After.Life - recensie

Het zal je maar gebeuren. Je wordt wakker in een mortuarium en je voelt je springlevend. De begrafenisondernemer zegt echter dat je dood bent en dat hij als enige met je kan praten omdat hij over een speciale gave beschikt.

Het lijkt niet goed te gaan met lerares Anna (Christina Ricci); ze slikt medicijnen, voelt zich lusteloos en heeft weinig vertrouwen in haar relatie met Paul (Justin Long). Als Paul haar tijdens een luxe etentje vertelt dat hij een baan aangeboden heeft gekregen in een andere stad, denkt Anna dat hij haar gaat verlaten. Ze stormt in tranen het restaurant uit om vervolgens in paniek de weg op te gaan. Dit was allemaal niet zo slim van Anna, want als ze even was gebleven, dan had ze gehoord dat Paul haar mee wilde vragen, en dan was ze niet in het mortuarium van Eliot Deacon (Liam Neeson) beland. Als Anna bijkomt ontdekt ze tot haar grote schrik waar ze is. Eliot maakt haar lichaam gereed voor de begrafenis. Anna kan niet geloven dat ze dood is; ze voelt zich springlevend. Eliot verzekert haar dat ze stervende is en dat ze onderweg is naar het hiernamaals. De reden dat Anna met Eliot kan praten is omdat hij over een speciale gave beschikt met de doden te kunnen communiceren. Anna weigert nog steeds haar lot te accepteren en gaat op zoek naar aanwijzingen die bewijzen dat ze niet dood is. Niet alleen Anna is degene die haar dood niet kan accepteren, buiten de muren van het mortuarium krijgt Paul steeds meer aanwijzingen dat Anna nog in leven is, hij moet echter wel haast maken want de begrafenis komt steeds dichter bij.

Vervanging
After.Life is de eerste film van regisseuse Agnieszka Wojtowicz-Vosloo nadat ze in 2001 de korte film Paté uitbracht. Acht jaar later kreeg ze eindelijk de kans een langspeelfilm van eigen hand te realiseren. Die kans had ze waarschijnlijk niet gekregen als ze niet zo'n flinke cast om zich heen had weten te verzamelen. In eerste instantie was Kate Bosworth gecast voor de rol van Anna en Alfred Molina voor de rol van Eliot, er bestaat zelfs al een filmposter met Bosworth er op. De reden van vervanging blijft onduidelijk maar het zou best eens kunnen dat de productiemaatschappij meer gevestigde namen wilde naast de onervaren regisseuse. Alhoewel Ricci het de laatste jaren wat rustiger aan lijkt te doen en voornamelijk optreedt in series, heeft ze een natuurlijk talent om het donkerste uit een film te halen. Liam Neeson is drukker dan ooit, en dat kunnen we hem natuurlijk niet kwalijk nemen na het overlijden van zijn vrouw in maart vorig jaar, in 2010 maakte hij maar liefst vijf films waaronder The A-Team en Clash of the Titans .

Morbide
Films die zich afspelen in lijkenhuizen staan garant voor een bepaalde nieuwsgierige spanning. De enige keer dat we in een lijkenhuis komen, is wanneer we zelf het loodje leggen. Daar vóór blijft het een raadsel wat er zich daarbinnen afspeelt. In After.Life is er een belangrijke rol weggelegd voor het mortuarium als decor. De werkplaats van Eliot is kil en steriel en geeft geen enkele hints over zijn werkelijke aard. Want, bevindt Anna zich nu in de hel of bestaat het mortuarium echt? Dat is meteen de hamvraag van de film want anderhalf uur lang krijgt de kijker informatie toegediend waarmee hij/zij uiteindelijk moet beslissen of Anna dood is of levend. Het uitgangspunt van de film is fascinerend en de morbide acteurs die bijdragen aan de donkere sfeer zijn voldoende om de kijker geboeid te houden. Het is jammer dat er naast deze belangrijke zoethoudertjes geen beklemmende spanning wordt opgebouwd, het enige moment waarop de harten sneller gaan kloppen is wanneer Anna ontsnapt uit het mortuarium en als een zombie door het huis van Eliot strompelt. Na die bewuste scène kijken we weer ontspannen verder. Het gebrek aan spanningsopbouw kan wellicht te maken hebben met de hamvraag. Want als Anna wèl dood is, waarom probeert ze dan te ontsnappen? En als ze nog leeft, waarom ligt ze daar maar te liggen?

Just pis and shit
De rol van Justin Long krijgt meer betekenis naarmate de begrafenis dichterbij komt. Dat zorgt voor wat leven in de brouwerij en daagt de kijker weer uit om de ontspannen houding los te laten. Ook Eliot laat iets meer van zichzelf doorschemeren wanneer hij met Anna praat over het nut van leven: "You people walk around and just pis and shit." Aan het einde van de rit krijgen we naast de hamvraag ook nog eens een wijze boodschap van ome Eliot mee; zij die het leven niet waarderen, verdienen te sterven. Deze boodschap kan met enige bereidwilligheid worden gezien als het antwoord op de hamvraag. Eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet uit; de film gunt de kijker veel vrijheid om het verhaal op zijn/haar manier uit te leggen. Dit kan voor velen frustrerend zijn maar ergens past het natuurlijk wel bij een film getiteld After.Life . Simpelweg omdat we het einde nooit zullen weten.

Gelukkig is mijn waardering voor het leven iets hoger dan de waardering voor deze film, anders was ik wellicht ook op de tafel van Eliot beland is, zoals dat voor alle mensen geldt, een raadsel na de dood. Is Anna echt dood of leeft ze nog? Die vraag staat centraal en het is aan de kijker om die te beantwoorden. Een interessant gegeven dat op een donkere en morbide manier wordt uitgebeeld door Ricci, Neeson en Long. Helaas blijft de film iets teveel om die hamvraag draaien waardoor er van bloedstollende spanning geen sprake is.