Het filmjaar 2012 ligt alweer bijna achter ons. Tijd voor een terugblik: wat waren deen slechtste films volgens de MovieScene redactie? Nu de flops van het afgelopen jaar.
Flops waren er uiteraard weer volop. Daarbij werd één film het vaakst genoemd: het sci-fi vehikel Battleship van Peter Berg, op zeer ruime afstand gevolgd door de remake van Total Recall. OokHet Bombardement met Jan Smit kon de meeste redacteuren niet bekoren, ondanks een positief stuk van één van onze recensenten.
De MovieScene flop 5 van 2012:
1 - Battleship
2 - Total Recall
3 - Het Bombardement
5 - John Carter
Iedere redacteur leverde een top 3 van slechtste films in. Hieronder de nummer 1-s van iedereen. Welke films mogen meteen weer worden vergeten?
Nick van Ingh: Prometheus
Prometheus was de slechtste film van het jaar; de personages waren een grote grap, de "specialisten", de robot, de vader en dochter, ga zo maar door. En waarom heeft een vrouwelijke kapitein een machine op haar kamer die alleen mannen kan opereren?
Timothy van Damme: Taken 2
Na het zien is verdere uitleg overbodig.
Armand Lahaije: Battleship
Dat deze film ook uit de koker van Hasbro afkomstig is (net zoals Transformers ) is overduidelijk. Regisseur Peter Berg regisseerde in het verleden een aantal aardige films ( The Kingdom ), maar gaat hier flink de mist in. De film is zo mogelijk nog bombastischer dan een Micheal Bay productie en gebruikt veel te veel (slechte) special effects. Om over het flinterdunne verhaal nog maar te zwijgen.
Menno Ludriks: The Hunger Games
Slecht geacteerd, slecht geregisseerd, slecht scenario, slecht camerawerk, slechte montage, slechte kostuums, slechte sets, slechte make-up, etc. Kortom, deze film heeft alles waardoor het de meeste teleurstellende film van 2012 is.
Pascal van Eijndhoven: Total Recall
Een walgelijke verkrachting van het origineel dat bijna alle goede kanten van het origineel overboord gooit. In plaats daarvan krijg je een grauw actievehikel dat interessant probeert te doen door een beetje met het idee van werkelijkheid te spelen. De personages konden me geen moer schelen en zelfs de actie is matig.
Peter Koelewijn: Battleship
Bij gebrek aan een Transformers-film mocht Zeeslag: De Film dit jaar jongeren naar de inschrijfhokjes voor de Amerikaanse krijgsmacht begeleiden. Het goede nieuws, de film is een heeeel klein beetje beter dan Transformers 2 en 3. Maar de film is nog steeds bevolkt met karakterloze personages en een cartoony alienras dat op een bespottelijke manier de aarde probeert te veroveren.
Jasper ter Hoor: Chronicle
Een tof uitgangspunt, maar een volkomen belabberde uitwerking. Nietszeggende, oersaaie en zelfs vervelende karakters bewegen zich rond in een grote reeks talloze totaal overbodige scènes. En vooral het found-footage principe wordt erg geforceerd gebruikt, waardoor het totaal zijn effect verliest. Had veel kunnen worden, maar stelde uiteindelijk ontzettend teleur.
Jan Roselaar: Battleship
Men neme een klassiek bordspel, men vult het aan met wat goede én minder goede acteurs, garneert het met een overdaad aan peperdure effecten en Amerikaans patriottisme en voila!: een blockbuster! Verkeerde gedachtegang, Hollywood. Zeeslagje met aliens is net zo ridicuul als Monopoly met piraten. Het resultaat is een volstrekt onleuk, belachelijk actievehikel met een hoog hoofdpijngehalte. En nu kunnen we nooit meer het spel spelen zonder aan deze miskleun herinnerd te worden...
Laura Kempenaar: The Bourne Legacy
Tijdens deze film kreeg ik zin om de eerste Bourne-films weer te kijken. Ik vond Matt Damon niet zo heel bijzonder als Jason Bourne, maar als ik die trilogie met deze nieuwe film vergelijk, dan was Matt Damon geniaal. Jeremy Renner weet me nooit echt te overtuigen en dat geldt ook voor deze film, die net zo goed niet had kunnen bestaan omdat het niks toevoegt aan het verhaal. Vooral het einde is schandalig slecht en corny.
Ruud Stift: Het Bombardement
De Nederlandse Filmindustrie leek volwassen, tot regisseur Ate de Jong met Het Bombardement koos voor een terugkeer naar de Middeleeuwen. Houterige dialogen, ongeloofwaardige scènes, een tempo om op te schieten en geen chemie tussen hoofdrolspelers Jan Smit en Roos van Erkel. Driewerf jammer. De geschiedenis van Rotterdam verdient zoveel mooiers!
Jonathan Spuij: Act of Valor
Een lachwekkend staaltje van heldenverering. De actie was nog wel aardig, maar al het andere was zo verschrikkelijk ridicuul. De echte mariniers die hoofdrollen vertolkten in de film zullen door geen tegenstander meer serieus genomen worden na het zien van hun erbarmelijke acteerkunsten.
Dries Thomas: Battleship
Een cast bestaande uit onder meer Rihanna, Brooklyn Decker en Taylor Kitsch en een regisseur die de Michael Bay in hem naar boven laat komen, dat kan enkel resulteren in een inhoudsloze en weinig vermakelijke actieprent. Het scenario van Battleship bevat grotere gaten dan de ozonlaag, maar slaagt er desondanks toch in om voortdurend voorspelbaar te zijn. Met een budget van zo'n 200 miljoen dollar mag je meer verwachten.
Dick Gilsing: Het Bombardement
Jan Smit kan er ook niets aan doen. Hij is geen acteur. Maar ook een echte acteur had het script niet kunnen redden. Het is te veel een fantasieloze kopie van het model Titanic. Maar dan dus wel zonder het budget, de verbeelding en het talent van het voorbeeld. Na een uur en twintig minuten is er het bombardement, een tragedie die hier in een onnozele romance gebruikt wordt. En dan die alsmaar informerende voice-over. Lang niet zoveel oubolligheid bij elkaar gezien.
Angela Potjens: The Words
Raamvertelling over een schrijver met een writersblock die plagiaat pleegt, zijn grote doorbraak beleeft en dan tegen de lamp loopt. Een zwak uitgewerkt scenario met een slap einde, ongeloofwaardig acteerwerk (Bradley Cooper als literair kanon? Hij ziet er in deze film eerder uit als een fotomodel) plus een irritante voice-over. Wat ging er niet mis bij The Words ? Jeremy Irons kon dit in zijn eentje niet recht breien.
Matthijs van der Veer: Battleship
Je laten inspireren door succesvolle films is op zichzelf geen probleem. Maar om brutaal mee te liften op het succes van een andere franchise – in dit geval Transformers – is een stuk minder respectabel. Het idee om van zeeslag een film te maken, had al gelijk van tafel geveegd moeten worden. Een te ernstige toon en overtrokken patriottisme doen de film finaal de das om.
Peter de Jonge: ATM
Naar de sneak preview gaan pakt niet altijd goed uit. Zo kan je ineens terechtkomen bij ATM , een draak van een horrorfilm waarin alle logica ontbreekt. Drie collega’s gaan ’s avonds geld pinnen in een pinhokje en durven er vervolgens niet meer uit. Waarom? Omdat buiten iemand hun lijkt te bespieden en ze direct het ergste vermoeden. Vervolgens erger je je een uur lang kapot aan de domme beslissingen van de hoofdpersonen.
Lianne Koorn: To Rome with Love
To Rome with Love is geen film. De mozaïekvertelling bestaat uit puzzelstukken die bij elkaar worden gebracht door onbeschoft acteerwerk en uiteindelijk een clichématig plaatje van Rome vormen. Het ergste van alles is dat Woody Allen zelf ook weer een poging doet om iemand anders te zijn dan wie hij werkelijk is: een oude man die getrouwd is met zijn stiefdochter. Wie stuurt deze man met pensioen?
Jakob Peters: Battleship
Een echt slechte film herken je als in een deuk ligt om een film die serieus bedoeld zou moeten zijn. Battleship staat stijf van clichés, CGI, aliens, en uiteraard explosies.
Remco de Weerd: Seeking Justice
Gerechtigheid zoeken bij deze film is na afloop linea recta teruggaan naar de bioscoop of videotheek, en je geld terugvragen. Zelfs als Nicolas Cage fanaat was ik diep teleurgesteld in deze film. Het falen gebeurt echter collectief: slecht script, slechte regie, slecht acteerwerk van de volledige cast. En het trieste is dat er toch aardig wat getalenteerde mensen in deze film zitten. Regisseur Roger Donaldson kende ik altijd als de vakman achter films als Thirteen Days en The World's Fastest Indian , maar dit materiaal weet hij niet aantrekkelijk te maken. Een gênante film voor de betrokkenen, een marteling voor de kijker.
Nico van den Berg:Tot Altijd
België zorgde het afgelopen jaar voor menig pareltje (Les Géants, The Broken Circle Breakdown). Alleen de filmTot Altijdover het eerste legale euthanasiegeval bij onze zuiderburen hing van pathetiek aan elkaar. De boodschap kon niet harder de strot van de kijker in worden geduwd. Door overdreven acteren, onnatuurlijke dialogen en de politieke insteek waren kromme tenen nog het minste effect wat deze film op me had. Deze film had het beste voor uitbreng zelf het besproken onderwerp kunnen ondergaan...
