Deze film schiet niet met scherp.
'U mag hier niet roken', krijgen twee mannen te horen die in een trappenhuis een sigaretje opsteken. 'We hebben het een beetje moeilijk', dienen ze de voorbijganger van repliek. Het zou met gemak kunnen slaan op alle mannen inUna Pistola en Cada Mano(een pistool in beide handen) van de Catalaanse filmmaker en scenarioschrijver Cesc Gay. Hierin krijgt de kijker acht korte verhalen voorgeschoteld waarin het mannelijk onvermogen om met emoties om te gaan en gevoelens te uiten het verbindende element is. Dat geldt althans voor de veertigers die elkaar op een vrijdag in Barcelona toevallig ergens tegen komen: stuk voor stuk zijn het sukkels. De vrouwen in de film zijn overduidelijkin control.
Psychiater
Zo zien we de ontmoeting tussen J. en E. (de mannelijke personages worden slechts met een letter aangeduid) bij de lift. J. komt net van een sessie met zijn psychiater en is in tranen; E. is weer bij zijn moeder gaan wonen en heeft alleen nog zijn kat. Hij kan niet eens nieuwe schoenen betalen. En we zien S., die op bezoek gaat bij zijn ex-vrouw Elena. Hij probeert haar voor zich terug te winnen; zij is al lang weer een paar stappen verder. P. probeert een collega te versieren terwijl hij net vader is geworden. G. bespiedt vanaf een bank in het park het appartement waar zijn vrouw met haar minnaar vertoeft, kalmeringsmiddelen onder handbereik. En de rest van de mannelijke personages doet daar qua instabiliteit niet veel voor onder.
Pijnlijk
De ensemblefilm, we zagen hem de laatste jaren al veel vaker. Klein verschil is dat we hier niet te maken hebben met verhaallijnen die door elkaar heen lopen, maar met korte vertellingen die keurig één voor één worden behandeld. Dat leidt – vergeleken met andere ensemblefilms – tot een overzichtelijke vertelstructuur, maar is ook veel minder spannend, te meer omdat Una Pistola weinig visueel vermaak biedt. Het gaat om gesprekken die in beeld worden gebracht, alsof je naar een toneelstuk kijkt. Er wordt niet veel van camerastandpunt gewisseld en van de omgeving waarin de personages zich bevinden, krijgen we nauwelijks iets te zien. Alle aandacht gaat dus naar het script. Helaas schietUna Pistolaop dit punt te kort. Weliswaar zijn er een paar pijnlijke, tragikomische momentjes en enkele verrassende wendingen, maar echt bijtend wordt het nergens. Daarvoor zijn de dialogen gewoon niet puntig genoeg. Wat overblijft zijn lang uitgesponnen scènes die om veel geduld vragen.Una Pistolais een tamme bedoening.
Conclusie
In deze ensemblefilm worden acht korte verhalen over emotioneel incompetente mannen verteld. Door de sobere beeldtaal en de matige dialogen vraagtUna Pistola en Cada Manoveel geduld van de kijker.
