Demolition - recensie

Davis (Jake Gyllenhaal) heeft zojuist zijn vrouw verloren, maar kan daar nog niet om rouwen. Hij zal eerst zijn hele leven moeten slopen en opnieuw opbouwen voordat hij daaraan kan beginnen. Karen (Naomi Watts) en haar zoontje helpen hem hierbij.

Het leven ontleden

Davis (Jake Gyllenhaal) zit een beetje vastgegroeid in zijn leven. Elke dag heeft hetzelfde ritme en zijn werk betekent niet zo heel veel voor hem, hoewel hij zich helemaal met werk omringt. Hij heeft een vrouw, de dochter van de baas, maar is getrouwd met haar omdat het makkelijk was en hij luistert niet echt naar haar verhalen. Als in de eerste scene zijn vrouw opeens overlijdt, staan zijn werk en privéleven opeens helemaal op zijn kop, maar hoewel iedereen verwacht dat hij rouwt, voelt hij verrassend weinig. Toch is dit een opzetje naar een persoonlijke crisis. Davis moet zijn hele leven ontleden, kapot maken en weer opnieuw opbouwen voordat hij klaar is om ergens voor te rouwen.

Jake Gyllenhaal geeft een fantastische prestatie als de afstandelijke Davis. In zijn omgeving rouwt iedereen om het verlies van zijn vrouw, maar hij kan niemands emoties beantwoorden, en je ziet in zijn ogen hoe zijn aandacht afdwaalt. Maar ergens, diep vanbinnen, is het aan het rommelen en hij reageert zich af door een lange brief te schrijven naar de klantenservice van een snoepautomaat, waarin hij niet alleen vertelt dat een machine stuk is, maar ook dat hij zijn vrouw kwijt is. Zo komt hij in contact met Karen Moreno (een goede rol van Naomi Watts) van de klantenservice en begint een kortstondige relatie die vanaf het begin gedoemd is.

Op zoek naar jezelf

Maar stiekem, heel stiekem want de film is er niet zo rechtlijnig in, is de relatie tussen Karen en Davis niet de belangrijkste van de film. Het is geen echt liefdesverhaal. Regisseur Jean-Marc Vallée laat zelfs bijna geen intimiteit zien tussen die twee. In plaats daarvan heeft Karen een zoontje, Chris (Judah Lewis), die door de puberteit heen gaat en ook op zoek is naar zichzelf, en Davis sluit zich daarbij aan. Samen helpen ze elkaar en Gyllenhaal en Lewis spelen goed op elkaar in. Voor regisseur Jean-Marc Vallée is dit de derde film in een korte tijd, en zijn vorige filmsDallas Buyers ClubenWildgaan ook over mensen die op zoek zijn naar zichzelf. Wederom levert hij een sterke en meeslepende psychologische film met een uitstekend script.

Demolition legt niets helder uit, maar alles wat er gebeurt heeft een interpretatie. Davis ergert zich aan alles wat niet goed werkt, en haalt zijn computer uit elkaar en de wc-deur op het kantoor. Eigenlijk wil hij zichzelf uit elkaar halen. Hij zegt zelfs tegen Karen: “opeens is alles een metafoor. Een omgevallen boom lijkt op mijn leven. Slecht weer: het is als mijn leven waarin ik het koudefront ben.” Als Davis een hamer koopt om samen met Chris zijn oude huis te slopen, mogen we zelf invullen waarom hij dat doet. Het script zit ijzersterk in elkaar met grappige dialogen en mooie of pijnlijke emotionele momenten. In derushvan zijn nieuwe zelfontdekking wordt Davis wat losbandig, en we voelen de vreugde van dichter bij jezelf komen samen met hem. Maar die plotselinge vrijheid kun je ook wat eigengereid maken en onbedachtzaam naar anderen. Hij moet wat schokken verduren voordat hij weer terugkeert en eindelijk zijn voorbije relatie met zijn vrouw goed kan zien.

Conclusie

Het is een intelligente film die de menselijke emoties en persoonlijke groei goed verkent, en tegelijkertijd grappig is. Leuke dialogen en aangrijpende scenes wisselen zich af. Grote klasse van Jean-Marc Vallée, Gyllenhaal en Watts.