45 Years - recensie

Een prachtig verhaal over jaloezie en echte liefde.

Vier jaar na zijn veelgeprezen filmWeekendkomt regisseur Andrew Haigh nu met zijn nieuwste film 45 Years, gebaseerd op het korte verhaalIn Another Country van David Constatine. Waar het verhaal inWeekendging over een heftige eerste ontmoeting, gaat45 Yearsover een huwelijk dat, zoals de titel al zegt, al toe is aan het 45-jarige jubileum. Het huwelijk tussen Geoff (Tom Courtenay) en Kate (Charlotte Rampling) staat symbool voor het ideale huwelijk. De twee houden zielsveel van elkaar en niets of niemand lijkt er tussen te kunnen komen. Tot Geoff het bericht krijgt dat zijn eerste liefde teruggevonden is in het ijs van de Zwitserse Alpen, nadat zij daar begin jaren zestig in een rotsspleet was gevallen. Dit nieuws slaat bij zowel Geoff als Kate in als een bom: bij Geoff komen oude gevoelens naar boven, terwijl Kate jaloezie voelt opkomen. De balans is verstoord en dat allemaal vijf dagen voor hun grote 45-jarige huwelijksfeest.

Het mooie aan 45 Years is dat het een fris inkijkje geeft in een oude relatie. Waar oude mensen vaak in film worden neergezet als het ideale voorbeeld van een relatie of juist als een voorbeeld waarom men niet moet gaan trouwen, bespreekt Haigh in zijn film een onderwerp dat we niet vaak zijn bij deze doelgroep: jaloezie in de liefde. Een bekend thema in films over tieners en volwassen, maar zelden bij ouderen. 45 Years lijkt grotendeels over het alledaagse leven van de twee te gaan, maar in elke scene weet Haigh de onderhuidse worsteling van Geoff en Kate voelbaar te maken. Het is verfrissend om te zien dat een ouder stel hun huwelijk nieuw leven probeert in te blazen, door plezier en intimiteit. Hoogtepunt van de film is dan ook wanneer Kate en Geoff thuis op de bank zitten en besluiten om weer van elkaar te genieten. Ze dansen, ze lachen en het gevoel van liefde spat van het scherm. De intieme scène maakt door de minimalistische mise-en-scène en het levensechte acteerwerk van zowel Rampling als Courtenay indruk.

Zilveren Beer

Een intieme film als45 Yearsstaat of valt met het acteerwerk. Dat zowel Rampling als Courtenay één van de beste rollen uit hun lange carrière neerzetten, bleek begin dit jaar wel toen ze beiden voor hun rol een Zilveren Beer op het Internationale Filmfestival van Berlijn kregen. Het is prachtig om te zien hoe beide acteurs door hun mimiek hun personages tot leven brengen. Met subtiele trekjes in houding en stem worden het echt mensen van vlees en bloed. Ook de bijrollen zijn subliem gecast. De dorpsgemeenschap voelt aan als een hechte groep mensen. In de paar scènes dat deze personages in beeld komen, wordt in een paar streken de achtergrond van de personages geschetst. Vooral George, de beste vriend van Geoff (gespeeld door David Sibley), zorgt voor een glimlach op het gezicht en is een fijne toevoeging aan de film.

Lange shots

De film beslaat de vijf dagen die leiden tot het jubileumfeest, met als setting het huis en de directe omgeving, zoals het weiland en het dorp. Hierdoor ligt de focus vooral op het alledaagse leven en hoe deze van betekenis kan veranderen door een simpel geven zoals een brief. Haigh doet dit meteen vanaf de openingsscène met lange rustige shots, zowel bij wandelingen buiten als gesprekken binnen. Dit werkt meestal goed, maar soms kunnen deze lange shots de flow van de film wat verstoren, zeker als het verhaal in een stroomversnelling komt. Met wat meer variatie hierin zou de film net een tandje hoger worden getild.

Haigh bereikt in zijn film wat je niet heel vaak ziet in cinema: een lang huwelijk interessant maken om naar te kijken.Another Year van Mike Leigh uit 2010 is één van de weinige andere recente voorbeelden. In anderhalf uur zet Haigh samen met zijn sublieme acteurs een overtuigende prestatie neer. Het tempo van de film kan er soms voor zorgen dat het verhaal een beetje trekt, maar wanneer45 Years eenmaal opgang komt is het een prachtig verhaal over jaloezie en echte liefde. Het plezier in de liefde dat Haigh laat zien werkt betoverend op de kijker en laat zien dat er nog steeds ruimte is in de hedendaagse cinema voor een klein maar goed verteld verhaal.