Blue Jasmine - recensie

Woody Allen heeft voor zijn nieuwste film Europa als filmdecor weer ingewisseld voor de Verenigde Staten. Een goede keuze, zo blijkt nu inBlue Jasmine.

Woody Allen was de afgelopen jaren kind aan huis in Europese hoofdsteden als Londen (You Will Meet A Tall Dark Stranger, 2010), Parijs (Midnight in Paris, 2011) en Rome (To Rome With Love, 2012). Steden haalden Woody Allen maar al te graag binnen om zo als reclamedecor te fungeren; Allen zorgde er wel voor dat de stad op zijn mooist werd gefilmd. Bovendien ergerde hij zich aan het gedoe waar hij bij het filmen in Amerika tegenaan liep. Dat dat blijkbaar toch meevalt, blijkt uit zijn nieuwste produktieBlue Jasmine, dat hij filmde in zijn hometownNew York en in San Francisco. En deze keuze pakt goed uit.

Een film van Woody Allen betekent altijd meerdere verhaallijnen die elkaar doorkruisen. Zo ook inBlue Jasmine. De hoofdfiguur is Jeanette "Jasmine" Francis, gespeeld door Cate Blanchett. Vanaf de eerste scène is duidelijk dat ze verward in het leven staat als ze haar hele levensverhaal neerlegt aan een vreemde naast haar in het vliegtuig. Ze heeft net een relatie achter de rug met een steenrijke zakenman. In New York had ze een echt jetset leven. Maar nu dat is ingestort, zoekt ze haar zus Ginger (Sally Hawkins) op die in een eenvoudig appartement in San Francisco woont. Waar de levens eerder niet verder uit elkaar konden liggen, groeien de zussen nu langzaam naar elkaar toe, al gaat dat met horten en stoten. Zo bemoeit ze zich met de partnerkeuze van Ginger en leidt een baantje als receptioniste van een tandartspraktijk tot onvoorziene omstandigheden.

De laatste jaren werden de films van Allen steeds lichter van toon. Ook het aanwezige drama moest vooral komisch worden uitgespeeld. Met de terugkeer van Allen naar de Verenigde Staten lijkt dit te zijn veranderd. Hij geeft inBlue Jasminehet drama en de tragiek veel meer ruimte, waardoor het komische element - wat nog steeds aanwezig is - veel minder geforceerd overkomt. Blanchett krijgt als Jasmine volop de ruimte om haar verwarring en depressies te laten zien. De scènes die ze met Ginger heeft, behoren tot de sterkste van de film. Met natuurlijke dialogen en pijnlijke humor in plaats van gemakzuchtige one-liners isBlue Jasmine één van de betere Woody Allen films van de laatste jaren.

Naast Blanchett is het vooral Sally Hawkins die een prachtige rol neerzet. Als Ginger maakt ze een echte ontwikkeling door, niet alleen in de omgang met haar zus, maar ook met haar eigen leven. De wat karikaturale rol van met name Alec Baldwin steekt hier maar mager tegen af. De rest van de cast (Andrew Dice Clay, Peter Sarsgaard, Michael Stuhlbarg) zit hier wat tussen in. Het is jammer dat Allen niet meer scènes heeft gegeven aan de beide zussen. De andere momenten en verhaallijnen zijn beduidend minder en leiden af van de kern vanBlue Jasmine.

MetBlue Jasmine levert Woody Allen zijn beste film in jaren af. Juist door de tragiek meer ruimte te geven en meer natuurlijke dialogen te gebruiken, wint de film aan kracht en komen de komische elementen ook beter tot hun recht. De sterke rollen van met name Cate Blanchett en Sally Hawkins geven hier perfect invulling aan, al behoren de scènes waar de beide zussen niet in zitten tot de mindere van de film. In ieder geval kan het fiasco vanTo Rome With Lovemet deze film gelukkig snel worden weggespoeld.