Best Night Ever - recensie

Vier vriendinnen krijgen te maken met trillende mannenbillen, dildo's in de vorm van een kettingzaag en golden showers. Maar of dit nu garant staat voor een geslaagd vrijgezellenfeestje is nog maar de vraag.

In de openingsscène vanBest Night Everzien we de ingevette billen van een donkere man hard trillen voor de camera waarna hij met zijn enorme slurf in het gezicht van Claire (Desiree Hall) swaffelt. En dit is nog maar een klein voorproefje van wat komen gaat.

De vriendinnen zijn op weg naar Las Vegas voor het vrijgezellenfeestje van Claire. Ondanks de protesten van Leslie (Samantha Colbrun), de stijve zus van Claire, moet het volgens de plannen van de prettig gestoorde Janet (Crista Flanagan) en de losbandige Zoe (Eddie Ritchard) een dolle boel worden. Maar zodra het viertal aankomt in Las Vegas blijken er al problemen te zijn met de hotelboeking. Deze tegenvaller is het startsein voor allemaal dingen die hopeloos misgaan en duidelijk maken dat de titel vooral sarcastisch geïnterpreteerd moet worden.

Best Night Everkomt uit de stal van Jason Friedberg en Aaron Seltzer, de mannen die ook verantwoordelijk waren voor een hele rits aan parodiefilms alsScary Movie, Date Movie en Disaster Movie. In zekere zin isBest Night Everook een parodie, omdat sommige scènes sterk doen denken aan andere films in het genre zoalsThe HangoverenBridesmaids.Maar anders dan de eerder genoemde parodiefilms leuntBest Night Ever meer op een eigen verhaal en daarmee lijkt het er op dat Friedberg en Seltzer een meer volwassen weg proberen in te slaan.

Aanwezig

Best Night Everis in veel opzichten een aanwezige film. Hoe goed of slecht je de film ook mag vinden, het is onmogelijk om in slaap te vallen of je aandacht te verliezen. De gebeurtenissen, die soms niet heel erg logisch op elkaar volgen, zijn in een rap tempo achter elkaar gemonteerd, de muziek is hip en hard en het typisch Amerikaanse vrouwengejoel klinkt te pas en te onpas. Als je geen ADHD hebt, is de kans groot dat je het van deze film zult krijgen. Maar voor de makkelijk te enthousiasmeren kijker werkt deze anderhalf uur durende wervelwind misschien aanstekelijk.

Zoals je bij een Friedberg en Seltzer film mag verwachten, passeren een hoop flauwe poep- en piesgrappen de revue. Maar er zijn wel degelijk scènes die origineel en vermakelijk zijn. Zo moeten de dames voor de politie vluchten, waarbij ze zich in een vuilcontainer moeten verstoppen, omdat ze bang zijn beginnen ze‘What’s Up’te zingen vanThe 4 Non Blondesom wat te kalmeren. Een bizarre scène die dan ook heel verrassend eindigt.

Het is best verfrissend dat er gekozen is om relatief onbekende actrices de hoofdrollen te laten spelen. Dit was ook nodig om bepaalde scènes te kunnen filmen waarin de meiden onbekenden benaderen om iets voor hen te doen. Zo delen ze bijvoorbeeld donuts uit midden in de nacht als onderdeel van een spel. Als de rollen door bekende actrices zouden zijn gespeeld, waren deze scènes een stuk minder goed uit de verf gekomen. Maar wat stoort is dat deze vrouwen totaal eendimensionaal zijn. Je leeft niet met ze mee, ze zijn te overdreven en te oppervlakkig waardoor het overkomt alsof ze ondergeschikt zijn aan de absurde situaties waarin ze terechtkomen, die ook niet altijd even grappig of geloofwaardig zijn. En omdat de logica soms ver te zoeken is, lijkt de film meer een verzameling van momenten dan het verslag van een moment.

Conclusie

Een paar frisse gezichten en originele wendingen in de plot maken deze film bij vlagen vermakelijk. Maar het constante gedreun van de muziek en het irritante gejoel van de dames zijn ontzettend vermoeiend. Daarbij lukt het Friedberg en Seltzer niet om van alles een geheel te maken, waardoor de scènes lelijk samenklonteren.