Jennifer Lawrence: de dweil van tv.
Eind jaren 80 ontstond in de VS een nieuw televisieconcept: teleshopping. Zenders zoals QVC en HSN richtten zich 24 uur per dag op het verkopen van producten. Dit werd, op zijn Amerikaans, groots aangepakt. Er werden speciale sets gebouwd waarop semi-bekende soapsterren het product demonstreerden aan het televisiekijkende publiek, dat massaal naar de studio belde om het product te kopen. Ontwerpers wilden dan ook dolgraag dat hun product op tv werd getoond. Joy Mangano was zo een ontwerper. Zij ontwikkelde de Miracle Mop, een speciaal soort dweil die langer meegaat (en beter schoonmaakt!) dan een gewone bezem.
Jennifer Lawrence
Een film over de ontwerper van een dweil klinkt niet heel aantrekkelijk. Joy is echter een hele goede film geworden. Dat komt mede doordat Joy Mangano gespeeld wordt door Jennifer Lawrence. Mangano was een doodgewone huisvrouw van 45 jaar oud toen ze de Miracle Mop ontwierp. Jennifer Lawrence is dus op het eerste gezicht een rare keus om Mangano te vertolken. Lawrence is echter heel goed in staat om in de huid te kruipen van een broodnuchtere vrouw met veel doorzettingsvermogen. Dat liet ze al zien in haar eeste voor een Oscar genomineerde rol in Winter's Bone . Dat Lawrence te jong is voor de rol werkt daarnaast ook omdat de film niet echt geïnteresseerd is in realisme.
Naïef sprookje
Joy is geregisseerd door David O. Russell. Hij is de laatste jaren met films als American Hustle en Silver Lininigs Playbook het lievelingetje van de Academy geworden. Dat zijn hele leuke, energieke films die terecht bekritiseerd zijn om hun oppervlakkigheid. Deze oppervlakigheid werkt nu in Russell's voordeel. Hij maakt zijn intenties vanaf het begin duidelijk. Joy opent met een zwart-wit scene uit een soap die bekeken wordt door Joy's moeder (Virginia Madsen). Vanaf dan wordt Joy's levensverhaal als een soort naïef, dromerig, en soapy sprookje verteld. Wanneer we QVC's baas Neil Walker (Bradley Cooper) ontmoeten, wordt pas echt duidelijk waar Russell mee bezig is. We zien dat de QVC's sets wel erg veel lijken op de sets van de film waar we naar kijken. Het is ook duidelijk dat QVC's acteurs acteren zoals Joy's acteurs dat doen. En, om de producten te vekopen nemen ze dezelfde lichtelijk naïeve, sprookjesachtige houding aan als de film. Met andere woorden, Joy is gemaakt in de stijl van een teleshopping programma. Deze aanpak zorgt er voor dat een hoop scenes een humoristische, absurde draai krijgen. Dat is nodig ook, want het levensverhaal van Joy Mangano is niet bepaald onvoorspelbaar te noemen.
Kleurrijke personages
Joy is verrassender en innovatiever dan Russell's vorige drie fil Gelukkig weet de regisseur echter heel goed wat zijn vorige films zo geliefd maakte. Het is dan ook zeker geen verrassing dat Joy rijk gevuld is met kleurrijke personages waarvan de meesten deel uitmaken van een grote dysfunctionele familie. De meeste personages zijn niet echt uitgewerkt en zijn behoorlijk stereotiep. Dat is tot op zeker hoogte begrijpelijk gezien de stijl waar Russell voor gekozen heeft. Dat neemt echter niet weg dat die stereotypen in sommige gevallen wat boeiender konden zijn.
Goede acteurs
De film is volgeladen met goede acteurs, maar veel daarvan hebben doordat hun personages zo weinig zijn uitgewerkt vrij weinig te doen. Dat geldt zeker voor Diane Ladd, Edgar Ramirez en Virginia Madsen, die bijna de hele film in bed voor de televisie doorbrengt. Gelukkig geldt dit niet voor Robert de Niro, die Joy's vader Rudy speelt. Hij kan de rol van ouwe zeur inmiddels in zijn slaap spelen, maar doet dat zeker niet. Nog beter is Isabella Rosselini als Trudy, de schatrijke nieuwe vrouw van Rudy. Trudy investeert in Joy's dweil, maar is slechts geïnteresseerd in het terugverdienen van haar geld. Het welzijn van Joy kan haar vrij weinig schelen. Rossellini geniet duidelijk van het spelen van zo een ouderwetste villeine stiefmoeder. Tot slot is het jammer dat Bradley Cooper zo een kleine rol heeft. Hij krijgt de kans om al zijn charisma in de strijd te gooien, en de scenes tussen hem en Lawrence zijn een genot om naar te kijken.
Conclusie
Joy is een verfrissende film over de uitvinder van een dweil. Dat komt vooral door de eigenzinnige manier waarop het het levensverhaal van Joy Mangano wordt verteld. Sinds hij de favoriet van het Oscar-comité is geworden heeft David O. Russell een hoop goede films gemaakt. Dit is misschien niet zijn beste, maar wel zeker zijn meest innovatieve. Met zijn aanpak gaat hij soms de mist in, maar dan is er altijd nog Jennifer Lawrence om orde op zaken te stellen.
