmante dorpjes die de tv-geschiedenis rijk is: Stars Hollow. Met haar vreemde inwoners en ongewone gebruiken die allemaal teren op een grote emotie: nostalgie. Want hoewel ze inGilmore Girlsheus wel weten dat moderne technologie bestaat, is Stars Hollow een verzamelplek van alles waarvan je zou willen dat het nog bestond. Een dorpsplein dat altijd is uitgedost met sprookjesachtige lampjes, een ouderwetse snoepwinkel, schattige boekwinkels en de lokale diner met de nuchter Luke Danes (Scott Patterson) die de Gilmore dames voorziet in hun grootste verslaving: koffie. Lorelai en Rory hebben wat alle vrouwen ambiëren: ze zijn eerder vriendinnen dan moeder en dochter. De relatie met oma Emily Gilmore (Kelly Bishop) is echter van een hele andere aard. Lorelai heeft een minder fijne geschiedenis met haar moeder (onder andere doordat ze op haar zestiende zwanger raakte). Op deze dynamiek draait de hele serie. Voeg daar een paar foute en minder foute mannen aan toe en het feest is compleet.

Er gebeurt te veel in de serie om compleet te kunnen samenvatten, maar in het laatste seizoen werden we achtergelaten met de verzoening van Lorelai en Luke, een gemoedelijke relatie tussen Lorelai en haar ouders, en Rory die de wijde wereld in trok om haar grote droom in de journalistiek waar te maken.

De vier seizoenen

Gilmore Girls: A Year in the Lifehaakt een kleine negen jaar later in op de levens van de karakters die we intussen allemaal kennen. Iedereen is ouder geworden, maar dat wil niet zeggen dat er veel veranderd is. De mini-serie begint in de winter en gebruikt de vier seizoenen om het verhaal vorm te geven. Dit werkt goed, omdat er niet altijd te veel uitgelegd hoeft te worden en de tijdsprongen ook nodig zijn om het verhaal verder af te ronden. In de eerste aflevering moet er een inhaalslag gemaakt worden: er wordt tussen neus en lippen door verklaard waarom sommige mensen afwezig zijn en de kijker wordt snel op de hoogte gebracht van de ontwikkelingen in de afgelopen jaren. Ontwikkelingen die overigens niet heel erg ingrijpend zijn, op het overlijden van Lorelai's vader Richard (Edward Herrmann) na. Een verhaallijn die noodzakelijk was, na het overlijden van acteur Herrmann die onlosmakelijk verbonden was aan zijn rol als het hoofd van de familie.

Een van de belangrijkste vragen die wordt beantwoord inGilmore Girls: A Year in the Lifezijn de slotwoorden van de serie. Schrijfster Amy Sherman-Palladino had het eind van de serie namelijk al in gedachten op het moment dat ze het verhaal bedacht. Helaas was Sherman-Palladino niet meer betrokken bij het laatste seizoen, omdat ze niet op een lijn kon komen met de studio. Seizoen 7 miste daardoor de kenmerkende stijl van Sherman-Palladino in de dialogen en nadat de studio het ook niet eens kon worden over het salaris van de cast, werd de serie geannuleerd. Het gevolg was dat het laatste seizoen vanGilmore Girls niet alleen een abrupt einde werd van een serie met een grote fanbase, ook was het niet het einde dat de serie eigenlijk had moeten krijgen. Gelukkig haalde Netflix voorGilmore Girls: A Year in the Lifede originele schrijfster weer aan boord en krijgen de fans eindelijk wat ze willen: het einde zoals deze altijd bedoeld was. Sherman-Palladino beweerde dat ze de laatste vier woorden van de serie al die tijd al in gedachten had, en nu weten we eindelijk wat deze woorden zijn.

Zonder al te veel te verklappen over het verloop van de levens van de Gilmore vrouwen, is het met zekerheid te zeggen dat alle greatest hits voorbij komen. Geen karakter wordt overgeslagen, wat niet altijd even functioneel blijkt te zijn, maar wel heel erg leuk is. De revival hangt dan ook grotendeels op nostalgie. Het geeft de fans wat ze willen zien, maar kan daardoor niet altijd de diepte in gaan. Dit heeft als gevolg dat de mini-serie misschien te veel aan de oppervlakte blijft, maar wel de juiste snaren weet te raken op het moment dat je er als kijker het meest om vraagt. Een feest der herkenning, dat heel even het gevoel van vroeger terug brengt, maar wel op een andere manier. En dat is meteen ook het minpunt van de revival, want het probeert heel erg hetzelfde te zijn als het negen jaar geleden was, maar er is ergens wel iets van de magie verdwenen. Of het nu komt omdat de acteurs wat minder goed op elkaar ingespeeld zijn, of de nostalgische levenswijze van de mensen in Stars Hollow minder goed in het tijdbeeld past, is niet te zeggen.

Het is lastig niet te vallen voor de charme en nostalgie die gekoppeld is aan de wereld vanGilmore Girls.Maar als je als kijker daar doorheen weet te prikken en echt inhoudelijk gaat kijken naar wat de volle zes uur je te bieden hebben, heb je misschien het gevoel dat je bedrogen uitkomt. De verhaallijn is niet heel erg sterk en sommige delen worden erg lang uitgerekt, zonder dat dit nodig is. Als die tijd nu was gebruikt om de diepte in te gaan, zou het geheel waarschijnlijk wat natuurlijker aanvoelen.Gilmore Girls: A Year in the Lifedoet wat het belooft, het neemt je weer heel even mee terug naar Stars Hollow. Het biedt letterlijk een kijkje in de levens van alle karakters die we al zo lang niet gezien hebben. Het nadeel daarvan is dat er zo veel tijd in gaat zitten dat het de kans laat liggen om alles naar een hoger niveau te tillen. Een fijne nostalgische trip en een waardige afsluiter, maar niet een die de voldoening geeft waar de kijker wellicht op gehoopt had.