Bellas Mariposas - recensie

Achter ieder zwarte wolk schuilt de zon, en de zon straalt altijd.

Caterina woont in een sombere wijk van Cagliari (Sardinië), gedomineerd door armoede. Ze heeft een tiran van een vader die bewust werkloos is en enkel aan voortplanting denkt. Hierdoor woont Caterina in een groot gezin met veel broers en zussen van alle leeftijden, van wie de meesten al op het slechte pad zijn verzeild. De broers gedragen zich crimineel en botsen natuurlijk als gevolg hiervan met de slechte vader. Ongeacht, schijnt er een zonnetje in dit deprimerend huis. Een zonnetje dat droomt zangeres te worden. Caterina laat dag in, dag uit haar onaantastbare optimisme los op haar wereld vol geweld, bedrog en pijn. Zij neemt je mee op pad en deelt haar ideeën met je als kijker. Opvallend is dat ze niet bang is je recht in de ogen aan te kijken als zij dit doet. Ook toont zij geen angst wanneer zij openhartig haar emoties met je deelt, bijvoorbeeld over haar buurtjongen Gigi, waar zij een beetje verliefd op is, of over haar band met Luna, haar aller beste vriendin.

Als kijker ben je blij dat de positiviteit van Caterina je begeleidt in haar negatief geladen wereld. Blikkend op de mentaliteiten die daar heersen, schrikt men zich een ongeluk. Het scherm speelt taferelen af die niet alleen confronterend zijn, maar zelfs uitnodigend zijn om weg te kijken. Het levert een knap geregiseerde film op, die feilloos een naar gevoel weet op te wekken.Bellas Mariposas(vertaald: mooie vlinders) is gebaseerd op een verhaal van de Itliaanse schrijver Sergio Atzeni (1952-1995). Salvatore Mereu, regisseur, werd betoverd door dit boek omdat het zowel verontrustend als geruststellend was. Een notie, die ijzersterk is gereproduceerd in deze film.

Niet alleen lopen de scènes goed in elkaar over, ook is de setting (ofwel het decor) van deze film zeer overtuigend. De woningen, de wegen, de stranden en ook het pleintje waar meerdere ontmoetingen plaats vinden, zetten de toon voor genadeloze misère. Ook krijg je als kijker hier en daar een kijkje in het leven van de andere bewoners in Caterina' omgeving. Je raadt het al: tuig. Hierbij verdient Caterina, gespeeld door Sara Podda, lof voor haar consequente prestaties. Dit is haar film en dat is geheel niet vervelend.

De zachte en warme handen van Caterina leiden je door haar kille en vrede wereld. Mereu heeft een straal zonnelicht zover gekregen om door de vieze, zware wolken heen te schijnen. Sara Podda geeft je hoop als je op het punt staat op te gaan geven. Een productie die bij de kijker zowel veel emoties als vraagtekens doet oproepen.