Aaron Sorkin's terugkeer naar televisie.
Heel Hollywood gunde het scenarioschrijver Aaron Sorkin in 2010 toen hij eindelijk de felbegeerde Oscar voor beste (bewerkte) scenario won voorThe Social Network. Al jaren is Sorkin een zeer gewaardeerd schrijver in de film- en televisiewereld. Eerder oogstte hij op het kleine scherm ook al veel lof met zijn Witte Huis dramaserieThe West Wing. Vaak was er echter ook kritiek op de man. Zijn stijl zou vaak te eenduidig gestileerd zijn en vol zitten met zelfgenoegzame monologen. Daarnaast is hij een schrijver die vaak voor zijn politieke mening uitkomt en daarmee, hoe kan het ook anders in Amerika, veel commentatoren en andere journalisten in de weg zit. Een serie over het wel en wee van een populaire actualiteitenrubriek op een groot televisiestation lijkt daarom vantevoren politiek vrij neutraal. Toch wil het geval dat de serie in de Verenigde Staten vooral gefileerd werd vanwege de politiek inhoud van Sorkin. Dit irriteerde hem dermate dat hij tijdens een interview een journaliste toebeet slechts een “internetjournalistje” te zijn, terwijl de dame in kwestie wel degelijk voor een grote krant schreef. Zien we iets van deze felheid terug in de serie en is het überhaupt een (kwaliteitsvolle) Sorkin serie?
Boze anchor
De serie draait om televisiepresentator Will McAvoy (Jeff Daniels), een goedverdienende ster van het fictieve station ACN. Hij is de gastheer van een nieuwsshow die bungelt tussen kwaliteitstelevisie en goede kijkcijfers. Will heeft echter een uitgesproken persoonlijkheid en het station besluit zijn programma op de schop te gooien wanneer hij tijdens een paneldiscussie volledig zijn hart lucht over het feit dat de VS bij lange niet het beste land op aarde is. Er komt een nieuwe producer in de vorm van de ervaren MacKenzie MacHale (Emily Mortimer) die tevens een oud geliefde van Will is. Kan Will met zijn show weer het nieuws maken dat hij én de kijker graag wil? Daar draait het om. In elke aflevering wordt tevens een ander nieuwsitem behandeld dat als achtergrond voor de aflevering dient.
Emotioneel geklaag
Aaron Sorkin wordt eigenlijk vooral geroemd om zijn onnavolgbare en briljante dialogen. Het goede nieuws is, datThe Newsroomhier vol mee zit. Dit zijn vaak ook de hoogtepunten van de eerste twee nu uitgezonden afleveringen. Het rat-tat-tat tempo als dat van een machinegeweer waarbij mensen elkaar bespelen, manipuleren en aanvullen, voelt als vanouds. Ook de manier waarop de redactie van het programma elkaar helpt en soms tegenwerkt, is zeer boeiend om te zien. Helaas probeert Sorkin de serie ook te voorzien van spanningen tussen de verschillende seksen. Will en MacKenzie hebben een heftig liefdesverleden en de semi-stagiare Maggie papt aan met de uitvoerend producent, maar wordt ondertussen ook verliefd op haar nieuwe collega Jim. In deze stukken wordt de serie soms pijnlijk oppervlakkig. Vooral de dialogen van de actrices zijn matig geschreven en komen in essentie neer op emotioneel geklaag. Nou wordt Sorkin soms ook wel beschuldigd van vrouwonvriendelijke trekjes, maar in een film alsThe Social Networkwaarin bijna geen vrouwen voorkomen, is dit irrelevant vanwege de focus van het verhaal. Hier valt het echter meer op. Vooral MacKenzie is niet het sterkte vrouwelijke personage dat ze had moeten zijn. Te vaak valt ze terug op basale emoties, hetgeen zelfs na twee afleveringen snel gaat irriteren.
Actuele waarde
Op het gebied van spanning en het functioneren van een nieuwsredactie is de serie tip-top in orde. De manier waarop nieuws bijna een redactie binnensijpelt, is goed gebracht en vormt steeds een krachtige aanloop naar een climax. Bijzonder geestig zijn ook de typetjes die men voor de camera probeert te krijgen als “deskundige sprekers”. Dit pakt vaak leuk uit, omdat de hoofdrolspelers echt worden uitgedaagd. Ook leuk is de stemcameo van acteur Jesse Eisenberg, die samenwerkte met Sorkin voorThe Social Network. Daarnaast is het goed om te zien dat iemand in Hollywood weer eens een leuke rol voor Dev Patel heeft gevonden. De ster uit het alom geprezenSlumdog Millionaireis op de redactie helemaal in zijn element als slimme computernerd. Wat echter op ten duur de serie tegen kan werken, is het gebrek aan externe factoren en situaties. Natuurlijk is het nieuws leidend voor de redactie, maar de onderlinge strubbelingen staan nog steeds centraal. In de eerste twee afleveringen begint deze aanpak al slijtage te vertonen. Het gekibbel tussen Will en MacKenzie zit al op de rand van irritatie en de chemie met de andere personages is er ook nog niet helemaal. Misschien komt het nog, want na twee afleveringen is de koers van de serie nog steeds niet volledig helder. Sorkin's dialogen zijn als vanouds uitmuntend maar hopelijk worden de personages snel interessanter, anders verliest de serie snel haar actuele waarde.
