Freddy Krueger in een nieuw groen-rood gestreept truitje.
Wes Craven had tot 1984 al flink naam gemaakt als regisseur van horrorklassiekers als The Hills Have Eyes en het controversiële en spraakmakende The Last House on the Left , deze laatste in samenwerking met Friday the 13th -regisseur Sean S. Cunningham. Een film die veel heeft betekend voor het horrorgenre en zowat het begin was van de golf aan exploitatiefilms uit de jaren ‘70. Het is geen toeval meer dat al deze baanbrekende films stuk voor stuk door de remake-molen zijn gehaald, een moderne verschijning waar ook A Nightmare on Elm Street aan heeft moeten geloven. Een moeilijke opgave voor nieuwkomer Sam Bayer, want Cravens meesterwerk is niet zomaar een horrorfilm.
Plot
De ster van het origineel en een van de grootste horror-iconen van onze tijd, Freddy Krueger, keert in deze remake terug als conciërge van een school. Nadat hij door een groep boze ouders beschuldigd wordt van het seksueel misbruiken van hun kinderen, wordt hij levend verbrand op een verlaten industrieterrein. Freddy keert terug als moordenaar met verbrand gezicht in de dromen van de kinderen die hij seksueel misbruikt zou hebben. Freddy hangt als een demon rond in hun onderbewustzijn, waarna hij hen met zijn vlijmscherpe messen aan zijn vingers vermoordt. Slapen is niet meer veilig…
In slechte handen
Wes Craven heeft met zijn concept een bijzonder originele draai gegeven aan het slashergenre, wat in de jaren ’80 ongelofelijk populair was. Het gegeven van een karakteristieke ‘killer’ die jaagt op hitsige tieners wordt in A Nightmare on Elm Street ondersteund door een script dat het plan een niveautje hoger tilt. Gefinaliseerd door een betoverende score van Charles Bernstein en een onvergetelijke rol van Robert Englund als Freddy Krueger is A Nightmare on Elm Street uitgegroeid tot een horrorklassieker waar je U tegen zegt. Niet echt een basis die je aan producent en geldmachine Michael Bay zou willen toevertrouwen voor zijn herinterpretatie van deze ‘classic’, hoewel Bay met The Texas Chainsaw Massacre en ook wel Friday the 13th toch twee aardige revisies heeft geproduceerd. Niets hoogstaands en zeker niet in de buurt komend van hun oorsprong, maar leuk voer voor de leek en ook fan. A Nightmare on Elm Street is helaas het summum geworden van alles wat fout is aan de recente stroom aan remakes.
Zoals in zowat elke remake is het production design niet mis. Cinematografisch ziet alles er zeer degelijk uit en sommige scènes springen er visueel uit. De openingsscène deed veel goeds beloven, maar na de introductie van de weinig charismatische personages gaat zowat alles fout. Het scenario springt van de hak op de tak en doet op een gegeven moment zelfs een twist vermoeden die het geheel aanzienlijk slechter had gemaakt. Dit drama blijft gelukkig uit, maar dat redt A Nightmare on Elm Street bij lange na niet. Zo wordt nog eens duidelijk dat je met enkel een goed script nog nergens bent. Bayer mist elk talent om het geniale uitgangspunt te smeden tot een pakkend en uitdagend geheel. Het is voor de liefhebber van het origineel zelfs gênant om te zien hoe weinig ziel en hart er in deze remake is gestopt. Michael Bays bedoelingen worden met de minuut duidelijker en dat is zelfs met The Texas Chainsaw Massacre en Friday the 13th als exclusief vergelijkingsmateriaal nog een domper van jewelste.
Inspiratieloos
Perfect voorbeeld van de slappe happe, is het klakkeloze overnemen van bepaalde scènes uit het origineel. Een scène als de brute en gewelddadige moord op Tina, wordt in deze remake werkelijk compleet teniet gedaan. De beweegredenen om een slechte kopie van scènes als deze of de badkuipscène in de film te stoppen zijn onduidelijk en neigen bijna geheel naar luiheid, maar een ding is zeker; de bezoeker moet zich gewoonweg bekocht voelen door dit complete gebrek aan respect voor Wes Craven en zijn film. Zelfs leken zullen hier weinig plezier aan beleven, want naast eerdergenoemde triestheden, heeft A Nightmare on Elm Street gewoonweg een chronisch gebrek aan spanning. Fataal voor een horrorfilm als deze. Zelfs zulke simpele zaken worden hier om zeep geholpen door Bay en zijn hulpje, die enkel lijken te hebben ingespeeld op de verwachtingen van het moderne horrorpubliek en daar niet eens in weten te slagen.
Waar het gros van de fans nog het meeste over inzat, nadat deze remake werd aangekondigd, blijkt achteraf nog het minst problematische. Freddy Krueger is zowaar het enige positieve aan de film. Een herinterpretatie van het origineel hoort ook een nieuwe Freddy met zich mee te brengen en Jackie Earle Haley voert zijn taak naar behoren uit. Freddy ziet er freaky uit, klinkt geweldig en is gelukkig de demon die hij hoort te zijn. Had hij echter gewerkt met een regisseur en producent die van wanten weet, dan had dit nog een behoorlijke film kunnen zijn, maar Bayer mag weer terug naar zijn videoclips en Bay moet bij zijn leest blijven, namelijk bombastisch Hollywood prul.
Conclusie
Advies: spendeer het geld voor een kaartje aan een kopie van het meesterwerk van Wes Craven op dvd of blu-ray en laat deze zielloze remake links liggen.
