Echte Navy SEALS spelen zelf in een gedramatiseerde vertolking van hun missies en hun levens. Zal hun heldenmoed hen erdoor kunnen slepen?
Amerikaanse films zijn niet zelden zeer patriottisch in hun boodschap. Vaak is dit te verklaren vanuit het feit dat er een bepaalde vaderlandsliefde is maar ook vanuit het gegeven dat Amerikanen op veel fronten een superieur besef van zichzelf ten opzichte van de wereld hebben. Wanneer er in dergelijke films een verhaallijn zit waarin het leger of de marine een grote (en positieve!) rol hebben wordt er direct steun verleend door de overheid door het aanleveren van materieel, manschappen en kennis. Films zijn inderdaad soms net een militaire operatie. Nu is er een film waarin de marine niet alleen de eerder genoemde elementen verzorgt maar ook de manschappen die zelf acteren. Dit was eigenlijk de belangrijkste eis van de welbekende elite-mariniers van de VS. Zij wilden zeer graag meewerken aan de film, mits zij ook zichzelf mochten spelen buiten de actiescènes. Een wankele premisse. Leidt het tot victorie of een afgang?
Echte soldaten
Een eenheid van de elite-mariniers genaamd Navy SEALS is een hechte groep mannen die ook buiten de missies om er altijd voor elkaar zijn. Gezamenlijk proberen zij elkaar te steunen in het doden van vijanden maar ook in het betalen van schulden en het opvangen van eventuele vaderloze gezinnen. Ja de heroïek is er zowel op slagveld van de oorlog en dat van het thuisfront en het gezin. De film begint met de ontvoering van een CIA informant door een drugskartel dat samenwerkt met een internationale terrorist. Een poging tot een bevrijding leidt tot nieuwe informatie waarmee de SEALS de wereld rond moeten om verschillende missies te voltooien op land, zee en in de lucht. Wij volgen ze nauwgezet tijdens de voorbereidingen en krijgen de perikelen mee die spelen in hun gezinsleven. De SEALS zijn dus echte soldaten die eigenlijk zichzelf en hun missies naspelen. Bekende acteurs zijn er dus niet. Ook de regie ligt in handen van twee mannen (Mike McCoy en Scott Waugh) die vooral promotiefilms voor het Amerikaanse leger en de marine op hun CV hebben staan.
Computerspel
Wat meteen opvalt zijn de stijl en structuur van de film. Grote stukken van de actie zijn namelijk verfilmd vanuit een zogenaamd 'first-person-shooter' perspectief. Hierbij kijkt de kijker mee over de loper van een geweer of ander wapen. Een dergelijk oogpunt is vooral bekend uit de spellenwereld. Talloze first-person-shooters maken sinds jaar en dag gebruik van dit camerastandpunt en het gebruik ervan in film komt niet zo heel vaak voor. Hier dus wel. En het is niet het enige waarmee het overeenkomt met een spel. Ook zien we heel vaak beelden vanuit de lucht waarbij we de locaties van de SEALS en de vijand kunnen volgen via een radarscherm, net zoals het in een spel gebruikt wordt.
Ook bevat de film veel structurele elementen van een modern computerspel. Zo zijn de zeer diverse opeenvolgende missies eigenlijk één grote achtervolging van een centrale schurk en is zijn ontsnapping steeds niet meer dan een excuus voor een nog spectaculairdere missie. Ook de suffige en bijzonder slecht geacteerde tussenstukken waarin wordt geprobeerd wat drama over te brengen, doen denken aan de verhaalfilmpjes in een spel. Alleen is het talent daar tegenwoordig veel groter. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat de makers ermee instemden dat de SEALS ook zichzelf speelden in de gedramatiseerde tussenscènes. Zij hadden waarschijnlijk ook weinig andere keus, maar op dit vlak is de film van belabberd niveau. Ook het realisme dat de film nastreeft tijdens de actiescènes voelt vaak niet anders aan dan een Rambo film. Het is allemaal net té gelikt en dat ene bootje met het grote machinegeweer komt net iets te geil op het juist moment van nood de hoek om gesjeesd.
Conclusie
Een film met echte Navy SEALS die onbegrijpelijkerwijs ook wilden acteren, is amper serieus te nemen. De heroïek en suprematie van de Amerikaanse marine staan buiten kijf. Maar met een dergelijk potsierlijke vertoning doet deze film ze eigenlijk meer kwaad dan goed. Leuk voor de geweldspornofielen, vervelend voor elke andere kijker.
