The Intern - recensie

Een prettige lichtvoetige komedie.

Ben je een fan van Robert De Niro, vooral op basis van keiharde films zoalsRaging Bull, Taxi, Heat en The Godfather, dan is het best slikken om zo’n icoon in komedies te zien. Een enkele keer komt hij ermee weg, maar het komt vaker voor dat het verkeerd uitpakt.The Internis een positieve uitzondering op die regel, waarschijnlijk ook omdat deze film geen lach-of-ik-schietfilm is. De humor is subtieler, de dialogen zijn gevat (mooie timing van De Niro zoals wij die uit andere films kennen) en het acteerwerk van de hoofdrolspelers is ook prima. Sterker nog, het samenspel tussen De Niro en Hathaway voelt natuurlijk; zij laat zich totaal niet intimideren door haar wereldberoemde tegenspeler. In The Intern is ruimte voor subtiel acteerwerk, verbaal en non-verbaal hetgeen deze film ook boven de gemiddelde komedie tilt.

De 70-jarige weduwnaar Ben Whittaker (De Niro) ontdekt dat met pensioen zijn niet zaligmakend is. Hij besluit op een vacature te reageren en wordt als senior stagiair bij een online fashion website aangenomen, een startup bedrijf, opgericht en geleid door de jonge powervrouw Jules Ostin (Hathaway). Uiteindelijk wordt Whittaker als een soort personal assistant gekoppeld aan Jules, die aanvankelijk sceptisch reageert. Uiteindelijk zal zij haar zienswijze moet herzien, omdat senior Whittaker op meerdere vlakken onmisbaar blijkt te zijn.

Opa-figuur

Verwacht - gelukkig - geen romance tussen de hoofdpersonen, ellenlange gestuntel van hulpbehoevende ouderen of meer van dit soort clichés.The Intern omzeilt zoveel mogelijk clichés, maar richt zich meer op een ander vraagstuk: met welke dilemma’s heeft een powervrouw te maken? Een interessant vraagstuk, waarbij Whittaker als een nuchtere en eerlijke opa-figuur het zijne ervan denkt. Hij geeft zijn ongezouten mening op een manier, waaruit blijkt dat hijzelf wellicht feministischer denkt dan Jules. Een zwaktebod inThe Internis wel dat uiteindelijk mannen de knoop doorhakken, terwijl de vrouw eigenlijk zelf de beslissing zou moeten nemen. Een gemiste kans.

Likable

De Niro gebruikt zijn senior voorkomen op een mooie manier in deze film, waardoor zijn personage geloofwaardig overkomt. Ondanks de generatiekloof heeft hij zowel de jongeren als het bedrijf wel degelijk wat te bieden. Regisseur Nancy Meyers doet dat op zo/n manier, dat het niet te moralistisch overkomt. Hathaway speelt hier geen ‘boss from hell’ zoals haar tegenspeelster Meryl Streep inThe Devil Wears Prada, maar een jonge gedreven onderneemster zonder bitchy kenmerken. Dat laatste is nu bijna standaard in Hollywood bij een ‘succesvolle zakenvrouw’, maarThe Interntrapt niet in die val. Zoals we van haar gewend zijn, speelt Hathaway haar type vol enthousiasme waardoor de kijker direct begrip voor haar heeft. Sowieso zijn de twee hoofdpersonages zo ‘likable’, dat de film voor sommigen misschien te weinig uitdaging biedt. De film kabbelt voort, stipt hier en daar wat thema’s aan over de arbeidsmarkt, de oudere en jongere generatie en de succesvolle powervrouw, maar levert geen vuurwerk op. Dat hoeft ook niet, maar het zal het kijkerspubliek verdelen: zij die een niks-aan-de-hand-film kunnen waarderen en zij die dit juist niet kunnen.

De twee hoofdpersonages zijn zo ‘likable’, dat de film voor sommigen misschien te weinig uitdaging biedt. De film kabbelt voort, stipt hier en daar wat thema’s aan over de arbeidsmarkt, de oudere en jongere generatie en de succesvolle powervrouw, maar levert geen vuurwerk op. De Niro fans van het eerste uur kunnen deze film maar beter links laten liggen, als zij Robert De Niro niet willen zien als een bedachtzame, observerende opa die de jongere generatie levenswijsheid bijbrengt. Anderen zien een weinig opzienbarende, maar prima wegkijkende film.