Hardcore Henry - recensie

Hardcore Henry poogt te doen wat nog geen enkele actiefilm tot nu toe heeft gedaan. De hele film is in eerste-persoon perspectief geschoten, met behulp van GoPro camera’s. Nog nooit dompelde een film je zo persoonlijk onder in een wereld van actie en geweld.

Met een keyboard naar de bios?

Henry wordt wakker in een laboratorium met zijn geheugen gewist. De misdadiger Akan (Danila Kozlovsky) valt het gebouw binnen en Henry is geforceerd om te vluchten. Vanaf hier begint een doldwaze tocht van actie en wraak. We zien alles vanuit het perspectief van Henry zelf. Er wordt vaak gezegd dat een film als een achtbaan kan zijn, maar geen enkele film komt daar zo letterlijk bij in de buurt als deze. Door het voortdurende eerste-persoon perspectief en het gebrek aan controle over wat er op het scherm gebeurt, voelt de film letterlijk alsof je in een wagentje door de lucht draait. Tegelijkertijd zullen spel-enthousiastelingen gelijk terugdenken aan al hun middagen achter de computer, en als ze de toetsencombinaties nog in hun vingers hebben zitten, zouden ze met een keyboard in de bios de film kunnen meespelen. Deze film is niet voor degenen die snel misselijk worden, en eerlijk gezegd had men de camera ook wat minder kunnen laten flitsen en

haperen.

Brede inspiratie

Hardcore Henryhaalt inspiratie uit velen eerste-persoon schietspellen, maar is niet gebaseerd op één spel specifiek. En dit kan de redding zijn voor de film, want zo’n beetje alle filmadaptaties van computerspellen hebben verschrikkelijk slecht uitgepakt op het grote doek. Kijk naar deResident Evilfilms enDoom, en we houden ons hart vast voorWarcraft: The Beginning. MaarHardcore Henryhoeft niet een bekend spelverhaal invulling te geven. Russische regisseur Ilya Naishuller kon vrijelijke kiezen uit de winnende ideeën en clichés van alle spellen waardoor het allemaal bekend voorkomt, maar met een knipoog zodat je het niet zo serieus hoeft te nemen als een echte verfilming van je favoriete spel.

De special effects lijken over het algemeen goed omdat het perspectief nieuw en fris is. Een groter probleem is dat het verhaal een spel-logica volgt dat niet altijd even geloofwaardig is. In het begin blijft Henry’s vrouw hem instructies geven en zijn naam roepen, en in actiescenes komen er extra instructies als uitdagingen, zoals “zorg dat je op dezelfde verdieping blijft als deze gehandicapte man”. Dit werkt voor een spel, maar niet voor een verhaal dat zich zogenaamd in de realiteit afspeelt. Een ander probleem is dat de actie zeer repetitief wordt naarmate de film vordert. Henry springt, valt, rent en schiet mensen neer en dit herhaalt zich te vaak, zonder dat het verhaal echt opbouwt in spanning naar een climax.

De leukste stukken zitten in het eerste uur van de film. Hier rent Henry door Moskou en de actie betrekt voorbijgangers, auto’s en bussen. Naishuller heeft zich laten inspireren door wat hij op straat tegen komt, lijkt het. Rusland geeft een goed ruw randje aan deze wereld van illegale cyberpunk en geweld. De rest van de film verplaatst zich naar verlaten gebouwen en dat zijn toch minder interessante locaties. Sharlto Copley is misschien wel de redding van de film met zijn karakter Jimmy. Jimmy sterft in bijna elke scene, maar hij komt steeds terug in een andere gedaante. Copley zet een veelzijdige rol in en heeft duidelijk plezier. Niet alleen Copley is een bron van humor, maar er zitten ook veel sterke visuele grappen in de film.

Conclusie

Hardcore Henry is een achtbaan van harde actie en visuele komedie. Het perspectief begint als fris en vernieuwend, maar wordt repetitief en vermoeiend naar het einde toe. Verwacht ook zeker geen interessant verhaal. Dit is puur voor enthousiastelingen van actie en schietspellen.