Dark Shadows - recensie

Voor de zoveelste keer bundelen Tim Burton en Johnny Depp hun krachten bij het maken van een film. Begint de combinatie roestplekken te vertonen of hebben ze weer iets unieks weten te creëren?

De 18^e-eeuwse nobele Barnabas Collins denkt de vrouw van zijn leven te hebben gevonden in het Amerikaanse vissersdorpje Collinstown. Hij beseft echter niet dat hij tegelijkertijd het hart breekt van de jaloerse heks Angelique. Als wraak zorgt ze dat zijn geliefde de dood vindt en Barnabas veroordeeld wordt tot het eeuwige leven als vampier. De lokale bevolking besluit om de griezel levend te begraven, waardoor hij een aantal eeuwen ondergronds doorbrengt. In 1972 wordt Barnabas per ongeluk uit zijn gevangenis bevrijd, waarna hij erachter komt dat zijn familiebedrijf inmiddels niet meer de glorie uit vervlogen tijden beleeft. Het bedrijf van een oude bekende, de heks Angelique, beleeft daarentegen een periode van groot succes. Samen met zijn eigenaardige afstammelingen doet Barnabas er alles aan om de boel weer op de rails te krijgen.

Dark Shadows is de nieuwe film uit de stal van Tim Burton. De fantasierijke regisseur van klassiekers alsBeetlejuice, Batman enEdward Scissorhands heeft zich al vaak bezig gehouden met adaptaties van andere werken. Zijn nieuwe film is gebaseerd op een Amerikaanse soap die van 1966 tot 1971 gelopen heeft en inmiddels een zekere cultstatus verworven heeft. Verrassend is dat de hoofdpersoon uit de film pas na een jaar geïntroduceerd werd in de serie. Deze hoofdrol wordt in Burtons versie vertolkt door Johnny Depp (Donnie Brasco, Pirates of the Caribbean), een vaste schakel in de meeste Burton fil Zijn tegenspeelster is Eva Green (The Dreamers, Casino Royale) die de rol van de mysterieuze heks Angelique op zich neemt.

Net als vrijwel elke film van Burton is ook inDark Shadows zijn unieke stijl te herkennen. Toch heeft hij door wat minder gebruik te maken van technologische snufjes weer wat unieks voortgebracht. Na metAlice in Wonderland enCharlie and the Chocolate Factory vooral gebruik te hebben gemaakt van 'Green screens' en CGI, heeft hij bijDark Shadows ervoor gekozen om weer eens grotendeels in fysieke omgevingen te filmen. Dit voegt veel toe aan de film, vooral omdat men een prachtig karakteristiek landhuis heeft gevonden om het sinistere verhaal in af te laten spelen. Daarnaast heeft hij zijn herkenbare gotische stijl ditmaal gemixt met de kleurige setting van de jaren ’70. Het geheel wordt afgerond met een sterke soundtrack van grootmeester Danny Elfman.

Veel van de humor komt voort uit deze vreemde mix van stijlen. De eerste keer dat de 18^e-eeuwse vampier in aanraking komt met een geasfalteerde weg, McDonalds of een lavalamp zorgt voor grappige momenten. Na een tijdje wordt het duidelijk dat Burton wellicht iets te lang doorgaat op deze cultuurshock, maar hij weet er genoeg variatie in te brengen waardoor het niet gaat vervelen. Verder wordt ook de draak gestoken met verschillende culturele tijdperken. Zo heeft de heks Angelique in haar kantoor een serie schilderijen van zichzelf hangen (zogenaamd van haar voorouders) waarin de verschillende kunststromingen naar voren komen die zich in de afgelopen paar eeuwen gemanifesteerd hebben. Van Shakespeare tot Alice Cooper,Dark Shadows speelt leuk met een generatiekloof waar de familie Collins mee te maken krijgt.

Een van de sterkste punten van de film is verder de veelheid aan leuke personages en de manier waarop ze met de komst van de eeuwenoude vampier omgaan. Naast vampierBarnabas Collins en familiehoofdElizabeth Stoddard (Michelle Pfeiffer) wordt het landhuis bewoond door een bont gezelschap. Zo is er de obstinate hippietiener Carolyn (Chloë Grace Moretz) die aan alles een hekel lijkt te hebben. Haar broertje David (Gulliver McGrath) heeft paranormale gaven en wordt door zuslief gezien als de gek van de familie. Psychiater Julia Hoffman (Helana Bonham Carter, nog een vaste gast van Burton) is ingehuurd om de losgeslagen familie te helpen en maakt ook deel uit van de kleurrijke inwoners van het landhuis die allen geheimen met zich mee blijken te dragen. Aan het einde van de film loopt de film af en toe een beetje vast wanneer alle losse verhaallijnen snel afgerond moeten worden, maar dit kan niet verhinderen dat Burton weer een vermakelijke film heeft gemaakt die een vleugje humor toevoegt aan de formule van het bronmateriaal.

Na het zien van de trailer vanDark Shadows leek het alsof het hier zou gaan om een campy comedy die snel zou worden vergeten in het oeuvre van Tim Burton. Maar gelukkig wijkt de film zelf ver af van de bijbehorende reclamecampagne. Hoewel het hier niet op zijn magnum opus gaat, is het resultaat toch een erg vermakelijke film die genoeg nieuwe elementen toevoegt aan de bekende stijl van de regisseur.