Adoration - recensie

Regisseur Atom Egoyan stemt ons weer tot nadenken met dit vier maal genomineerde drama over menselijke verhoudingen in de moderne wereld, en een leugen op het internet.

De originele inspiratie komt van een verhaal uit 1986, Egoyan ( Where the Truth Lies, Ararat ) las het wederom in 2006 en begon zich dingen af te vragen wat uiteindelijk resulteerde in het krachtige drama Adoration . Het bevat alle hoogtepunten die je kunt verwachten van een Egoyan drama: socio-politieke thema's, serieus ernstige karakters, een ingewikkeld verhaal en een geraffineerd onderzoek naar de wisselwerking tussen één persoon en de wereld om hem heen, speciaal door technologie. Egoyan heeft al eerder films gemaakt over hoe we face-to-face communiceren en hoe de technologie ons makkelijk toegang biedt tot de presentatie van onszelf. Hij wil namelijk dat zijn films mensen aan het denken zet.

Adoration gaat over onze omgang met elkaar, met onze familiegeschiedenis, met technologie en met de moderne wereld. Sabine (Arsinée Khanjian), een Franse lerares op de middelbare school, geeft haar klas een vertaalopdracht die gebaseerd is op een bestaand nieuwsfeit over een terrorist die een bom plaatst in de vliegtuigbagage van zijn zwangere vriendin. Deze opdracht heeft een diepgaande uitwerking op een student, Simon (Devon Bostick), die bij zijn oom (Scott Speedman) woont. Terwijl hij aan het vertalen is, beeldt Simon zich in dat het nieuwsfeit over zijn familie gaat, dat zijn vader de terrorist is. Jaren geleden heeft zijn vader (Noam Jenkins) een auto-ongeluk veroorzaakt (volgens de leugens van de racistische opa) waarbij hijzelf en zijn vrouw (Rachel Blanchard) om het leven kwamen, wat Simon tot wees maakte. Simon heeft altijd in zijn achterhoofd gehad dat dit ongeluk zo bedoeld was.

Uiteindelijk leest Simon zijn versie voor aan de klas en zet die vervolgens op internet. In wezen heeft hij een valse identiteit gecreëerd die hem toestaat zijn familiegeheim te onderzoeken. Als Simon zijn nieuwe persoonlijkheid gebruikt om dieper in zijn verleden af te reizen, worden de publieke reacties al snel, scherp en sterk. Dan maakt een uitheemse vrouw haar ware identiteit bekend. De waarheid over de familie van Simon komt naar boven. Het mysterie is opgelost en er wordt een nieuwe familie gevormd.

Is het grote medium internet misschien verkeerd?
In dit verhaal staat de vraag centraal die ons allemaal bezig kan houden; wat maakt iets tot werkelijkheid? Ook verduidelijkt het de verbindingen die we hebben met elkaar, met onze familiegeschiedenis, met de technologie en met de moderne wereld. Tegenwoordig kunnen we van alles verzinnen en op het internet zetten, eigenlijk kun je gewoonweg alles wat je wilt broadcasten. Kijk bijvoorbeeld naar YouTube. Nu zijn het statistisch gezien vooral jongeren die dit doen en daar valt de hoofdpersoon Simon ook onder. Eigenlijk wordt hij gedwongen door zijn lerares om een leugen te vertellen. Dat hij die ook op internet ging verspreiden, had zij waarschijnlijk niet voorzien. Alhoewel, misschien was dit wel haar bedoeling..

Wie is wie?
Simon raakt sowieso wat in de war, hij heeft zijn ouders een paar jaar geleden verloren en zijn opa heeft hem al wijsgemaakt dat zijn vader een verschrikkelijke man was. Door aan de klas een ander spannend verhaal te vertellen, creëert Simon een soort van tweede identiteit. Het lijkt even of hij het zelf ook gaat geloven, maar hij heeft een enorm inbeeldingsvermogen. Devon Bostick ( Saw IV, A Life Interrupted ) zet Simon geloofwaardig neer, hij straalt onschuld uit en lichtelijke pijn vanwege het verlies van zijn ouders en je ziet dat hij het moeilijk heeft met het liegen. Vooral als dit op internet een eigen leven gaat leiden en andere mensen ook echt raakt. Aan sommige mensen op het internet ga je je irriteren want ze vragen niet aan Simon hoe hij zich er onder voelt, ze zijn alleen maar met zichzelf bezig. Maar tegenwoordig kan dit helaas soms realistisch zijn.

De op het eerste gezicht fout lijkende lerares, wie laat in godsnaam iemand liegen en dan ook nog voor de hele klas, wordt gespeeld door de actrice Arsinée Khanjian. Zij is in het echt de vrouw van de regisseur; je ziet haar dan ook in veel van zijn films terug. Khanjian zet de lerares neer zoals bedoeld is, een beetje vreemd, eerst ingewikkeld maar op het einde van de film heeft ze zeker je sympathie gewonnen.

Een naam die genoemd moet worden is Scott Speedman ( Underworld, Felicity ). Hij straalt, zoals gewoonlijk bij hem, weer veel kalmte uit. Maar in dit stuk is hij niet de hele tijd relaxed in tegenstelling tot wat we vaak van hem gewend zijn. De baard moet hem ouder maken en dat is gelukt, maar zijn acteerspel laat je ook geloven dat hij op zijn tweeëntwintigste al voogd is geworden en hard werkt om Simon een fatsoenlijk leven te geven. Hij doet ook erg zijn best om zich aan te passen ondanks dat hij hele andere geloofsovertuigingen vanuit huis heeft meegekregen. Speedman verdient in ieder geval een duim omhoog voor deze fascinerende rol.

Conclusie
Egoyan wilt dat je gaat nadenken en dat ga je hoe dan ook. Hoe goed kennen de anderen in de klas Simon? Niemand weet kennelijk wat er echt met zijn ouders is gebeurd. De film geeft je ook even een onbehagelijk gevoel en de soms trieste maar mooie vioolmuziek tijdens de gehele film is zeer toepasselijk. Ook al lopen er verschillende verhaallijnen door elkaar, het verhaal is op het einde zo duidelijk als het maar zijn kan. Je raakt ook niet de weg kwijt door de wijze van vertelling, maar je bent op het einde van de film wel lichtelijk geraakt en toch een beetje in de war.