Hoe voorkom je dat een tv-serie in herhaling valt of sterker nog, een karikatuur van zichzelf wordt? Mad Men -bedenker Matthew Weiner vond het antwoord.
Mad Me n is een succesvolle Amerikaanse tv-serie over een New Yorks reclamebureau in de roerige jaren '60. In seizoen 4 maken we de overstap naar het jaar 1965. Tegen de achtergrond van de Viëtnamoorlog, de legendarische bokswedstrijd tussen Muhammad Ali en Sonny Liston, The Beatles en Playboy-bunnies, start Don Draper – ooit gelukkig getrouwd met de beeldschone Betty Draper – met zijn trouwe collega’s een nieuw reclamebureau op. Sterling Cooper Draper Pryce , zoals het bedrijf heet, verkeert echter al vanaf dag één in creatieve en financiële moeilijkheden. Don worstelt met zijn gevoelens en zoekt een weg in het leven, dat voor hem enkel bestaat uit leugens en bedrog. Pas na lang zoeken vindt hij uiteindelijk opnieuw geluk in de gedaante van zijn secretaresse Megan.
Stijgende populariteit
In de Verenigde Staten neemt de populariteit van Mad Men jaarlijks toe. Zo werd in 2009 Don Draper, de vrouwenverslindende kettingroker en reclamemaker die centraal staat in de serie, in de VS uitgeroepen tot meest invloedrijke man van het jaar. Ook president Barack Obama gaf toe een grote fan te zijn van Mad Men . Maar hoe houd je een tv-serie die wekelijks door miljoenen kijkers met argusogen gevolgd wordt, aantrekkelijk? Door te veranderen, dacht bedenker Matthew Weiner.
Een nieuwe weg
Weiner sloeg in seizoen 4 met zijn hoofdpersonage Don Draper - charismatisch vertolkt door Jon Hamm - een nieuwe weg in. De onaantastbare reclamemaker en womanizer uit de eerste drie seizoenen veranderde in een gedeprimeerde, eenzame man. Het familieleven, waar hij als kind van droomde en als jongeman van mocht proeven, is hij kwijtgespeeld. Don is nog slechts een schim van de meestermanipulator van weleer. Deze drastische ommezwaai komt evenwel nooit geforceerd over. Niet alleen omdat de vorige seizoenen in feite de kroniek zijn van een aangekondigde revolutie, maar vooral omdat Weiner nooit de charme van de serie uit het oog verliest. De gevatte dialogen, komische kantoorsituaties en de aandacht voor historische details blijven ook nu de voornaamste troeven.
Afwisselend succes
Opvallend is wel dat de serie in seizoen 4 er niet in geslaagd is om een constant niveau te halen. Er waren uitschieters zoals The Suitcase , een aflevering waarin vooral de relatie tussen Peggy en Don aan bod kwam, maar ook afleveringen – zoals seizoensafsluiter Tomorrowland – die volledig uit de toon vielen. Zeker in vergelijking met Shut The Door. Have A Seat , het ijzersterke slot van seizoen 3, schoot Tomorrowland tekort.
Conclusie
Het was tijd voor een nieuwe wind en dus gooide Matthew Weiner in het vierde seizoen het roer om. Hij koos voor een risicovolle, maar noodzakelijke aanpak die belette dat de serie in herhaling viel. Wel mag hij niet vergeten dat Mad Men meer is dan alleen maar Don Draper. Doordat de focus dit seizoen vooral bij Don lag, verdwenen heel wat interessante nevenpersonages uit de aandacht. Deze personages zijn niet alleen een verrijking voor de serie, maar bieden ook een tegengewicht aan het soms sombere bestaan van het hoofdpersonage.
