Barney's Version - recensie

Barney´s Version is de vroege verrassing van dit jaar.

Mordecai Richler, de grote Canadese schrijver en onderscheiden met de Order of Canada , stierf in 2001 op 70-jarige leeftijd. Waarschijnlijk zijn grootste, maar in ieder geval zijn meest geprezen werk, is het boek Barney’s Version uit 1997, tevens zijn laatste roman. Eén van zijn wensen was de verfilming van dit boek, waarvoor hij zelf ook alvast een screenplay was gaan schrijven. Een eerder boek van zijn hand was met Fun with Dick and Jane al succesvol verfilmd en de interesse voor Barney’s Version was daardoor groot. Toch duurde het maar liefst 12 jaar voordat de film eindelijk het levenslicht zag, grotendeels vanwege Richlers strijd tegen kanker en zijn uiteindelijke overlijden. Op het filmfestival van Venetië ging de film in 2010 dan eindelijk in première en werd meteen ook overladen met lovende kritieken, en wist vervolgens een Golden Globe en een Oscarnominatie in de wacht te slepen. Niet zonder reden, want Barney’s Version is een meeslepende, komische en dramatische film en bovenal een echte viering van het leven.

Gevoelsmens
Barney’s Version draait om het leven van Barney (Paul Giamatti). De film volgt vanuit Barney’s oogpunt zijn leven, vanaf zijn eerste vrouw die hij trouwt omdat ze zwanger van hem is, tot aan zijn dood. Barney is een irrationele levensgenieter met het hart op de tong, getypeerd door het genieten van een sigaar, op slag verliefd worden en trouwen in een handomdraai. Hij is een gevoelsmens en de keuzes die hij zonder zijn verstand maakt, leiden hem naar groot geluk, maar ook naar diepe dalen. Zo pakt niet alleen zijn eerste huwelijk slecht uit, ook zijn tweede huwelijk met ‘Mrs. P’ (Minnie Driver) is al praktisch over voordat het goed en wel begonnen is. Daarnaast blijft de verdwijning van zijn beste vriend hem achtervolgen, maar Barney leeft onverschrokken door, op zoek naar het geluk. Het kan hem niet schelen wat anderen van hem denken. Vanuit elk ander perspectief zou de kijker een vrij negatief beeld van hem krijgen, maar daarom draait deze film ook om Barney’s Version , om zijn kijk op zijn eigen leven. Om meer van het verhaal te verklappen dan deze karakterschets zou een groot gedeelte van de impact teniet doen. De film is het krachtigst als je er al kijken zo onwetendheid mogelijk instapt.

Volle hoofdrol
Paul Giamatti kan zo langzamerhand gerekend worden tot de grootste karakteracteurs van dit moment. Met zijn markante vertoning is het lastig een personage te zijn in plaats van te spelen, maar Giamatti slaagt hier elke keer met verve in. Zijn wortels liggen in de toneelwereld, maar langzaam draaide zijn focus naar film. Zijn grote doorbraak beleefde hij met het Oscarwinnende Sideways en een jaar later had hij zijn eigen Oscarnominatie binnen voor een bijrol in Cinderella Man . Daarna speelde hij ‘Founding Father’ John Adams in de gelijknamige HBO mini-serie en oogstte hij lovende kritieken voor American Splendor . Het grote publiek zal hem echter beter kennen van zijn rolletjes in films als Shoot 'Em Up en The Illusionist .

Met zijn rol als Barney bewijst hij eens te meer dat hij films verrijkt met geniale en geloofwaardige acteerprestaties. Hij weet de kijker te verleiden tot het mogen van Barney, ondanks al zijn slechte eigenschappen, en maakt begrijpelijk dat vrouwen voor hem vallen vanwege zijn volle overgave aan de liefde. Zo’n volle hoofdrol vereist echter ook krachtige bijrollen die door Rosamund Pike en vooral Dustin Hoffman worden geleverd.. Hoffman werd overwogen voor de hoofdrol, maar was te oud, waardoor hij uiteindelijk de vader is gaan spelen. Hij straalt hetzelfde levensgenot uit en aan de twinkelingen in zijn ogen is het geluk af te lezen. Minnie Driver krijgt helaas niet volledig de tijd om haar karakter uit de diepen en komt zo op momenten karikaturaal over. Echt storend is dat allemaal niet. Richard J. Lewis weet het beste in zijn cast naar boven te halen en maakt gebruik van close-ups op het juiste moment. Als regisseur van 44 CSI afleveringen weet hij ook in een lange speelfilm zijn verhaal boeiend te houden en tegelijk rust te bewaren.

Make-up
De Oscar voor beste make-up ging naar The Wolfman , maar was meer terecht geweest voor Barney’s Version . Op een zeer accurate manier zijn de karakters jonger of ouder gemaakt naarmate de film Barney door zijn leven volgt. Barney krijgt grijzer haar, kraaienpootjes, meer rimpels en ouderdomsvlekjes op zijn kalende hoofd. Het is erg subtiel gedaan en juist daarom is het een erg krachtige manier om de kijker te laten zien of er weer een flashback wordt getoond.

Conclusie
Er valt nog veel meer over deze film te zeggen, maar Barney's Version werkt het beste zonder ook maar enige trailer te zien of synopsis te lezen. Zo blijft de ontwikkeling van de film een echte verrassing. Barney’s Version is een mooie film, niet te vol, niet te leeg, met een erg menselijk verhaal en een geweldige hoofdrol.