Hadden jullie het afgelopen weekend ook zo zwaar? Ik wel. En dat kwam niet eens zo zeer door die kater van episch formaat van afgelopen zaterdag, maar meer door de vele goede films die op tv waren.
Martijn Konings is een 34-jarig jongetje, semi-nerd, parttime superheld en verzamelaar plus liefhebber van goede fil In de breedste zin van het woord. En over dat alles mag hij graag verhaaltjes schrijven.
Want zaterdagavond waren Rambo – First Blood: Part II (prachige titel overigens), Platoon , Ghost World én Jay & Silent Bob Strike Back op tv. Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar ik word dan altijd een beetje onrustig. Films die elkaar overlappen, terwijl ik ze het liefst allemaal wil kijken. En dat terwijl er ook een legendarische aflevering van het prachtige programma Ik Vertrek in de gids stond. Je weet wel, dat programma over mensen die een hotel in Frankrijk gaan runnen, terwijl ze nog nooit een pollepel hebben vastgehouden en hun Frans niet verder reikt dan de woorden ‘Mayonaise’ en ‘Trottoir’. Heerlijke televisie, echt. Maar goed, ik dwaal weer eens af.
Vier topfilms op tv. Tegelijkertijd, zo ongeveer. En dan onrustig worden omdat je weet dat je ze niet allemaal helemaal kan kijken. Terwijl je ze allemaal al minstens drie keer gezien hebt. En je drie van de vier films gewoon op dvd in de kast hebt staan. En die andere heb je binnen een uurtje binnen, via de bekende *kuch* quasi-legale *kuch* wegen. Als je wilt. Erg makkelijk allemaal, maar zo veel keuze biedt maar weinig overzicht.
Dan was dat vroeger toch allemaal een stuk beter. Een bioscoop had maar een stuk of 4 zalen, zo af en toe kwam er een leuke film op Nederland 1, en als je geluk had mocht je in de vakantie een keer een videoband huren. Bij de videotheek. En had je geen videorecorder, dan kon je er altijd nog eentje bijhuren, in de videotheek. De ‘Moviebox’ heette dat bij ons. Een videorecorder in een koffertje. Herbie is de Pisang huren, of Vier Vuisten De Lucht In . Met Bud Spencer en Terence Hill. Koffiefilterzakje met chips en een bekertje ranja. Misschien wel twee. Tranen in m’n ogen als ik er aan denk.
Tegenwoordig rijd je naar de Metropolis in Antwerpen, waar men het blijkbaar nodig vond om een complex met 27 bioscoopzalen neer te plempen. Er draait altijd wel iets wat je nog niet gezien hebt. Lekker makkelijk. Of je kijkt een film die op tv komt. Gewoon, als het jou uitkomt. Op één van de 739 tv-zenders. Of je trekt één van je dvd’s uit de kast. Je koopt tegenwoordig de meest prachtige films voor een paar centen. Zo kocht ik laatst de Blu-Ray van Toy Story 3 , terwijl hij nog in de bioscoop draaide. Film nummer vijfhonderdnogwat in mijn collectie, geloof ik. Als je die Blu-Ray koopt, krijg je er gratis ook nog eens een dvd bij. Ook van Toy Story 3 . ‘Handig voor in de kinderkamer en in de auto’, staat er op het hoesje. In de auto? In de auto? Wij telden vroeger lantaarnpalen in de auto. Of raadden automerken. Of kotsten de hele boel onder omdat we scheel keken van de Mentos Fruit en de warme appels. Dan ging je drie weken naar Frankrijk, dus zag je ook drie weken geen film.
Nu kun je op elk moment van de dag film kijken, op zo’n beetje elk apparaat wat je in huis hebt. Elke film die je maar wil. En als je een beetje handig bent nog gratis ook. Gekkenhuis. Ik word al panisch als ik er aan denk, eigenlijk. Ik wil dat helemaal niet. Ik wil eigenlijk helemaal geen mediaplayer met 2 fucking terabyte aan de mooiste films en series. In 12 miljoen bij 18 miljoen megapixels. Of zoiets. Ik wil weer op m’n gemak in de nieuwe tv-gids cirkeltjes zetten om de films die ik wil zien. En dan gewoon geduldig en met natte haartjes gaan zitten wachten totdat Tineke Verburg mij vertelt dat de film van die avond om half negen begint. ‘Maar nu eerst Van Gewest tot Gewest ’. Dat wil ik.
Genoeg gemopperd. Tijd om buiten te knikkeren.
