Als het zoontje van het ene stel de tanden van het zoontje van een ander stel uit zijn mond slaat, dan moet er gepraat worden. Logisch!
Wanneer er op straat een incident voorvalt tussen de 11-jarige zoons van Penelope en Michael Longstreet en Nancy en Alan Cowan, waarbij de zoon van de Longstreets twee tanden verliest, besluiten de twee stellen dit samen op een beschaafde manier op te lossen. Geen dure advocaten, nee, gewoon netjes met elkaar rond de tafel gaan zitten om te kijken hoe één en ander netjes afgehandeld kan worden. Daar is men tenslotte volwassen voor.
Michael doet zijn uiterste best en biedt de Cowan's een stukje van de door zijn vrouw gebakken vlaai aan. Er heerst duidelijk een licht opgelaten sfeer, geen van beide stellen is echt op zijn gemak bij het bespreken van de toestand tussen beider zoons. Ze proberen het echter wel en vooral Nancy lijkt redelijk ontvankelijk voor de opmerkingen die vooral Penelope maakt. Alan daarentegen heeft het veel te druk om op te letten, met allerlei telefoontjes over een nieuw pharmaceutisch middel dat nogal vervelende bijwerkingen schijnt te hebben die vooral hun uitwerking heeft op het evenwichtsorgaan. Naarmate het gesprek tussen de twee stellen vordert, wordt de sfeer echter steeds grimmiger. De stellen kunnen het maar niet eens worden, en tot overmaat van ramp blijken zelfs de partners onderling het steeds meer oneens. Zullen de stellen hier nog wel fatsoenlijk tot een akkoord komen?
Roman Polanski
De inmiddels 78-jarige Polanski heeft inmiddels al zo veel prijzen gewonnen, dat je bij iedere film van zijn hand eigenlijk niet anders kunt dan er enthousiast naar uitkijken. Met vakkundige hand leidt hij een viertal acteurs in één ruimte naar grote hoogtes. De film is een bewerking van het toneelstuk God of Carnage , van Yasmina Reza. Hoewel het verhaal zich afspeelt in New York, is de film volledig opgenomen in Parijs, vanwege het feit dat Polanski de Verenigde Staten niet binnen kan komen zonder opgepakt te worden. Het grappige is dat het toneelstuk zich oorspronkelijk afspeelde in Parijs; pas toen het toneelstuk naar Broadway ging, werd besloten om de locatie te verplaatsen naar New York. De film heeft deze aangepaste locatie dus overgenomen.
Uniek stukje film
Wat zo uniek is aan deze film is dat deze zonder onderbrekingen is opgenomen en in slechts één locatie. Dat levert natuurlijk uitdagingen op, maar brengt ons als kijkers ook dichter bij de personages, die we eigenlijk geen moment uit het oog verliezen. Er zijn ook geen stukken conversatie die we dan maar even zelf moeten verzinnen omdat ze weggelaten worden, zoals vaak in andere films wel gebeurt.
Kleine topcast
Voor Carnage had Polanski maar weinig cast nodig, maar met de namen die hij heeft uitgekozen, heeft hij dan weer wel de beschikking gehad over een geweldig ensemble. Jodie Foster speelt de politiek correcte Penelope die alles veel te serieus neemt. Foster blijkt hier uitermate geschikt voor en het lijkt af en toe wel alsof ze gewoon zichzelf speelt, zo makkelijk gaat haar dit af. Kate Winslet zien we als de ontzettend neppe Nancy. Deze vrouw waait, vooral in het begin, met alle winden mee. Als Penelope iets zegt, is ze het daar mee eens, maar als haar man het tegenovergestelde zegt, dan kan ze zich ook daar wel in vinden. Mooi is om te zien dat het stopwoordje van deze onnatuurlijk vrouw, "natuurlijk" is. John C. Reilly speelt de vriendelijke Michael, een man die het er maar moeilijk mee lijkt te hebben dat ze toch zo slecht met elkaar overweg kunnen. En dan hebben we nog Christoph Waltz die een werkelijk heerlijk personage neerzet met zijn vertolking van Alan. Deze man beschikt over de aandachtsspanne van een pindarotsje. Zodra zijn telefoon gaat, is hij afgeleid en neemt hij die op. Waar het gesprek op dat moment over gaat, maakt hem niets uit.
Conclusie
Carnage is een leuke film, die niet te lang wordt uitgemeten (de film duurt 80 minuten). Hij speelt zich volledig af in één ruimte maar wordt nergens saai. Er zit een geweldige ontwikkeling in alle personages, die er voor zorgt dat de film gedurende zijn speelduur interessant blijft. Polanski heeft met een simpel uitgangspunt het toneelstuk van Yasmina Reza, op een geslaagde en indrukwekkende manier vertaald naar het witte doek. Ook de cast kan deze film prima dragen. Een paar kleine imperfecties doen daar verder weinig aan af.
