The Oxford Murders - dvd recensie

Zijn getallen altijd juist? Kan een wetenschappelijk bolwerk als Oxford fouten maken? In The Oxford Murders proberen Martin (Elijah Wood) en professor Seldom (John Hurt) een reeks moorden op te lossen door hun hoge IQ de vrije loop te laten. De gouden regel is, volgens Seldom, dat elk wiskundig raadsel logisch kan worden opgelost op meerdere manieren. Maar wat als het raadsel op touw word gezet door ‘domme’ mensen die geen logica kennen?

Logisch maar verwarrend
De eerste paar scènes van de film komen enigszins onwennig op mij over. Als ik in het begin alleen soldaten over het beeld in loopgraven heen en weer zie schieten, vraag ik mij af of ik de juiste film heb gekregen. Ik sta op het punt dit te controleren als het slagveld vervaagt en plaats maakt voor een collegezaal. Na een lezing over logica, wiskunde en meer logica verdwijnt ook de collegezaal en zien we Martin in een bus zitten. Als Martin kennis heeft gemaakt met zijn nieuwe huurbazin en haar dochter, en zijn spullen heeft gestald wordt hem verteld dat ene professor Seldom een lezing geeft. Hij besluit hierheen te gaan en we krijgen weer dezelfde lezing voor de kiezen als tien minuten geleden. Zo verwarrend als ik het schrijf, zo is ook de film; wel logisch, maar verwarrend.

Wiskunde en Sex
Naast wiskunde en algebra is er blijkbaar ook ruimte voor romances in de meest seksuele zin van het woord, aangezien de jonge Martin het goed doet bij de vrouwtjes. De dochter van de huurbazin lijkt een prima kandidaat, totdat hij echter een nieuwe vlam tegenkomt tijdens het squashen. Het is toch wel enigszins bizar om Elijah Wood spaghetti tussen de borsten van een bezwete tienermeid te zien eten. De seksuele affaires daargelaten, Martin komt thuis op precies hetzelfde moment dat professor Seldom ook het tuinpad oploopt. Samen vinden zij de oude huisbazin dood op een stoel, terwijl ze blijkbaar in haar eentje scrabbel aan het spelen was. Is de toeval dan toch sterker dan de logica? Of is het helemaal geen toeval?

Hoogbegaafde Hutspot
Het blijft niet bij één moord en samen proberen Martin en Seldom de logische reeks te vinden achter de moorden. Verdoofd door moeilijke gesprekken worstel ik mij door de film. Martin vindt het geweldig om bij de legendarische Seldom te zijn maar ik vind het, thuis zittend achter een televisiescherm, minder geweldig aangezien elk gesprek tussen de heren ontaardt in een hoogbegaafde hutspot. Ik heb het idee dat het verhaal van de film, al is dit niet slecht, voor een groot deel schuilgaat achter de kwantiteit waarmee wetenschappelijke termen door de lucht worden gesmeten. Zeker in de gesprekken tussen beide heren worden er zo veel mogelijk moeilijke algebraïsche termen gehanteerd. Hierdoor krijgt de film iets mythisch en vind ik hem raakvlakken vertonen met Dan Brown’s werken als De DaVinci Code en Het Bernini mysterie maar zeker ook zijn nog niet verfilmde boeken.

Een pluim voor Wood
Eerlijk is eerlijk, Elijah Wood verdient mijns inziens een pluim. Tijdens het kijken van de film heb ik, in tegenstelling tot wat mensen elders op het internet graag scanderen, niet één keer gedacht aan Frodo Baggins of aan een rebellerende voetbalhooligan. Nooit had ik het idee dat hij blootsvoets iets wiskundigs in Mount Doom zou gooien. Hij speelt zijn rol volwassen en berekenend, de emoties komen goed uit de verf, een erg sterke speelwijze.

Dit in tegenstelling tot de rol van Lorna die gespeeld wordt door Leonor Watling. Ten eerste is de rol erg oppervlakkig, het ene moment is ze verliefd op Martin, het volgende moment zitten ze al bijna in het vliegtuig om samen weg te gaan. Daarnaast wordt de rol ook slecht gespeeld, het enige wat blijft hangen, is haar seksuele lust, dat kan niet positief zijn. John Hurt speelt zijn rol als alwetende professor overtuigend maar hij heeft ook kunnen oefenen. In Indiana Jones and the Crystal Skull is hij namelijk te zien als professor Oxley. Dit is niet de enige vergelijking met de Jones fil Het gemak waarmee alles uiteindelijk wordt opgelost in de plaatselijke boekwinkel is wel enigszins cliché en lijkt dan ook veel op de manier waarop Dr. Jones eeuwenoude raadsels ontrafelt.

Conclusie
The Oxford Murders is een film die het best samen valt te vatten met het woord ‘aardig’. De muziek is bij vlagen erg zwak, met name op het eind. De film is soms enigszins verwarrend door het cameragebruik, vooral in het begin. De meeste rollen worden sterk gespeeld en Elijah Wood doet erg zijn best om zijn Hobbit-imago af te schudden; met succes. Het verhaal gaat schuil achter het veelvuldige gebruik van moeilijke wiskundige terminologie en lastig op te lossen reeksen, en probeert zo het zwakke middenstuk van de film interessant te maken. Een ijzersterke ontknoping aan het einde maakt echter veel van de film goed en sleept hem voor mij over de grens naar een voldoende beoordeling, een ontknoping die de film boven voornoemde Da Vinci Code doet uitsteken. De boodschap is duidelijk; niet alles valt op te lossen met logica en wiskunde.

Extra's
Deze dvd bevat alleen een trailer