Bloed, heldendaden en intriges in Frank Darabont's televisieserie The Walking Dead .
Toen The Walking Dead op 31 oktober 2010 zijn debuut beleefde op de Amerikaanse en Canadese tv, zou Frank Darabont's stripadaptatie in serievorm in eerste instantie niet naar ons land zou komen. Bijzonder, want het feit dat de serie in maar liefst 120 landen zou worden vertoond, was immers al een unicum. Vreemd dat Nederland en België toch buiten de boot vielen. De verklaring van FOX Benelux was dat de serie niet binnen het format van het televisienetwerk FOXlife zou vallen. Onlangs werd via horrorsite De Nachtvlinders bekend dat het eerste seizoen waarschijnlijk toch in het najaar wordt uitgezonden. Mensen die reikhalzend naar het nieuwste paradepaardje van Frank Darabont uit hebben gekeken en niet nog maanden willen wachten, moeten de serie via andere kanalen zien te bemachtigen. Welke je ook hebt gekozen of nog gaat kiezen, je zult er geen spijt van krijgen: The Walking Dead is een zombieserie die de grenzen van zijn genre op een interessante wijze weet op te zoeken en te overschrijden.
Comic
De serie is gebaseerd op de gelijknamige en immens populaire comic van schrijver Robert Kirkman en tekenaar Tony Moore uit 2003. Hoewel ondergetekende de strip niet heeft gelezen, blijkt de serie redelijk trouw te zijn gebleven aan de papieren variant. Het vertelt het verhaal van sheriff Rick Grimes (Andrew Lincoln) die, na eerder neergeschoten te zijn, ontwaakt uit een coma in een ziekenhuis in een stadje nabij Atlanta. Nog nauwelijks hersteld en zwaar hulpbehoevend baant hij strompelend zijn weg naar buiten door een vrijwel geheel verwoest ziekenhuis. Wanneer hij buitenkomt, ziet hij op de binnenplaats honderden lijken liggen. Geen goed vooruitzicht dus. Op straat is niemand te bekennen, enkel een ravage van kapotte auto's en troep. Het half aangevreten, doch levende lichaam van een vrouw kan Grimes in zijn toestand dan nog niet verklaren. Hij vervolgt zijn weg naar huis en vindt daar niemand, zijn vrouw en kind zijn spoorloos verdwenen. Buiten maakt hij op nogal brute wijze kennis met twee nog levende zielen en valt flauw. In deze spannende beginscène leer je als kijker al wat Grimes van de overlevende man (Lennie James) en zijn zoontje (Adrian Kali Turner) te horen krijgt bij zijn ontwaken: een epidemie heeft het gros van de mensheid binnen no time doen overlijden en daarna weer doen opstaan als zombies ('walkers' in dit geval). Het eten van mensenvlees is hun enige prioriteit en wanneer ze daarin slagen en het slachtoffer wordt gebeten, zal ook deze in mum van tijd veranderen in één van hen. Al snel wordt eveneens duidelijk dat er meer overlevenden moeten zijn en het vaderinstinct van de sheriff zegt hem dat zijn zoontje Carl en vrouw Lori nog steeds ergens in leven moeten zijn. Wanneer Grimes is hersteld, verlaat hij zijn gasten en vertrekt - te paard - naar Atlanta, op zoek naar zijn gezin.
De serie is gebaseerd op de gelijknamige en immens populaire comic van schrijver Robert Kirkman en tekenaar Tony Moore uit 2003. Hoewel ondergetekende de strip niet heeft gelezen, blijkt de serie redelijk trouw te zijn gebleven aan de papieren variant. Het vertelt het verhaal van sheriff Rick Grimes (Andrew Lincoln) die, na eerder neergeschoten te zijn, ontwaakt uit een coma in een ziekenhuis in een stadje nabij Atlanta. Nog nauwelijks hersteld en zwaar hulpbehoevend baant hij strompelend zijn weg naar buiten door een vrijwel geheel verwoest ziekenhuis. Wanneer hij buitenkomt, ziet hij op de binnenplaats honderden lijken liggen. Geen goed vooruitzicht dus. Op straat is niemand te bekennen, enkel een ravage van kapotte auto's en troep. Het half aangevreten, doch levende lichaam van een vrouw kan Grimes in zijn toestand dan nog niet verklaren. Hij vervolgt zijn weg naar huis en vindt daar niemand, zijn vrouw en kind zijn spoorloos verdwenen. Buiten maakt hij op nogal brute wijze kennis met twee nog levende zielen en valt flauw. In deze spannende beginscène leer je als kijker al wat Grimes van de overlevende man (Lennie James) en zijn zoontje (Adrian Kali Turner) te horen krijgt bij zijn ontwaken: een epidemie heeft het gros van de mensheid binnen no time doen overlijden en daarna weer doen opstaan als zombies ('walkers' in dit geval). Het eten van mensenvlees is hun enige prioriteit en wanneer ze daarin slagen en het slachtoffer wordt gebeten, zal ook deze in mum van tijd veranderen in één van hen. Al snel wordt eveneens duidelijk dat er meer overlevenden moeten zijn en het vaderinstinct van de sheriff zegt hem dat zijn zoontje Carl en vrouw Lori nog steeds ergens in leven moeten zijn. Wanneer Grimes is hersteld, verlaat hij zijn gasten en vertrekt - te paard - naar Atlanta, op zoek naar zijn gezin.
Verwikkelingen
Zijn vrouw (Sarah Wayne Callies uit Prison Break ) en kind, zo leren we gauw, zijn inderdaad ongedeerd en vertoeven in een bont gezelschap aan overlevenden op een opgeslagen kamp naast Atlanta. Onder de groep bevindt zich eveneens Rick's politiemaatje van weleer: Shane Walsh (Jon Bernthal in een heerlijke 'love-to-hate' rol), die Grimes' afwezigheid heeft benut door avances te maken richting diens vrouw - en die ook nog eens worden beantwoord. Als de sheriff, na zich in Atlanta bij het andere deel van de groep te hebben gevoegd, bij het kamp terugkeert, begrijp je dat dit de onderlinge verhoudingen op scherp stelt. Door alle relationele en sociale verwikkelingen zou je bijna vergeten dat het hier ook om een serie vol actie, horror en gore gaat. Het hoofdstuk waarin Rick Grimes in een prachtig vormgegeven, desolaat Atlanta arriveert en tussen de hordes walkers door kennis maakt met een deel van de groep, kenmerkt zich door uiterst spannende scenes, waar de vonken - en lichaamsdelen - vanaf spatten.
Zijn vrouw (Sarah Wayne Callies uit Prison Break ) en kind, zo leren we gauw, zijn inderdaad ongedeerd en vertoeven in een bont gezelschap aan overlevenden op een opgeslagen kamp naast Atlanta. Onder de groep bevindt zich eveneens Rick's politiemaatje van weleer: Shane Walsh (Jon Bernthal in een heerlijke 'love-to-hate' rol), die Grimes' afwezigheid heeft benut door avances te maken richting diens vrouw - en die ook nog eens worden beantwoord. Als de sheriff, na zich in Atlanta bij het andere deel van de groep te hebben gevoegd, bij het kamp terugkeert, begrijp je dat dit de onderlinge verhoudingen op scherp stelt. Door alle relationele en sociale verwikkelingen zou je bijna vergeten dat het hier ook om een serie vol actie, horror en gore gaat. Het hoofdstuk waarin Rick Grimes in een prachtig vormgegeven, desolaat Atlanta arriveert en tussen de hordes walkers door kennis maakt met een deel van de groep, kenmerkt zich door uiterst spannende scenes, waar de vonken - en lichaamsdelen - vanaf spatten.
Onorginaliteit
De serie blinkt uit in dit soort scenes, wat op zich al een prestatie is. Het genre waarin Darabont hier opereert is immers een platgereden pad, dat al sinds Romero's Night Of The Living Dead uit 1968 op alle mogelijke manieren is verkend en geëxploiteerd. Aan originaliteit valt dan ook geen eer meer te behalen. Dat zou ook wat geforceerd overkomen en het is een geluk dat de regisseur daar ook geen pogingen toe doet. Alle genreconventies passeren de revue: het bijten, de wederopstanding, het dommige schuifelen (een verschil met de kwieke zombies in 28 Days Later uit 2002, waar de serie wat gelijkenis mee vertoont) en natuurlijk het rijkelijk vloeiende bloed. Zo is er een bijzondere scène waarin Grimes en consorten een nogal ruwe anatomie-van-een-zombie ten uitvoer brengen. Al duizendmaal eerder gezien, maar het pakt in The Walking Dead gewoon goed uit. Dat komt mede door de pretentieloosheid die van het scherm afstraalt. Rick Grimes is geen antiheld die in het verkeerde verhaal terechtkomt, maar gewoon een all American hero die helemaal geknipt is voor de zaak. Een ouderwetse revolverheld, zoals we die decennia terug over de prairies van Ford's en Leone's films zagen paraderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we hier te maken hebben met enkel oppervlakkig schietvermaak, integendeel.
De serie blinkt uit in dit soort scenes, wat op zich al een prestatie is. Het genre waarin Darabont hier opereert is immers een platgereden pad, dat al sinds Romero's Night Of The Living Dead uit 1968 op alle mogelijke manieren is verkend en geëxploiteerd. Aan originaliteit valt dan ook geen eer meer te behalen. Dat zou ook wat geforceerd overkomen en het is een geluk dat de regisseur daar ook geen pogingen toe doet. Alle genreconventies passeren de revue: het bijten, de wederopstanding, het dommige schuifelen (een verschil met de kwieke zombies in 28 Days Later uit 2002, waar de serie wat gelijkenis mee vertoont) en natuurlijk het rijkelijk vloeiende bloed. Zo is er een bijzondere scène waarin Grimes en consorten een nogal ruwe anatomie-van-een-zombie ten uitvoer brengen. Al duizendmaal eerder gezien, maar het pakt in The Walking Dead gewoon goed uit. Dat komt mede door de pretentieloosheid die van het scherm afstraalt. Rick Grimes is geen antiheld die in het verkeerde verhaal terechtkomt, maar gewoon een all American hero die helemaal geknipt is voor de zaak. Een ouderwetse revolverheld, zoals we die decennia terug over de prairies van Ford's en Leone's films zagen paraderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we hier te maken hebben met enkel oppervlakkig schietvermaak, integendeel.
Geen Stephen King
Frank Darabont is een gevierd regisseur. Niet in de laatste plaats omdat zijn sleeper hit The Shawshank Redemption al jaren stuivertje wisselt met The Godfather om de eerste plek in IMDb's fameuze Top 250. En natuurlijk speelt het succes van The Green Mile ook mee in het aanzien van de regisseur. De geboren Fransman koos voor zijn grootste successen dan ook niet zomaar voor bewerkingen van verhalen van schrijver Stephen King. Diens werk is zonder uitzondering immers doordrenkt van de interne strijd tussen goed en kwaad. Een uitgangspunt dat de griezelverhalen van de schrijver voorziet van een diepere, meer angstaanjagende laag: namelijk dat het gevaar in onszelf schuilt en niet out there . Dat concept gaf Darabont recentelijk in The Mist uit 2007 een duidelijk gezicht en hij lijkt hier in The Walking Dead verder op door te borduren.
Frank Darabont is een gevierd regisseur. Niet in de laatste plaats omdat zijn sleeper hit The Shawshank Redemption al jaren stuivertje wisselt met The Godfather om de eerste plek in IMDb's fameuze Top 250. En natuurlijk speelt het succes van The Green Mile ook mee in het aanzien van de regisseur. De geboren Fransman koos voor zijn grootste successen dan ook niet zomaar voor bewerkingen van verhalen van schrijver Stephen King. Diens werk is zonder uitzondering immers doordrenkt van de interne strijd tussen goed en kwaad. Een uitgangspunt dat de griezelverhalen van de schrijver voorziet van een diepere, meer angstaanjagende laag: namelijk dat het gevaar in onszelf schuilt en niet out there . Dat concept gaf Darabont recentelijk in The Mist uit 2007 een duidelijk gezicht en hij lijkt hier in The Walking Dead verder op door te borduren.
Een logische stap, omdat een tv-serie, door haar langere speelduur, een prima podium is voor karakterverdieping, wat een onmisbaar ingrediënt is bij het tonen van menselijk handelen in extreme situaties. The Walking Dead mag dan niet ontsproten zijn uit het brein van Stephen King, de comic van Kirkman en Moore biedt minstens een even goed uitgesponnen verhaal, met complexe personages als bronmateriaal. Darabont neemt de tijd om de karakters voor te stellen aan het publiek, zonder dat hij vervalt in soapachtige taferelen. Natuurlijk betreft het wel een groep met stuk voor stuk zeer afwijkende persoonlijkheden, die gedoemd zijn elkaar het leven uiteindelijk zuur te maken. Maar toch, zo blijft het wel boeiend. Bovendien vergeef je de makers deze toevalligheden al snel, omdat de zombiesetting in zijn geheel natuurlijk niet erg geloofwaardig is. Dat kan overigens wel gezegd worden van de uitstekende acteerprestaties. Het is, na slechts zes afleveringen in het eerste seizoen, nog wat vroeg om de serie in zijn geheel de hemel in te prijzen, maar als het nieuwe schrijversteam (Darabont ontsloeg het eerste team om de boel 'fris' te houden) dit niveau weet aan te houden, wordt dit een serie van formaat.
Conclusie
Frank Darabont voelt zich met de creatie van The Walking Dead duidelijk als een vis in het water. Het hoofdonderwerp (mens versus zombie) en de onderliggende thematiek (mens versus mens) komen in serievorm, in dit eerste seizoen, prima tot hun recht. De actie is onderhoudend, de spanning soms om te snijden en de personages zijn boeiend genoeg om langer te volgen dan de reguliere anderhalf uur die een gemiddelde zombierolprent duurt. De dynamiek tussen popcornvermaak en intellectuele diepgang krijgt in Darabont's handen een uiterst aantrekkelijk, maar ook heerlijk rottend en aangevreten gezicht.
Frank Darabont voelt zich met de creatie van The Walking Dead duidelijk als een vis in het water. Het hoofdonderwerp (mens versus zombie) en de onderliggende thematiek (mens versus mens) komen in serievorm, in dit eerste seizoen, prima tot hun recht. De actie is onderhoudend, de spanning soms om te snijden en de personages zijn boeiend genoeg om langer te volgen dan de reguliere anderhalf uur die een gemiddelde zombierolprent duurt. De dynamiek tussen popcornvermaak en intellectuele diepgang krijgt in Darabont's handen een uiterst aantrekkelijk, maar ook heerlijk rottend en aangevreten gezicht.
