Albert Nobbs - recensie

Glenn Close speelt de rol van haar leven als Albert Nobbs. Een man, of liever gezegd een vrouw, die door omstandigheden in de ambt van het man-zijn is beland.

Het Ierland van de negentiende eeuw was een arm en treurig land. Het verschil tussen de armsten en rijksten was enorm en veel mensen, met name alleenstaande vrouwen, leefden een armoedig leven in armenhuizen. Een manier om als alleenstaande vrouw een zelfstandig leven te kunnen leiden was door je te verkleden als man. En dat is exact wat Albert Nobbs (Glenn Close) deed. Albert werkt al sinds haar veertiende als ober in diverse hotels. Met haar borsten strak plat gesnoerd onder een korset serveert ze als een echte gentleman de gasten in het hotel. En de gasten zijn dol op de beleefde kleine Albert. Haar geheim weerhoudt haar van het aangaan van vriendschappen en relaties, maar toch hunkert er diep in haar een verlangen om een ‘normaal’ leven te leiden, het liefst samen met een partner. Na een leven van innerlijke afsluiting stelt Albert zich voorzichtig open om een partner te vinden die haar kan helpen haar dromen te

verwezenlijken.

De geschiedenis van Glenn Close en Albert Nobbs gaat terug tot in de jaren 80. In 1982 speelde de actrice de rol in een theaterstuk gebaseerd op een kort verhaalThe Singular Life of Albert Nobbsvan de Ierse schrijver George Moore. Sindsdien is Albert Nobbs altijd een deel van haar gebleven en geloofde ze er sterk in dat het verhaal zich prachtig zou lenen voor een verfilming. Vandaar dat ze in 2005 de stoute schoenen aantrok en het door haar aangepaste script naar producers Bonnie Curtis en Julie Lynn bracht met de mededeling: “I must play this part on the big screen before I die.” Close en regisseur Rodrigo Gracia ontmoetten elkaar tijdens het filmen vanNine Lives. Garcia, die volgens Close dol is op vrouwen, was in haar ogen de perfecte regisseur van deze film over vrouwelijkheid en verlangens. Naast die belangrijke hoofdrol die uiteraard door Close zelf ingevuld wordt, zijn er bijrollen voor Mia Wasikowska en Aaron Johnson. Zelfs Jonathan Rhys-Meyers laat letterlijk even zijn gezicht zien. Al deze acteurs zijn zorgvuldig uitgezocht door Close om het door haar zo geliefde karakter na al die jaren naar het witte doek te brengen.

Albert Nobbs begint onconventioneel met een scene waarin welgestelde Ieren in het Morrison hotel komen eten. Er is geen sprake van enige introductie. De opdracht aan de kijker is om te observeren hoe de belangrijkste personages in de film aan hem of haar worden opgediend. Omdat je niet wordt afgeleid door een ingewikkeld plot of een broodnodige introductie, heb je alle tijd om de details die in de scene worden prijsgegeven in je op te nemen. Dat maakt deze eerste scene tot één van de meest betekenisvolle scenes van de film. De afgewende blik van Nobbs, de waardering die de gasten voor hem hebben en de angst die er heerst bij het personeel om een fout te maken; alleen al deze ene scene leent zich voor tientallen prachtige verhalen.Albert Nobbsleunt vooral op zijn gedetailleerdheid in de mise-en-scene, maar ook op het ingetogen en treffende acteerwerk van Glenn Close. Dacht je dat Meryl Streep terecht haar Oscar heeft gewonnen? Wacht maar tot je Close aan het werk ziet. Alhoewel ze de rol eerder had gespeeld op toneel, was het toch weer een compleet andere uitdaging. Met name het verlagen van het haar stem en het aanleren van het accent waren de grootste te nemen hobbels.

En Close doet dit perfect. Wie ze ooit was, verdwijnt al bij het eerste shot. Ze weet de emoties van Nobbs langzaam over te geven aan de kijker en hem samen met Nobbs op te sluiten in zijn zelfgecreëerde isoleercel waar eenzaamheid en wereldvreemdheid centraal staan. Echt lachen wordt het met Nobbs dus niet. Alhoewel Close zelf vertelde dat deze film zeker ook een komische kant heeft, moet men erg goed zoeken om die te vinden. Het ongeluk hangt als een soort smog boven Nobbs en zijn omgeving en dat maakt de film een wat duister gebeuren. Een andere tegenvaller is het gebrek aan een degelijk verhaal. Garcia en Close hebben ervoor gekozen om de zoektocht van Nobbs naar een partner het belangrijkste plot te maken. Aan de ene kant belicht dit plot de naïviteit van Nobbs, aan de andere kant blijven andere, meer interessante verhaallijnen erbij hangen als slappe was. Het is zelfs zo dat bepaalde scenes en verhaallijnen compleet nutteloos zijn en zelfs voor verwarring kunnen zorgen, zoals de scenes met Jonathan Rhyes Meyers.

Nobbs heeft zichzelf deels bewust, deels onbewust opgesloten in de meest ontoegankelijke gevangenis ooit gekend en alsof dat nog niet genoeg is, trekt hij de kijker daar moeiteloos in mee. Voor een acteur kan dit effect geen groter compliment zijn. Het is niet voor niets dat Close haar achternaam eer aan deed door bijna een Oscar te winnen. Helaas weet geen enkel plot net zo sterk te boeien als de hoofdpersoon. Daardoor overheersen gevoelens van leegte en eenzaamheid zodra de aftiteling inzet. De kijker zal zich net als één van de personages van de film afvragen: ‘ Ik snap niet waarom iemand ervoor kiest zo’n miserabel leven te lijden.”