Een hedendaags verhaal over echte mensen, in een zonovergoten stad, in een allesbehalve hippe sfeer, dat is wat Robert Guédiguian in het sociale drama Les Neiges du Kilimandjaro op overtuigende wijze vertelt.
Meteen vanaf het begin neemt Robert Guédiguian de bioscoopbezoeker mee naar de wereld van de havenarbeiders in de Zuid-Franse stad Marseilles. Michel (Jean-Pierre Darroussin) is vakbondsvertegenwoordiger bij het bedrijf CGT. Doordat het economisch slechter gaat, worden met behulp van een lotingsysteem 20 arbeiders ontslagen. Michel organiseert de loting en loot er ook zijn eigen naam uit, omdat hij besloot geen gebruik te maken van het privilege om zelf buiten schot te blijven. Zijn lieve en wijze vrouw Marie-Claire (Ariane Ascaride) vangt hem na zijn ontslag met liefde en zorg op. Het is het soort relatie waar humor en een kritische noot nooit ver weg zijn, maar het vuur na vele jaren samen nog altijd brandt.
Ken Loach
Het is niet de eerste film die Guédiguian draait in Marseilles. Ook zijn eerste speelfilm Dernier Eté (1981), Marius et Jeannette (1997) en A l’Attaque (2000) zijn sociale drama’s die zich in zijn geboortestad afspelen. De harde realiteit van de gewone werkman en de problemen van de Franse economie staan wel vaker centraal in het werk van de Franse cineast Guédiguian. Deze filmische behandeling van thema’s als de klassenstrijd en de solidariteit onder arbeiders die de sociale onrechtvaardigheid binnen een maatschappij tonen, is tevens het stokpaardje en handelsmerk van de Britse regisseur Ken Loach. Net als laatstgenoemde wenst Guédiguian geen standpunt in te nemen maar een beeld te schetsen van de harde realiteit. In tegenstelling tot Ken Loach belicht Guédiguian in Les Neiges du Kilimandjaro met name het positieve dat je uit elke situatie kan halen.
Het is niet de eerste film die Guédiguian draait in Marseilles. Ook zijn eerste speelfilm Dernier Eté (1981), Marius et Jeannette (1997) en A l’Attaque (2000) zijn sociale drama’s die zich in zijn geboortestad afspelen. De harde realiteit van de gewone werkman en de problemen van de Franse economie staan wel vaker centraal in het werk van de Franse cineast Guédiguian. Deze filmische behandeling van thema’s als de klassenstrijd en de solidariteit onder arbeiders die de sociale onrechtvaardigheid binnen een maatschappij tonen, is tevens het stokpaardje en handelsmerk van de Britse regisseur Ken Loach. Net als laatstgenoemde wenst Guédiguian geen standpunt in te nemen maar een beeld te schetsen van de harde realiteit. In tegenstelling tot Ken Loach belicht Guédiguian in Les Neiges du Kilimandjaro met name het positieve dat je uit elke situatie kan halen.
Inspiratiebron
In Les Neiges du Kilimandjaro krijgen Michel en Marie-Claire bij hun bruiloftsverjaardag van hun kinderen en vrienden een reis naar Tanzania met een verblijf aan de voet van de berg Kilimanjaro cadeau. Door omstandigheden zullen ze die reis niet maken. Eigenlijk is dit gegeven waar de titel naar verwijst slechts een nevenlijn van het verhaal. Toch benadrukt dit cadeau de goede familiale en vriendschappelijke relaties van het stel. Het zijn die banden die hen de kracht geven om na het ontslag en een overval thuis hun leven geleidelijk aan weer in handen te nemen en tegelijk niet blind te zijn voor het onrecht dat anderen wordt aangedaan. Robert Guédiguian liet zich voor het scenario inspireren door het gedicht Les Pauvres Gens van Victor Hugo, wat gaat over de dood van een vissersvrouw van wie de twee jonge kinderen alleen achterblijven. De cineast zegt hierover het volgende: “ Eén van de ergste dingen in de huidige samenleving is dat er geen klassebewustzijn meer is. Er bestaat geen arbeidersklasse meer. Er zijn enkel nog arme mensen… ”. De film is alleen wat het verhaal betreft niet indrukwekkend of origineel, maar wordt wel op een sterke manier gebracht.
In Les Neiges du Kilimandjaro krijgen Michel en Marie-Claire bij hun bruiloftsverjaardag van hun kinderen en vrienden een reis naar Tanzania met een verblijf aan de voet van de berg Kilimanjaro cadeau. Door omstandigheden zullen ze die reis niet maken. Eigenlijk is dit gegeven waar de titel naar verwijst slechts een nevenlijn van het verhaal. Toch benadrukt dit cadeau de goede familiale en vriendschappelijke relaties van het stel. Het zijn die banden die hen de kracht geven om na het ontslag en een overval thuis hun leven geleidelijk aan weer in handen te nemen en tegelijk niet blind te zijn voor het onrecht dat anderen wordt aangedaan. Robert Guédiguian liet zich voor het scenario inspireren door het gedicht Les Pauvres Gens van Victor Hugo, wat gaat over de dood van een vissersvrouw van wie de twee jonge kinderen alleen achterblijven. De cineast zegt hierover het volgende: “ Eén van de ergste dingen in de huidige samenleving is dat er geen klassebewustzijn meer is. Er bestaat geen arbeidersklasse meer. Er zijn enkel nog arme mensen… ”. De film is alleen wat het verhaal betreft niet indrukwekkend of origineel, maar wordt wel op een sterke manier gebracht.
Conclusie
Les Neiges du Kilimandjaro bewijst moeiteloos dat ook de Franse cinema humor en drama perfect kan combineren. De regisseur heeft oog voor de harde realiteit, maar laat ruimte voor optimisme. De film heeft een wat minder origineel verhaal, maar dit wordt wel op een overtuigende manier gebracht. Alle acteurs, zowel de hoofdrolspelers als diegenen die de bijrollen vertolken, spelen zonder uitzondering uitstekend. Je wordt meegezogen in het verhaal omdat de personages levensecht zijn. Niet alleen de zon maar ook de menselijke contacten zorgen voor warmte zonder melig te zijn of de werkelijkheid te verbloemen.
Les Neiges du Kilimandjaro bewijst moeiteloos dat ook de Franse cinema humor en drama perfect kan combineren. De regisseur heeft oog voor de harde realiteit, maar laat ruimte voor optimisme. De film heeft een wat minder origineel verhaal, maar dit wordt wel op een overtuigende manier gebracht. Alle acteurs, zowel de hoofdrolspelers als diegenen die de bijrollen vertolken, spelen zonder uitzondering uitstekend. Je wordt meegezogen in het verhaal omdat de personages levensecht zijn. Niet alleen de zon maar ook de menselijke contacten zorgen voor warmte zonder melig te zijn of de werkelijkheid te verbloemen.
