Zombieland: de serie - eerste indruk

SindsThe Walking Deadis het zombiegenre toe aan een groter publiek. MetZombielandprobeert men daar een graantje van mee te pikken, met net zoals in de gelijknamige film een flinke knipoog.

Zombies hebben de wereld overgenomen. Er is nog maar een klein aantal mensen in leven en dat aantal wordt steeds kleiner. De ietwat sullige Columbus heeft het overleefd door strikt vast te houden aan een aantal basisregels. Samen met zijn reisgenoten (de stoere Tallahassee, de charmante Wichita en haar zusje, de vroegwijze Little Rock) probeert hij zijn dagen te slijten in deze nieuwe wereld. Zij komen op het idee om hun groepje groter te maken, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want telkens als ze iemand vinden, staan de zombies alweer op de loer.

De afgelopen filmjaren werden gekenmerkt door allerlei televisieseries die hun weg naar het witte doek vonden. Vaak betrof het een losse bewerking (Charlie’s Angels), soms een moderne update (Mission: Impossible) en een enkele keer was het zelfs een voortzetting van een reeks (Sex and the City). Het kan ook andersom, zo blijkt metZombieland. Zij zetten het universum dat met de gelijknamige film is geschapen (al was het oorspronkelijk bedacht als serie) namelijk voort met een serie die zich afspeelt vlak na die gebeurtenissen.

Wanneer je een bestaand (en geliefd) element gebruikt om iets nieuws neer te zetten, is een vergelijking onvermijdelijk. Dat hebben de makers van de serieZombielandbegrepen. De elementen die de film zo leuk maakten, zijn eveneens vertegenwoordigd in het eerste deel van de reeks. Verwacht hier dan ook geen rauwe, apocalyptische wereld, maar eerder een komische benadering van het genre (inclusief de regels om te overleven). Het eindresultaat ligt dichter bij een serie alsIt’s Always Sunny in Philadelphia, dan bijvoorbeeldThe Walking Dead. Maar dan met zombies, gevloek en veel geweld.

Al gelijk bij de intro – tevens de leukste scène van deze pilot – is dat goed zichtbaar. Twee typische kantoormedewerkers hebben een saai gesprek over de naderende lunch, terwijl op de achtergrond de zombie-uitbraak plaatsvindt. Het tweetal merkt zo niet dat mensen uiteen worden gereten door de hongerige menseneters, tot een zombie letterlijk komt binnenvallen en zo het verhaal in gang zet. Maar ook de lompe humor waarbij iedereen die het groepje ontmoet gewelddadig om het leven komt is geinig te noemen. De vraag is echter wel hoe lang men met dit soort gimmicks vooruit kan.

Waar het in de vergelijking vooral misgaat, is de cast. Hoewel die het waarschijnlijk erg naar hun zin heeft gehad, hebben zij de pech dat de rollen in de film al fantastisch zijn neergezet. De hoofdrol van Columbus is nog wel door de vingers te zien, maar Wichita is in deze serie nog niet half zo charmant als Emma Stone en haar zusje Little Rock amper zo bijdehand als Abigail Breslin. Grootste misser is echter de casting van Tallahassee. In de film werd hij nagenoeg perfect gespeeld door een losgeslagen Woody Harrelson, maar daar blijft in de serie weinig van over.

Als we de film - en dan vooral de acteurs daarin - even vergeten, lijktZombielandeen leuke serie te worden. De humor is lekker grof en ligt dus in lijn met de verwachtingen, terwijl ook op het vlak van grafisch geweld niet wordt ingehouden. Het zal lang duren voor de makers het niveau van de film halen, maarZombielandlijkt een lekker tussendoortje te worden.