Delivery Man - recensie

Vince Vaughn plant zich voort in een ongeïnspireerde remake.

Ken Scott leverde metStarbuckeen vermakelijke film af in 2011. De komische dramafilm over een onwaarschijnlijk voortplantingsongelukje was origineel en ging gepaard met een sterke cast. Een nadeel voor het grote publiek was echter dat het verhaal in het Frans was, waardoor de film nooit een gigantisch succes wist te worden. Hoog tijd voor Hollywood om er dus een herziene versie van uit te brengen, met op de regiestoel wederom Ken Scott. Het resultaat is een vlot, doch slap aftreksel van het origineel met in de hoofdrol het toonbeeld van repetitief materiaal: Vince Vaughn.

InDelivery Manmaken we kennis met David Wozniak, een chaotische veertigjarige goedzak met een voorliefde voorfun-shirts. Al jaren kwakkelt zijn leven voort. Terwijl in zijn sociale kringen kinderen als onkruid uit de grond schieten, kweekt hij wiet in zijn appartement om schulden het hoofd te bieden. Werkend als chauffeur voor het slagersbedrijf van zijn vader weet hij ook al weinig goed te doen en zijn broers zien hem enkel als last. Hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel, is onvolwassen en heeft eigenlijk niets om echt voor te leven. Het enige dat hem wel aanspreekt is het krijgen van een kind. Hij is dan ook door het dolle wanneer zijn vriendin Emma hem vertelt dat ze zwanger is, tot ze duidelijk maakt dat ze hem niet nodig heeft. De arme David druipt terneergeslagen af nu zijn laatste kans op vaderschap lijkt te zijn vervlogen.

Slacker

Nadat David zijn beklag heeft gedaan bij Brett, zijn beste vriend en tevens vader van een handvol kinderen, drukt de alleenstaande advocaat hem op het hart nooit aan kinderen te beginnen. Niet zo’n gek advies wanneer je bedenkt dat Brett’s kinderen het meest vermoeiende en willekeurige gedrag vertonen. David wil er nog steeds niet aan geloven maar wanneer de advocaat van een spermakliniek bij hem op de stoep staat krijgt hij meer dan waar hij om vroeg. Blijkbaar was David een enthousiaste twintiger, zo blijkt uit zijn honderden donaties aan de kliniek, wat resulteerde in 533 kinderen. 142 stuks hiervan wensen nu te weten wie de man is die schuil gaat achter de naam ‘Starbuck’ en vechten zijn beroep op anonimiteit aan. In alle haast neemt David zijn maatje Brett in de arm om hem te verdedigen, die hem voorziet van personalia omtrent de 142 koters. Nieuwsgierig als hij is, begint David ze op te zoeken om ze te leren kennen, waaronder een drugsverslaafde tiener, een aspirant acteur, een talentvolle straatmuzikant en voor de politiek correcte noot ook een zwaar gehandicapt jongentje. Van meet af aan is het duidelijk dat hij niets liever wil dan zich kenbaar maken, maar op aandringen van Brett en zijn torenhoge schulden verblijft hij in zijn anonimiteit. Niet te vergeten zal zijn zwangere vriendin het ook niet al te puik vinden wanneer blijkt dat de incompetenteslackeral een significante bijdrage heeft geleverd aan de wereldpopulatie.

Spermadonateur

Terwijl de film afstevent op het onontkoombaar mierzoete einde, rijst de vraag of deze kinderen zelf geen familie hebben. De focus op de schijnbaar onmisbare aanwezigheid van David als vader doet vermoeden dat deze 142 kinderen hun gehele leven ouderloos over de aardkloot hebben gedoold. Is de identiteit van deze spermadonateur werkelijk van zo’n cruciaal belang voor het geluk van deze mensen? Het verhaal probeert ons te zeggen van wel, maar je krijgt toch medelijden met de ‘echte’ ouders; zij die hun leven gewijd hebben aan een kind en er nu niet toe lijken te doen. Geen seconde van beeld wordt gewijd aan deze trouwe opvoeders en de suggestie dat deze totaal afwezig zijn, maakt het logisch dat een slonzige, volwassen kerel zich zo gemakkelijk hun persoonlijke levens in weet te werken. Naar eigen zeggen ontpopt David zich tot een verantwoordelijke man die in al zijn uitzonderlijkheid niet breekt onder de druk van media en het kolossale aantal kinderen. In werkelijkheid is hij simpelweg niet bepaald een helder licht en we kennen de uitspraak: ignorance is bliss.

Na een langere zit dan verwacht weet je dat er al die tijd niets anders gebeurt dan Vince Vaughn die zichzelf speelt. Zijn karakteristieke manier van acteren 'blinkt' uit in de kracht van herhaling; meerdere malen moet je jezelf eraan herinneren dat je niet naarThe InternshipofWedding Crasherszit te kijken. Daarnaast zet Cobie Smulders met Emma een goed gelukte kopie neer vanHow I Met Your Mother’s Robin Scherbatsky. Een groot feest der herkenning, wat doet vermoeden dat er vrij weinig moeite in deze remake is gestoken. Hoewel de grappen hier en daar werken en het allemaal aardig soepel wegkijkt, weet de film nergens een solide scene neer te zetten en ontbreekt het bij ieder personage aan overtuigingskracht. Wellicht is het algeheel ontbreken van deze eigenschap hetgeen dat ze verbindt als familie.