Voor de berichtgeving over het filmfestival in Cannes waren we dit jaar aangewezen op de dagelijkse Cannes Journaals van de VPRO en de korte bijdragen in het ARTE journaal van zeven uur.
Opvolger van de energieke en enthousiaste presentator Roeland Fernhout van vorig jaar, was Daphne Bunskoek. Ze was goed in vorm, stelde originele en scherpzinnige vragen en pakte haar geïnterviewden in met haar natuurlijke charme. En die gesprekspartners waren zeker niet de minste: filmmakers als Woody Allen, Mike Leigh, Ken Loach, Frederick Wiseman en actrice Juliette Binoche.
Het eerste journaal begon prachtig met een shot van een grote meeuw op het balkon van een hotelkamer. Vanuit het gezichtspunt van de meeuw, zien we het mondaine badplaatsje Cannes liggen, waar de camera langzaam overheen glijdt. Daphne’s eerste interview is met de stoere Australiër Rusell Crowe, over zijn rol in Robin Hood van Ridley Scott. Een beetje glad noemt ze hem na afloop.
De eerste keer dat Daphne naar een persconferentie gaat, wordt ze teruggestuurd omdat de dresscode zwart-wit is terwijl zij een mooi blauw jurkje aan heeft. Belachelijk. Het doet me denken aan toen ik, voor een paar dagen, in Cannes 2002 was en ik uit de film Russian Ark van Sokoerov kwam. Nog helemaal met mijn hoofd in de film, bedacht ik dat ik m’n tas in de zaal had laten staan en liep terug, maar werd ruw tegengehouden door een jonge security man. Het koste erg veel moeite om de tas terug te krijgen. Ik liet m’n irritatie goed merken en de veiligheidsbeambte snauwde me toe: "zzjou must understand zee securitiee is to protect zjourself." Ja, ja.
Een van de hoogtepunten in het festival journaal was de persconferentie van de intense Mexicaanse filmmaker Alejandro Gonzales Inarittu over zijn nieuwe film Biutiful . Daphne zegt dat zij in het laatste deel van de film moest huilen en vraagt hoe het voor Inarittu was om de film te zien. Meestal kan de Mexicaanse maestro zijn eigen films niet meer terugzien, maar deze film is een uitzondering. Hij wordt er door geraakt en zegt dat Biutiful van al zijn werk het meest leeft. Hij noemt films over ‘real life intimacy’ de nieuwe Punk. Hij vindt dat de wereld gek geworden is met al het gemail, getwitter en de sensatiezucht. Zijn film is in essentie een pleidooi voor menselijkheid.
Ook is het heel bijzonder dat Daphne Woody Allen kon interviewen, de bebrilde New Yorkse komiek houdt helemaal niet van festivals en al het klatergoud; hij was eigenlijk veel liever thuis gebleven. Hij noemt het ouder worden een ‘lousy deal.’ "Ik zal je ernstig adviseren het niet te doen. Ik ben er helemaal tegen." Woody Allen (74) was niet de enige oudere filmmaker in Cannes dit jaar. Ook Cannes’ lieveling Mike Leigh( 67), winnaar met Secret and Lies (96) zat met zijn film Another Year , die door de pers goed ontvangen werd, in de hoofdcompetitie. En de filmveteranen Ken Loach (74), Frederick Wiseman (81) en Manoel de Oliviera (101!) waren ook van de partij.
Opmerkelijk was ook de persconferentie over de gevangen genomen Iraanse filmmaker Jafar Panahi, voor wie in de jury een stoel vrij was gehouden. Zijn landgenoot Abbas Kiarostami (70) nam het voor hem op. Juliette Binoche, die in Kiarostami’s nieuwe film Copie Conforme de hoofdrol speelt, was in tranen toen zij van een journaliste hoorde dat Panahi in hongerstaking is. Daphne vraagt Binoche later of zij niet met gemengde gevoelens terugkijkt op die dag waar haar film wordt gepresenteerd terwijl Panahi in hongerstaking is. Juliette Binoche, een van mijn favoriete actrices, houdt een intens pleidooi voor de vrijheid van iedere kunstenaar om zijn kunst te kunnen maken, zonder enige bemoeienis van politici of machthebbers.
Later zou zij terecht de prijs voor de beste actrice winnen. De Gouden Palm winnaar Apichatpong Weerasethakul (Thailand) bedankte bij het krijgen van zijn prijs voor Uncle Boomee Who Can Recall His Past Lives onder andere het publiek en de geesten in zijn fil
