Centurion - recensie

Neil Marshall geeft de Romeinen een upgrade.

Neil Marshall is een regisseur die mede heeft gezorgd voor de nieuwe stroming die Groot-Brittanië weer op de kaart van filmland heeft gezet, vooral wat horror betreft. Dog Soldiers en The Descent zijn twee horrorfilms die het genre rijker hebben gemaakt en waar Marshalls kenmerkende hand in te vinden is. Zijn vlotte en energieke stijl komen nu tot uiting in een verfilming van een mythe die rond een compleet verdwenen Romeinse legioen waart; het negende legioen.

Onwennig
Centurion speelt zich af in het jaar 117 na Christus. Het Romeinse Rijk reikt van Egypte tot Spanje en ten oosten zo ver als de Zwarte Zee. In Noord-Brittanië stuit Rome echter op een meedogenloze guerillagroepering; de Picten. Quintus Dias, de enige overlevende van een aanval van de Picten op zijn familie, trekt samen met Generaal Virilus' legendarische 'Ninth Legion' leger door het land, om een aanval voor te bereiden op de Picten en om hun leider Gorlacon te vernietigen. Wanneer het negende legioen een zware aanval te verduren krijgt en Virilius gevangen wordt genomen, komt Quintus Dias voor de zware taak te staan een handvol overlevenden en zichzelf te redden in vijandig gebied, waar een op wraak beruste vrouwelijke krijger, Etain, jacht op de overlevenden maakt.

Het is bij de openings-credits al duidelijk dat Centurion geen standaard epische film gaat worden. De letters die je, over het prachtige Britse landschap, om de oren vliegen, voorspellen een andere aanpak van een jonge regisseur van een genre dat vooral groots/episch en vaak oubollig aandoet. Centurion is dan ook een behoorlijke vlotte vertelling van een fascinerend verhaal dat een setting kent die wat onwennig aanvoelt. Romeinen in Brittanië is iets wat even moet wennen, omdat dit gewoonweg amper is verfilmd. Onwennig is wat Centurion grotendeels ook tekent. Niet zozeer in de setting die eens wat anders is, maar voornamelijk in de keuze om de Romeinen met een zwaar modern Brits accent te laten spreken en om ze met krachttermen te horen strooien waar je in die tijd hoogstwaarschijnlijk voor werd opgehangen. Leuk om hier een jong publiek mee aan te spreken, maar de authenticiteit doet dit allesbehalve goed, waardoor je maar weinig het gevoel krijgt je daadwerkelijk in die tijd te bevinden.

Chaotisch
Onwennig is ook het stempel van Neil Marshall dat deze film met zich draagt. Dog Soldiers en Doomsday kennen een filmische stijl die doorgetrokken wordt naar dit Romeins spektakel. De snelle editing en vooral het camerawerk dat erg dicht op de personages en gebeurtenissen zit, voelt onprettig aan. De actiescènes worden van zeer dichtbij geregistreerd waardoor je vooral op een groot scherm je gevoel voor oriëntatie op een gegeven moment compleet kwijtraakt. Een irritante keuze van Marshall die hiermee de film geen goed doet aangezien Centurion grotendeels drijft op de actie wat dus een groot deel van de speeltijd inneemt. De overdaad aan bloed in deze scènes is dan wel weer leuk en maakt elke actiescène in ieder geval voor de liefhebber van 'blood 'n guts' de moeite waard.

Het script kent een fascinerend verhaal als basis, maar is in essentie een excuus voor Marshall om zich eens lekker uit te leven op een set die je doet wanen in een tijd van epische veldslagen en zwaardgevechten. De nadruk ligt dan ook voornamelijk op de onderlinge strijd tussen Quintus Dias en de verraderlijke Etain, hier overtuigend neergezet door Olga Kurylenko, die van Etain een angstaanjagende en bijna wolvin-achtige jaagster maakt. Zij heeft een persoonlijk appeltje te schillen met de groep overlevenden en zonder een woord te zeggen weet zij behoorlijk dreigend over te komen. Het is dan des te meer jammer dat de climax, het gevecht tussen de twee protagonisten, verzandt in een zoutloze bedoening. Als je de nadruk zo erg legt op de opbouw naar een confrontatie, dan heb je gewoonweg gefaald als de ontknoping zo te wensen overlaat. Helemaal als de actie ineens geheel op de achtergrond verdwijnt om plaats te maken voor een misplaatst liefdesplotje. Inspiratieloos.

is vermakelijk tot op zekere hoogte, maar Neil Marshall kan zich beter bezig blijven houden met horror, getuige de magistrale , en dit soort werk overlaten aan regisseurs die daadwerkelijk oog hebben voor grootsheid en epiek.