Bloedlink - recensie

Twee mannen ontvoeren een rijkeluisdochter. Maar wie houdt wie nu precies gevangen?

Al voor de uitbreng vanBloedlink - die bovendien het Nederlands Film Festival dit jaar opent - werd al veel gezegd over het feit dat het 'maar' een remake is van de veelgeprezen Britse misdaadfilmThe Disappearance of Alice Creeduit 2009. Onzin natuurlijk. Remake of niet, een film moet op zichzelf kunnen staan en moet op eigen kracht kunnen overtuigen. Er zijn talloze voorbeelden van remakes die dat lukt, zoals er ook vele 'oorspronkelijke' films zijn, die halverwege al omvallen. Alles staat of valt bij de uitwerking. Zo maakten Gus van Sant een bijna exacte kopie van Hitchcock'sPsychoen deed Michael Haneke voor zijn Engelstalige remake vanFunny Gamesweinig moeite zich aan te passen aan de conventies van Hollywood. De vraag bijBloedlinkis dan ook niet: ontdek de verschillen, maar: heeft de film genoeg spanning en eigen karakter om je op het puntje van je stoel te laten zitten?

Het basisidee is simpel: tweepartners in crimebesluiten de jonge dochter van een rijke ondernemer te ontvoeren om zo de financiële slag van hun leven te slaan. Alles wordt tot in detail voorbereid en uitgewerkt. Het begin van de film is sterk: twee zwijgzame mannen die geconcentreerd alles klaarmaken voor de grote dag. Een oude flat wordt omgebouwd tot een geluidsdichte cel, de route gecontroleerd en het slachtoffer uitgezocht. De hele ontvoering vind zeer snel plaats, waarna de film en het verhaal pas echt kan beginnen. Helaas begint het bij de eerste dialogen ook meteen te wringen. Victor, de geharde crimineel (Tycho Gernandt) spreekt zeer uitgesproken en theatraal, terwijl Ricardo (Marwan Kenzari) het compleet andere uiterste is: los en weinig beheerst. Waarin ze verschillen, is wel duidelijk, maar wat hen bindt, blijft een weinig overtuigende verhaallijn. Daartussendoor laveert de ontvoerde Laura die er alles aan doet om de twee mannen tegen elkaar uit te spelen. Tot het moment dat de traditionele machtverhoudingen kantelen en het een merkwaardige driehoeksverhouding wordt. Wie houdt nu eigenlijk wie gevangen?

Deze opzet, al is het een geleend plot, wordt door de ongeloofwaardigheid van de personages, nergens spannend of meeslepend. Zowel Gernandt als Kenzari zijn uitstekende acteurs, maar het probleem is vooral het script en de dialogen. Dit maakt het op sommige momenten echt tot een invuloefening. Waar Kenzari inWolfrecent sterke psychologische diepgang in zijn rol wist te brengen, ontbreekt dit hier volledig. Op sommige momenten, vooral bij stille scènes, wordtBloedlinkweer interessant, maar regisseur Joram Lürsen (Dolfje Weerwolfje, Alles is Familie) kiest teveel voor het conventionele pad.

Conclusie

Na de veelbelovende eerste 10 minuten zakt de film met een bloedgang naar beneden. Niet vanwege de cast, maar vooral door het materiaal waar ze het mee moeten doen. Dat The Disappearance of Alice Creed een betere film is, is niet belangrijk. Wel datBloedlinkregelmatig de plank misslaat en gewoon niet spannend genoeg is. De wat platte personages maken zelfs het einde verre van bevredigend.