Liefdevol en persoonlijk portret van een ‘clandestiene jeugd’.
Na jaren in Cuba in ballingschap geleefd te hebben, keren de twaalfjarige Juan, zijn babyzusje en zijn ouders terug naar het Argentinië van 1979. Juans ouders en zijn oom Beto zijn lid van de Montoneros, een ondergrondse verzetsbeweging die strijdt tegen het regime van dictator Videla en worden voortdurend geschaduwd. Daarom gaat Juan voortaan als Ernesto door het leven en moet hij zijn Cubaanse accent afleren om geen argwaan te wekken. Juan voelt zich snel thuis op zijn nieuwe school en wordt verliefd op klasgenootje Maria. Dan moet het gezin opnieuw vluchten.
Pinda’s
De geheime politieke activiteiten vinden plaats onder de dekmantel van ‘Mani con chocolate’, een bedrijf dat chocoladepinda’s verpakt. Partijbijeenkomsten en wapens in de woonkamer, doosjes waar kogels in zitten in plaats van pinda’s; we kijken mee door de ogen van Juan, die lang niet alles begrijpt, maar de keuzes van zijn ouders zonder protest accepteert en bijna als normaal gaat zien. Daarnaast verteltInfancia Clandestina(clandestine jeugd) het verhaal van een eerste, onschuldige liefde – die tussen Juan en Maria. De film laat heel mooi zien dat het normale gezinsleven zoveel mogelijk doorgaat, hoe extreem de situatie verder ook is. Dat levert hartverwarmende scènes op, zoals die waarin Juan aan zijn moeder vraagt hoe zij wist dat zij papa leuk vond. Grappig is de scène waarin oom Beto (de frivole tegenhanger van Juans bloedserieuze vader) aan Juan vertelt hoe je meisjes moet versieren, waarbij hij de vergelijking maakt met het eten van een chocoladepinda. Zulke scènes maken dat de coming-of-age verhaallijn je echt raakt en die over de Montoneros iets meer op afstand blijft.
Liefdevol
Debuterend regisseur Benjamin Avila baseerde het verhaal op zijn eigen jeugdherinneringen. Dat zie je er aan af:Infancia Clandestinais een nostalgisch portret van een warme, liefdevolle jeugd, en een hommage aan met name Avila’s moeder. Het maakt deze film uiterst persoonlijk, al krijg je ook de indruk dat Avila zijn jeugd wat al te zeer verheerlijkt. Overigens stoort dat niet. Dat Avila het tijdsbeeld van Argentinië eind jaren ’70 bijzonder goed heeft getroffen, is ook te zien aan de jeugdfoto’s die tijdens de aftiteling getoond worden. Het hadden even goedstillsuit de film kunnen zijn.
Conclusie
Argentinië, 1979. Na een jarenlange ballingschap in Cuba keren de twaalfjarige Juan en zijn familie terug naar hun vaderland. Juan moet onder een schuilnaam naar school omdat zijn ouders lid zijn van een ondergrondse verzetsbeweging die strijdt tegen het regime van dictator Videla. Desondanks probeert hij een zo normaal mogelijk leven te leiden. Hij maakt nieuwe vriendjes en wordt voor het eerst verliefd, op klasgenootje Maria. Regisseur Benjamin Avila baseerdeInfancia Clandestinaop zijn eigen jeugdherinneringen. Het maakt deze film tot een persoonlijk, nostalgisch relaas van een liefdevolle jeugd.
